του Χρήστου Τσαντή. «Μια ένοπλη σύρραξη ανάμεσα σε έθνη μας προκαλεί φρίκη. Όμως ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι καλύτερος από μια ένοπλη σύρραξη. Είναι σαν μια χειρουργική επέμβαση. Ένας οικονομικός πόλεμος είναι ένα παρατεταμένο βασανιστήριο.
Και οι καταστροφές του δεν είναι λιγότερο τρομακτικές από εκείνες που περιγράφονται στη βιβλιογραφία για τον καθαυτού αποκαλούμενο «πόλεμο». Δεν πιστεύουμε σε κανένα από τα δύο, επειδή γνωρίζουμε τις θανατηφόρες επιπτώσεις τους... Το κίνημα εναντίον του πολέμου έχει καλές προθέσεις. Προσεύχομαι για την επιτυχία του. Όμως με κατατρώει ο φόβος ότι το κίνημα θα αποτύχει αν δεν φτάσει στη ρίζα του κακού: τη ανθρώπινη απληστία».
Μ. Γκάντι, "Non-Violence. The greatest force", 1926.
Ο Ζμπίγκνιου Μπρζενζίνσκι, σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Κάρτερ την περίοδο 1977-1981, καθώς και στο Κέντρο Στρατηγικής και Διεθνών Μελετών, διετέλεσε καθηγητής στη σχολή «Ανώτερων Διεθνών Σπουδών» στο πανεπιστήμιο Χόπκινς της Ουάσιγκτον διδάσκοντας το μάθημα «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική», (συγγραφέας πολλών βιβλίων που επικεντρώνονται στην ανάλυση των αντιτιθέμενων συμφερόντων στον σύγχρονο κόσμο και στην προβολή της στρατηγικής με την οποία οι ΗΠΑ θα κρατήσουν την πρωτοκαθεδρία στη γεωπολιτική σκακιέρα).
Χαρακτηριστικό μνημείο κυνισμού αποτελεί η ρήση του σχετικά με τις-τότε- εξελίξεις στο Αφγανιστάν: «Τι είναι σημαντικότερο για την παγκόσμια ιστορία; Οι Ταλιμπάν ή η κατάρρευση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας; Μια χούφτα ευέξαπτοι Μουσουλμάνοι ή η απελευθέρωση της Κεντρικής Ευρώπης και το τέλος του ψυχρού πολέμου;»
Με την ίδια αφοπλιστική ειλικρίνεια παραθέτει τις απόψεις του σχετικά με τα ζητήματα που άπτονται των σχέσεων Ουκρανίας, ΗΠΑ, Ρωσίας και Ε.Ε., που βρίσκονται στην επικαιρότητα σήμερα και θα συνεχίσουν να βρίσκονται καθώς, όπως εξηγεί ο βετεράνος διεθνολόγος-σύμβουλος στο έργο του «Η δεύτερη ευκαιρία. Οι τρείς πρόεδροι και η Κρίση της Αμερικανικής Υπερδύναμης», εκδόσεις Λιβάνη, 2008:
«... Στον σημερινό ανήσυχο κόσμο, η Αμερική χρειάζεται να ταυτίσει τον εαυτό της με την αναζήτηση της παγκόσμιας ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μιας αξιοπρέπειας η οποία περικλείει τόσο την ελευθερία όσο και τη δημοκρατία, ενώ ταυτόχρονα συνεπάγεται σεβασμό για την πολιτισμική ποικιλομορφία και αναγνωρίζει ότι οι μόνιμες αδικίες σε βάρος των ανθρώπων πρέπει να θεραπευτούν...».
Οι «θεραπευτές» της «Πολιτικής Αφύπνισης»!
«... Παρόλο που το παγκόσμιο μέγεθος της σημερινής πολιτικής αφύπνισης είναι κάτι καινούργιο, το ίδιο το φαινόμενο έχει μια ιστορία που ξεκινά από τη Γαλλική επανάσταση του 1789, η οποία προκάλεσε, πρώτα στη Γαλλία και μετά σε ολόκληρη την Ευρώπη, ένα μεταδοτικό λαϊκό ακτιβισμό πρωτοφανούς έντασης και κοινωνικού μεγέθους...
