Γράφει η Έφη Τρομπούκη
Ο Σεπτέμβρης ανέκαθεν ταυτισμένος με την έναρξη της σχολικής χρονιάς ανακινούσε μέσα μου αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.
Θυμάμαι τον εαυτό μου με έναν ένοχο ενθουσιασμό να περμένω πώς και πώς να δώ ξανά τους συμμαθητές μου μετά το καλοκαίρι. Θυμάμαι τον Αγιασμό , την πρώτη μέρα στο σχολείο που μύριζε μύρο και βασιλικό, τα γέλια και τα πηγαδάκια με τα κουτσομπολιά του καλοκαιριού. Κάθε χρόνο έβαζα στόχο να γίνω πιο επιμελής μαθήτρια και να διαβάζω περισσότερο. Η μάνα μου μετά τα πρώτα έξοδα που έκανε για τσάντες και σχολικά φρόντιζε να μου το υπενθυμίζει ιδιαίτερα. Ο οικογενειακός προγραμματισμός τότε επέβαλλε σχεδόν σε όλους μας τις σπουδές στο πανεπιστήμιο και έτσι κάθε σχολική χρονιά ήταν και ένα βήμα προς την επίτευξη αυτού του στόχου.
Κοιτώντας τώρα το μακρινό αυτό παρελθόν ως ενήλικας σκέφτομαι συχνά πόσο στρές προκαλούσε το σχολείο στους περισσότερους από εμάς . Πόσες δραστηριότητες δημιουργικές αφήσαμε ίσως πίσω για να διαβάζουμε και να προσπαθούμε για ένα αβέβαιο μέλλον στην Ελλάδα του τότε.
Αντίθετα στην Ελλάδα του σήμερα παρατηρώντας την σύγχρονη εφηβεία δεν μπορώ παρά να ζηλέψω για το πόσο ελέυθερα είναι τα παιδιά να ασχοληθούν με χόμπυ και με ασχολίες που αγαπούν. Οι σημερινοί γονείς τα προσανατολίζουν σε ευχάριστες δραστηριότητες και ακόμα και το σχολείο έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο όπου το άχαρο κομμάτι του διαβάσματος και της εξέτασης καταλαμβάνει ολοένα και λιγότερη σημασία.
Μήπως όμως φτάσαμε στην ακριβώς αντίθετη πλευρά;
Σήμερα τα παιδιά δεν έχουν το φόβητρο του διαβάσματος και της βαθμολογίας. Σ’ έναν κόσμο διαβρωμένο ηθικά προχωρούν σε ένα μέλλον δίχως στόχους υποκινούμενοι κυρίως από πρότυπα στο youtube και ισοπεδωτικές απόψεις σχετικά με την αξία της γνώσης. Το ενδιαφέρον της οικογένειας στρέφεται στην ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση διπλωμάτων και πιστοποιήσεων για ένα λαμπρό αμφίβολο μέλλον ενώ η αγωγή που δείχνουν στο σχολείο είναι δευτερεύουσας σημασίας. Η αξία του να είναι κανείς καλλιεργημένος με την βαθιά έννοια του όρου ολοένα και εκμηδενίζεται σε μια εποχή που το τί έχεις είναι πιο σημαντικό από το ποιός είσαι. Τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν πολλά πράγματα σε λίγο χρόνο , να είναι όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά , να ενδιαφέρονται περισσότερο για τον έπαινο παρά για την ουσία.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς θα είναι οι Σεπτέμβρηδες και οι Αγιασμοί του μέλλοντος όταν το σχολείο από τόπος κοινωνικοποίησης , μάθησης και δημιουργίας ελεύθερων σκεπτόμενων ανθρώπων μεταβληθεί σε ένα προαύλιο με αδιάφορες ανθρώπινες παρουσίες.
