Γράφει η Έφη Τρομπούκη
Η Ελλάδα φημίζεται για τρία πράγματα . Τα νησιά της, τα σουβλάκια της και το κουτσομπολιό. Εκατοντάδες οι καρτ ποστάλ που απεικονίζουν γλυκύτατες γιαγιάδες που φωτογραφίζονται ολόχαρες καθισμένες σε ασβεστωμένες πεζούλες με την μαντήλα τυλιγμένη γύρω από το κεφάλι τους και με το άγρυπνο μάτι τους να σπιθίζει πονηρά ακόμα και μέσα από τον φωτογραφικό φακό.
Όσοι βέβαια έχουμε μείνει στην Ελλάδα και ειδικά στην επαρχία ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι οι εν λόγω γιαγιάδες ήταν το πρακτορείο Ρόϊτερ του χωριού και της περιοχής. Αν έπαιρνες λάθος στενό και τις έβρισκες μπροστά σου περνούσες από μια εξεταστική επιτροπή που όμοια της δεν έχουν δεί ούτε τα σύγχρονα τάλεντ σόου. Ποιανού είσαι; Πού πηγαίνεις; Με ποιόν; Πού είναι οι γονείς σου ; Σπουδάζεις; Δουλεύεις; Παντρεύτηκες;
Οι ερωτήσεις απανωτές και ποτέ δεν την έβγαζες «καθαρή» γιατί το κοινωνικό σχόλιο ήτο αναπόφευκτο και εσύ ποτέ αρκετός για να μην σχολιαστείς περαιτέρω.
Μάθαινες λοιπόν σε ποια στενά καραδοκούσαν και τις απέφευγες κρατώντας το κεφάλι σου ήσυχο, την προσωπική σου ζωή απόρρητη και την ψυχική σου υγεία αδιατάρακτη.
Τότε μπορούσες κάπως να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τις κατα τ’ άλλα γλυκύτατες γιαγιάδες. Σήμερα δυστυχώς οι πεζούλες έχουν πολλαπλασιαστεί και ακόμα και αν θες να τις αποφύγεις βρίσκονται σε κάθε στενό και ασχολούνται με κάθε πτυχή της κοινωνικής και προσωπικής σου ζωής. Η διάδοση των κοινωνικών δικτύων έφερε από την μια την επικοινωνία σε άλλη διάσταση αλλά από την άλλη εδραίωσε τις «πεζούλες» ως κάτι καθημερινό, συνηθισμένο και επιτρεπτό. Έκθετη η προσωπική μας ζωή στα αχόρταγα βλέμματα και σχόλια των διαδικτυακών μας « φίλων» γίνεται καθημερινά βορά σχολίων και κριτικής ( ακόμα και καλής και αυτό κριτική είναι) χωρίς αυτό όμως να μας ενοχλεί όπως κάποτε. Συνηθίσαμε να επιτρέπουμε στα φιλοπερίεργα μάτια να βλέπουν φωτογραφίες της προσωπικής μας ζωής , να γίνονται κοινωνοί των σημαντικών για εμάς στιγμών χωρίς αυτό να μας φέρνει σε αμηχανία θεωρώντας το ως κάτι δεδομένο.
Θεωρούμε πλέον επιτρεπτό να σχολιάζουμε και εμείς με την σειρά μας πόστ και δημοσιεύσεις , να επικρίνουμε και να αποδοκιμάζουμε , να καταθέτουμε την γνώμη μας χωρίς να μας έχει ρωτήσει κανείς ακόμα και για θέματα που είτε δεν γνωρίζουμε καθόλου είτε οι γνώσεις μας είναι εντελώς ανεπαρκείς. Μάθαμε μάλιστα με τον καιρό να γινόμαστε ιδιαίτερα φανατικοί απορρίπτοντας κάθε αντίθετη από μας άποψη , βάζοντας στην άκρη τα οφέλη που μας προσφέρει ο υγιής διάλογος σε μια σφαιρική θέαση του κόσμου.
Στον φανταστικό κόσμο του διαδικτύου όλα επιτρέπονται. Πίσω από μια οθόνη μπορούμε να είμαστε όσο αδιάκριτοι , όσο αγενείς και όσο επικριτικοί θέλουμε. Και ενώ κάποτε δυσανασχετούσαμε με την κυρά Κατίνα που ξημεροβραδιάζονταν στην πεζούλα για να σχολιάσει τον κάθε περαστικό γίναμε πιο ξεδιάντροποι και πιο αδιάκριτοι απέναντι στην προσωπική ζωή των άλλων γιατί απλά στο δίκτυο μπορούμε.