... Στον 21ο αιώνα ο πληθυσμός του μεγαλύτερου μέρους του αναπτυσσόμενου κόσμου βρίσκεται σε αναβρασμό. Πρόκειται για έναν πληθυσμό που γνωρίζει την κοινωνική αδικία, όσο ποτέ άλλοτε και νιώθει αγανακτισμένος για τις στερήσεις του και την έλλειψη προσωπικής αξιοπρέπειας. Η σχεδόν καθολική πρόσβαση στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και στο ίντερνετ δημιουργεί μια κοινότητα αγανάκτησης και φθόνου η οποία υπερβαίνει τα σύνορα της κρατικής κυριαρχίας, αμφισβητώντας τόσο τα υπάρχοντα κράτη όσο και την παγκόσμια ιεραρχία, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται η Αμερική.
Απόπειρες να αναλύσουμε το μέλλον της Κίνας ή της Ινδίας θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους την πιθανή συμπεριφορά πληθυσμών των οποίων οι κοινωνικές και πολιτικές φιλοδοξίες διαμορφώνονται από παρορμήσεις οι οποίες δεν είναι πλέον αποκλειστικά τοπικές στην προέλευση. Το ίδιο ισχύει και για τη Μέση Ανατολή, τη Νοτιοανατολική Ασία και τη Βόρεια Αφρική, καθώς και για τους ινδιάνικους πληθυσμούς της Λατινικής Αμερικής, οι οποίοι όλο και πιο πολύ προσδιορίζουν τις βλέψεις τους αντιδρώντας στον υποτιθέμενο εχθρικό αντίκτυπο που ασκεί πάνω τους ο έξω κόσμος. Πολλοί, αντιπαθώντας το στάτους κβο, έχουν την τάση να κινητοποιούνται εναντίον εκείνων τους οποίους θεωρούν ότι το συντηρούν για το προσωπικό τους συμφέρον...
... Ο ταχύτατα επεκτεινόμενος δημογραφικός όγκος των νέων ηλικίας είκοσι πέντε χρονών και κάτω, αντιπροσωπεύει μια τεράστια μάζα ανυπομονησίας. Η επαναστατική αιχμή του δόρατος αυτής της πληθυσμιακής ομάδας είναι πιθανό να εμφανιστεί μέσα από τα εκατομμύρια των φοιτητών οι οποίοι σπουδάζουν στα, συχνά πνευματικά αμφιλεγόμενα, ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης των αναπτυσσόμενων χωρών. Λόγω της επίδρασης που ασκεί η ίδια η συνάθροιση τους και λόγω της σύνδεσης με το ίντερνετ, είναι σε θέση να επαναλάβουν, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα ό,τι είχε συμβεί πολλά χρόνια νωρίτερα στην Πόλη του Μεξικού και στη πλατεία Τιενανμέν. Επαναστάτες εν αναμονή, αντιπροσωπεύουν το ισοδύναμο του μαχητικού προλεταριάτου του 19ου και του 20ου αιώνα...».
Εκδημοκρατισμός εσωτερικού!
«... Για να συνοψίσουμε, η πολιτική αφύπνιση είναι πια παγκόσμια σε γεωγραφικό εύρος, γενικευμένη σε κοινωνική κλίμακα (πολιτικά απαθείς παραμένουν μόνο οι απομακρυσμένες αγροτικές κοινότητες), εκπληκτικά νεανική σε δημογραφικό προφίλ κι έτσι επιρρεπής στην ταχεία πολιτική κινητοποίηση και υπερεθνική σε πηγές έμπνευσης, εξαιτίας του σωρευτικού αντίκτυπου της εγγραμματοσύνης και των μαζικών επικοινωνιών. Σαν αποτέλεσμα, τα σύγχρονα λαϊκιστικά πολιτικά πάθη μπορούν να ξεσηκωθούν ακόμη κι εναντίον ενός μακρινού στόχου, παρά την απουσία ενός ενοποιητικού δόγματος, όπως ο Μαρξισμός.
Μόνο ταυτιζόμενη με την ιδέα της παγκόσμιας ανθρώπινης αξιοπρέπειας – της οποίας βασική απαίτηση είναι ο σεβασμός των πολιτισμικά διαφορετικών πολιτικών, κοινωνικών και θρησκευτικών προελεύσεων – μπορεί η Αμερική να ξεπεράσει τον κίνδυνο τον οποίο εγκυμονεί γι' αυτήν η παγκόσμια πολιτική αφύπνιση...».
Δεν είχε περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την περίοδο όπου οργανώθηκε στο Λος Άντζελες (Οκτώβρης 2001), στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, τηλεδιάσκεψη με κορυφαία ονόματα σκηνοθετών και σεναριογράφων του Χόλυγουντ, υπό την ευθύνη του Πενταγώνου με θέμα την προβολή των ΗΠΑ στις κινηματογραφικές αίθουσες, ως εγγυητών και υπερασπιστών της παγκόσμιας ελευθερίας. Ακολουθεί η λογοκρισία στα κανάλια και τα μέσα ενημέρωσης γνωστών «ανατρεπτικών» ασμάτων σαν το «Imagine» και το «What a Wonderful World».
Απτόητος όμως ο βετεράνος σύμβουλος επιμένει:
«... Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια περικλείει την ελευθερία και τη δημοκρατία αλλά και τις υπερβαίνει. Συμπεριλαμβάνει την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα των δύο φύλων και πάνω απ' όλα το σεβασμό για το πολιτισμικό και θρησκευτικό μωσαϊκό του κόσμου.
Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ο ανυπόμονος εκδημοκρατισμός, ο οποίος επιβάλλεται από το εξωτερικό, είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Η σταθερή φιλελεύθερη δημοκρατία πρέπει να καλλιεργηθεί κατά στάδια και να ενισχυθεί εκ των ένδον».
Φιλελεύθερη δημοκρατία! Ναι! Καλά διαβάσατε. Δημοκρατία όμως λίγο «διαφορετική», όπως την περιέγραφε σε ένα άρθρο του ο Ρόμπερτ Κάπλαν στη Wall Street Journal το 2001: «Καθιερωμένες μοναρχίες και φωτισμένες δικτατορίες μπορεί να υπηρετούν τους στόχους της Αμερικής καλύτερα από αδύναμα και ασταθή δημοκρατικά καθεστώτα».
Δημοσίευμα της γαλλικής Μόντ ενημερώνει την ίδια εποχή, ότι κύκλοι των υπηρεσιών του υπουργείου δικαιοσύνης και του FBI θέλουν «να τεθούν στο περιθώριο, για ένα διάστημα, οι ατομικές ελευθερίες, αν χρειαστεί να αποσπαστούν ζωτικές πληροφορίες, με σκοπό να σωθούν ανθρώπινες ζωές». Το κεντρικό άρθρο στο Νιούζγουικ στις 5/11/2001 είχε τίτλο: «Καιρός να σκεφτούμε και τα βασανιστήρια»! (Στοιχεία από το βιβλίο του Γ. Δελαστίκ «Αποκάλυψη τώρα. Ο δρόμος προς τη μονοκρατορία», εκδόσεις Λιβάνη, 2001).
Ο σχεδιασμός στο τραπέζι!
Φυσικά ο αναγνώστης γνωρίζει πως η «πρέσβειρα της ελευθερίας», η κυβέρνηση των ΗΠΑ, σέρνει σταθερά εδώ και πολλά χρόνια, μπροστάρης, το χορό του σφαγιασμού των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων στη χώρα της «ελευθερίας». Μια πατρίδα-φυλακή, made in Halliburton, όπου υπερτερεί, σε παγκόσμια κλίμακα, στην αναλογία κατοίκων και κρατουμένων στα κελιά της «δημοκρατίας», φιλόξενος τόπος του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των κρατικών και ιδιωτικών Γκουαντάναμο, που δεν διστάζει να οργανώσει και να δικαιολογήσει «παράπλευρες δολοφονίες» και κολαστήρια τύπου Άμπου Γκράιμπ, όπου και αν θίγονται τα συμφέροντα των πολυεθνικών τραστ-επιβητόρων της εξουσίας-εντός και εκτός συνόρων.
Δεν μοιάζει λοιπόν «αντιφατική» η θέση του βετεράνου καθηγητή-συμβούλου, περί διεκδίκησης ηγεμονικής θέσης στο πλαίσιο ενός αναδυόμενου «κινήματος πολιτικής αφύπνισης»; Ή μήπως είναι άλλοι οι λόγοι;
Θα μπορούσε η κυνική δήλωσή του Μπρζενζίνσκι για τους Ταλιμπάν, να έρθει ξανά στο προσκήνιο, αυτή τη φορά όμως κάτω από το πρίσμα και την προσδοκία αποδυνάμωσης της ρωσικής σφαίρας επιρροής, ακόμα κι αν αυτό επιτευχθεί με την υποστήριξη κι ενίσχυση νεοναζιστικών συμμοριών στην Ουκρανία και σε όλη την Ευρώπη, καθαγιασμένων μάλιστα στη «φωτιά» των «οδοφραγμάτων»;
Να τι λέει όμως ο ίδιος στο κείμενο του, για το πώς θα «καλλιεργηθεί κατά στάδια» και θα «ενισχυθεί εκ των ένδον η σταθερή φιλελεύθερη δημοκρατία»:
«... Σε κάποια στιγμή, θα μπορούσαμε να δούμε την εμφάνιση μιας πιο αντί-αμερικανικής συμμαχίας, η οποία θα καθοδηγούνταν από την Κίνα στην Ανατολική Ασία και την Ινδία και τη Ρωσία στην Ευρασία... Παρόλο που αυτή η σκέψη σήμερα μας φαίνεται παρατραβηγμένη, αξίζει να σημειωθεί ότι μετά την πρώτη σινο-ινδο-ρωσική σύνοδο κορυφής στην Αγία Πετρούπολη, το καλοκαίρι του 2006, ορισμένοι Κινέζοι ειδικοί επί εξωτερικών θεμάτων έγραψαν νοσταλγικά ότι ο Λένιν είχε κάποτε υποστηρίξει μια αντιδυτική συμμαχία ανάμεσα σ' αυτές τις τρείς χώρες. Και σημείωσαν πολύ εύστοχα ότι μια τέτοια συμμαχία θα αγκάλιαζε το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, το 44% της επιφανείας του κόσμου και το 22% του παγκόσμιου ΑΕΠ...».
Στα οδοφράγματα!
Όταν, στο προσκήνιο, οι συνειδητές και ασυνείδητες «μαριονέτες» συγκρούονται στα οδοφράγματα του Κιέβου, στο παρασκήνιο οικονομικά μεγαθήρια κινούν τα νήματα, με εκλεκτούς οργανοπαίχτες, κόμματα, «κινήματα», κυβερνήσεις κι αναλυτές-διαμορφωτές της «κοινής γνώμης», πότε στους δρόμους, λυτρωτές και σωτήρες, πότε στα τηλεπαράθυρα και στα «κοινωνικά δρώμενα», στις βεγγέρες των καλλιτεχνικών δεξιώσεων του «υψηλού πολιτισμού».
«Με δεδομένο», λέει ο Μπρζενζίνσκι, «το όλο και πιο μεγάλο παγκόσμιο χρέος της Αμερικής (σήμερα δανείζεται περίπου το 80% των παγκόσμιων καταθέσεων) κι έχοντας τεράστια εμπορικά ελλείμματα, μια μείζων οικονομική κρίση, ειδικά μέσα σε μια ατμόσφαιρα συναισθηματικά φορτισμένων και παγκοσμίως διάχυτων αντιαμερικανικών αισθημάτων, μπορεί να έχει τρομερές συνέπειες για την ευημερία και την ασφάλεια των ΗΠΑ. Το Ευρώ γίνεται σοβαρός ανταγωνιστής του δολαρίου, ενώ διεξάγονται συνομιλίες για τη δημιουργία και τρίτου, Ασιατικού νομίσματος. Μια εχθρική Ασία και μια εγωκεντρική Ευρώπη μπορεί κάποια στιγμή να σταματήσουν να χρηματοδοτούν το αμερικανικό χρέος...».
Στις ΗΠΑ το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτινάχθηκε το 2009 στα 1,7 τρις δολάρια, αυξημένο κατά 270% σε σχέση με το που βρισκόταν το 2008. Σύμφωνα με στοιχεία του ιδρύματος Ροκφέλερ, την ίδια χρονιά, ένας στους πέντε αμερικανούς εργαζόμενους είχε απώλειες εισοδήματος της τάξης του 25%, την ώρα που οι 500 μεγαλύτεροι επιχειρηματικοί όμιλοι της χώρας έβλεπαν τα κέρδη τους να εκτινάσσονται κατά 335% (απολύοντας 821.000 εργαζόμενους). Η επίσημη ανεργία, πάντα με στοιχεία του 2009 παρέμενε στο 10% και μαζί με τους υποαπασχολούμενους ανέβαινε στο 17%, ενώ οι αιτήσεις σε καταφύγια αστέγων αυξήθηκαν κατά 30%. Goldman Sachs, JP Morgan, Citigroup, Bank Of America, Morgan Stanley, οι τραπεζικοί κολοσσοί, κατέγραψαν μέσα στο 2010 κέρδη πάνω από κάθε πρόβλεψη (στοιχεία από τους Financial Times).
«... Οι ΗΠΑ χρειάζονται ως παγκόσμιο συνεργάτη τους μια πολιτικά αποφασιστική Ευρώπη. Αλλά ενώ η Αμερική χρειάζεται τη βοήθεια της Ευρώπης προκειμένου να διαμορφώσει μια υπεύθυνη πολιτική σε παγκόσμια κλίμακα, η Ευρώπη χρειάζεται την Αμερική ακόμη περισσότερο. Διαφορετικά, μπορεί να ολισθήσει σ' έναν εγωκεντρικό και διαιρετικό εθνικισμό, στερημένο από μια ευρύτερη παγκόσμια αποστολή. Αν η Τουρκία και η Ουκρανία πειστούν ότι ο δρόμος προς την Ευρώπη έχει κλείσει γι' αυτές, η μεν πρώτη μπορεί να ολισθήσει προς την ανήσυχη και θρησκευτικά διαρκώς αναστατωμένη Μέση Ανατολή, η δε δεύτερη, με την τρωτότητά της, θα εξάψει τις όποιες αυτοκρατορικές φιλοδοξίες έχουν απομείνει στη Ρωσία...».
Πόσο επίκαιρο φαίνονται σήμερα το άρθρο της Ιταλικής εφημερίδας Ρεπούμπλικα, που γράφτηκε 23 χρόνια πριν, στα 1991:
«Γριά γεννιέται η νέα Ευρώπη! Η Γερμανία άρπαξε στον αέρα την προοπτική μιας κεντροανατολικής ηγεμονίας. Η Γαλλία ανακάλυψε πάλι τη γερμανική μονομανία, κάνοντας ζιγκ-ζαγκ με δύο πολιτικές, περισσότερη γαλλογερμανική φιλία για να δέσει τα χέρια του σκιαχτερού φίλου και περισσότερη Ευρώπη για να έχει λιγότερη Γερμανία... Στο καλάθι της Ευρώπης το μόνο που έβαλαν όλοι τους είναι παλιά εθνικιστικά αντανακλαστικά. Πραγματικά, δεν είναι αλήθεια ότι το 1989 έδωσε ώθηση στο νεοεθνικισμό μόνο στην Ανατολή, γεννώντας δώδεκα Ρωσίες, εφτά Γιουγκοσλαβίες, δυο πιθανές Τσεχοσλοβακίες. Η επανεμφάνιση εκείνων των εθνικισμών έβαλε σε κίνηση εθνικές λογικές και στη Δύση, συνοδεύοντάς τες ακριβώς με τους παλιούς μηχανισμούς των ζωνών επιρροής, του είδους της Συνθήκης των Βερσαλλιών».
Η Ουκρανία, κοινός πόθος των «ελευθερωτών»!
«Σωτήρες» της Ουκρανίας, «υπερασπιστές» της Ευρώπης, «στυλοβάτες» της ελευθερίας! Μήπως αυτός ακριβώς δεν είναι ο σημερινός διπλωματικός και επικοινωνιακός χειρισμός του ζητήματος από τα αρμόδια, για αυτήν την αποστολή, επιτελεία της αμερικανικής κυβέρνησης;
Για να μη μείνει καμία αμφιβολία, υπενθυμίζουμε ορισμένα σημεία από παλιότερα κείμενα του συγγραφέα, για το ίδιο θέμα, όπου υπήρξε ακόμη πιο, κυνικά, αποκαλυπτικός. Γράφει ο Μπρζενζίνσκι στο βιβλίο «Η μεγάλη σκακιέρα. Η Αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές», που εκδόθηκε στην Ελλάδα το 1998 και πάλι από τις εκδόσεις Λιβάνη:
«... Αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας, με τον πληθυσμό των 52 εκατομμυρίων, τους σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους και την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα, η Ρωσία θα ανακτήσει αυτόματα τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να γίνει ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος, που θα ενώνει την Ευρώπη και της Ασία. Αν η Ουκρανία έχανε την ανεξαρτησία της, αυτό θα είχε άμεσες συνέπειες για την Κεντρική Ευρώπη, μετασχηματίζοντας την Πολωνία στον γεωπολιτικό άξονα του ανατολικού συνόρου της ενωμένης Ευρώπης...
... H Obshchaya Gazeta της Μόσχας (10/12/1996) ανέφερε ότι «στο ορατό μέλλον, τα γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία μπορεί να φέρουν τη Ρωσία αντιμέτωπη με ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα. Μαζικές διαδηλώσεις δυσαρέσκειας... θα συνοδευτούν από εκκλήσεις προς τη Μόσχα ή ακόμη και απαιτήσεις, να καταλάβει την περιοχή. Αρκετοί στη Μόσχα θα ήταν έτοιμοι να υποστηρίξουν τέτοια σχέδια...
... Η Ουκρανία έχει κρίσιμη σημασία. Η αυξανόμενη κλίση της Αμερικής, ιδιαίτερα μετά το 1994, να προσδώσει υψηλή προτεραιότητα στις Αμερικανο-Ουκρανικές σχέσεις και να βοηθήσει την Ουκρανία να στηρίξει τη νέα εθνική ελευθερία της θεωρήθηκε από πολλούς στη Μόσχα-ακόμη και από τους «εκδυτικιστές»-ότι ήταν μια πολιτική που στρεφόταν εναντίον του ζωτικού συμφέροντος της Ρωσίας να επαναφέρει τελικά την Ουκρανία στο κοινό μαντρί...».
Η ώρα των αποφάσεων!
... Καθώς η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ επεκτείνονται, η Ουκρανία θα είναι τελικά σε θέση να επιλέξει αν επιθυμεί ή όχι να γίνει μέλος αυτών των οργανισμών. Προκειμένου να ενισχύσει τη ξεχωριστή της ύπαρξη, ίσως η Ουκρανία θα επιθυμεί να μπει και στους δυο οργανισμούς, από τη στιγμή που τα σύνορά τους θα φτάσουν σε αυτή τη χώρα και θα αρχίσει να αποκτά, χάρη στον εσωτερικό μετασχηματισμό της, τα προσόντα για να γίνει μέλος τους. Αν και κάτι τέτοιο θα χρειαστεί χρόνο, δεν είναι πολύ νωρίς για τη Δύση-συνεχίζοντας να ενισχύει τους οικονομικούς δεσμούς και τους δεσμούς ασφαλείας με το Κίεβο-να αρχίσει να υποδεικνύει τη δεκαετία 2005-2015 ως λογικό πλαίσιο στο οποίο θα αρχίσει η προοδευτική ένταξη της Ουκρανίας...».
Ο Ρώσος αξιωματούχος του υπουργείου εξωτερικών, S. I. Chernyavskiy γράφει τον Γενάρη του 1999, επιβεβαιώνει τον παραπάνω σχεδιασμό και αναδεικνύει την ουσία που κρύβεται πίσω από τις φανφάρες περί δημοκρατίας ή της προάσπισης της ελευθερίας στην Ουκρανία. Υπογραμμίζει εμφατικά τους λόγους για τους οποίους είναι σφοδρή η σύγκρουση στα Ουκρανικά οδοφράγματα. Το σημειώνουμε, αντί επιλόγου.
Γράφει λοιπόν στο Mezhunarodnaya zhizn (Η στρατηγική της Ουάσιγκτον στον Καύκασο):
«Ο σημαντικός όγκος κεφαλαίων τα οποία έχουν επενδύσει ήδη ή προτίθεται να επενδύσουν αμερικανικές εταιρείες στα πετρέλαια της Κασπίας εκφράζει την πρόθεση των ΗΠΑ να αποκτήσουν ισχυρή πολιτική και, κατ' επέκταση, στρατιωτική παρουσία στην περιοχή του Καυκάσου. Ουσιαστικά, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συμφωνία, επιχειρείται ήδη η ενσωμάτωση της περιοχής της Κασπίας στη σφαίρα των ζωτικών συμφερόντων των Ηνωμένων πολιτειών», (από το βιβλίο του Μπρζενζίνσκι «Η Γεωστρατηγική Τριάδα. Η συμβίωση με την Κίνα, τη Νέα Ευρώπη και τη Ρωσία», εκδόσεις Ευρασία, 2002).
Χρήστος Τσαντής
christostsantis.com
