Δημοσιογράφος-Κριτικός Τέχνης & Επιμελήτρια Εκθέσεων, Ταμίας του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (ΑICA HELLAS). Διευθύντρια www.dreamideamachine.com
Μετά από πέντε χρόνια κλείνει ο κύκλος μιας έκθεσης-project όπως το ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον’’ αλλά όχι στην Αθήνα όπως θα περιμέναμε, στην Ύδρα, γιατί επιλέξατε την Ύδρα?
Την Ύδρα δεν την επέλεξα, με επέλεξε (γέλια). Για να σοβαρευτούμε η σχέση μου, όπως έχω αναφέρει πολλές φορές με την Ύδρα ξεκινάει 30 χρόνια μια και πηγαινοερχόμουν σταθερά τα Καλοκαίρια, τώρα πια και τον Χειμώνα μια και ο σύντροφός μου είναι Υδραίος, αλλά κι εγώ αισθάνομαι Υδραία, θεωρώ ότι υπάρχει ένα αόρατο νήμα που με συνδέει με αυτό τον δύσκολο, άνυδρο και ταυτόχρονα μαγικό τόπο. Το αισθάνθηκα την πρώτη στιγμή που την επισκέφθηκα το 1992 και αυτή ενισχύεται κάθε φορά που βρίσκομαι στο νησί. Η σκέψη να κλείσει το project στην Αθήνα ήταν πολύ έντονη, αλλά στις αναζητήσεις που έκανα όλο αυτό το διάστημα, δεν υπήρχε χώρος που να συνάδει με τις ανάγκες του συγκεκριμένου project. Η Ύδρα από την οποία είχαμε κάνει ένα μικρό πέρασμα με το ίδιο project πριν δύο χρόνια, λόγω μορφολογίας και ιδιομορφίας, έχει τις δυνατότητες να το φιλοξενήσει κι αυτό γιατί το ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον’’ δεν είναι μία στατική έκθεση, αλλά ένα project που εμπεριέχει και εμπεριέχεται. Το δημόσιο και το ιδιωτικό, το οικείο και το ανοίκειο και αυτό μ’ ενδιέφερε πάρα πολύ. Ήταν και είναι μία μεγάλη πρόκληση.
Όπως είδαμε η έκθεση εκτείνεται σε 14 διαφορετικούς χώρους της Ύδρα, πως πήρατε αυτή την απόφαση και ποιες δυσκολίες εμπεριέχει αυτή απόφαση?
Όπως σας εξήγησα, μ’ ενδιέφερε πολύ η έκθεση αυτή ν’ απλωθεί όχι σε χώρους μόνον που παραδοσιακά συνδέονται με την τέχνη, αλλά και σε χώρους όπου ζουν (όπως τα ξενοδοχεία), διασκεδάζουν (όπως τα εστιατόρια και τα μπαρ), που ψωνίζουν (όπως τα καταστήματα) όσοι επισκέπτονται το νησί για να γίνει κομμάτι της καθημερινής τους εμπειρίας. Θωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να είσαι διακοπές με την οικογένειά σου ή τους φίλους σου και να είσαι μέσα στην τέχνη εντελώς φυσικά, χωρίς να χρειαστεί να προγραμματίσεις μια συγκεκριμένη επίσκεψη. Όσον αφορά τις δυσκολίες, θα ήθελα να σας ομολογήσω ότι δεν αντιμετώπισα καμία. Κι αυτό για δύο λόγους: καταρχήν γιατί σε αυτή την διαδρομή δεν είμαι μόνη μου, αλλά είμαστε τέσσερα άτομα που δουλέψαμε με συνέπεια και συνέχεια από τον Ιανουάριο, εκ των οποίων οι τρεις είναι Υδραίοι και μάλιστα πολύ αξιόλογοι που έχουν χαρτογραφήσει το νησί, όπως ο Κώστας Αναστόπουλος (πρώην Δήμαρχος Ύδρας) στενός συνεργάτης και φίλος που είναι η ζωντανή ιστορία του τόπου, ο σύντροφός μου Δημήτρης Λεμπέσης επίσης Υδραίος (που από πέρυσι ακούει σκέψεις επί σκέψεων από εμένα) καθώς και η Ανναλίνα Φωτοπούλου- Εικαστικός, Υπεύθυνη των Εικαστικών Εργαστηρίων του Δήμου Ύδρας, που τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει με την οικογένειά της να ζει μόνιμα στην Ύδρα το νησί της, φίλη αγαπημένη που συνεργαζόμαστε πολύ καλά (!) Και ο δεύτερος λόγος είναι γιατί έχουμε δουλέψει πάρα πολύ και γνωρίζουμε πολύ καλά τους χώρους, μην ξεχνάτε και την περσυνή πολύ επιτυχημένη έκθεση στην Ιστορική Οικία Λαζάρου Κουντουριώτη, όπου και αυτή τη χρονιά θα φιλοξενήσει ένα Τμήμα της έκθεσής μας, καθώς και στην Οικία & Ατελιέ Τέτση. Εδώ θα ήθελα να προσθέσω την άψογη συνεργασία του Δήμου, που μας υποστήριξε και μας υποστηρίζει με κάθε δυνατότητα που διαθέτει και με την Αιγίδα του.
Μια και αναφέρεστε στο Ιδιωτικό & το Δημόσιο πως και δεν επιλέξατε εξωτερικούς χώρους να τοποθετήσετε έργα?
Πολύ καλή ερώτηση. Γιατί η Ύδρα είναι πρότυπος οικισμός, ο τελευταίος που η Μελίνα Μερκούρη πριν φύγει από την ζωή φρόντισε να διασφαλίσει, κατά συνέπεια είναι εξαιρετικά δύσκολο να πάρεις άδεια από την Αρχαιολογία, παρόλο που ο Δήμαρχος κ. Γεώργιος Κουκουδάκης, το πρότεινε και προσφέρθηκε να μας βοηθήσει, ξέρετε η Ύδρα δεν είναι Munster, δεν έχουμε αυτή την κουλτούρα, φοβάμαι ότι τα έργα θα καταστραφούν κι επίσης είναι τόσος ο κόσμος που επισκέπτεται το νησί που πραγματικά μόνον ανασφάλεια μου δημιουργεί η σκέψη.
Παρατηρούμε ότι επιλέξατε μόνον γυναίκες και μόνον Ελληνίδες, ποιοι λόγοι σας οδήγησαν σε αυτή την επιλογή?
Σας ευχαριστώ που με ρωτάτε, γιατί τον τελευταίο καιρό όλο και πληθαίνουν οι απορίες, καταρχήν είμαι η πρώτη που το 2019 ξεκίνησα μία ιδέα όπως αυτή που τα επόμενα χρόνια, όλο και περισσότεροι επιμελητές και θεσμοί το κάνουν και πραγματικά χαίρομαι γι’ αυτό. Ο λόγος είναι απλός, μ’ ενδιέφερε πάρα πολύ να εξερευνήσω τα όρια της οικοτεχνίας στην Ελλάδα από το παρελθόν στο μέλλον και τον ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες ο οικονομικός παράγοντας στην οικογένεια και την κοινωνία σε αυτό το πλαίσιο. Αλλά είναι σημαντικό να το δούμε κάτω από το πρίσμα των σύγχρονων εικαστικών και όχι μέσα από την λαογραφία, γι’ αυτό και τα εκφραστικά μέσα ποικίλουν και είναι όλο και πιο μακριά από τις παραδοσιακές τεχνικές ως εικονογραφία, δημιουργώντας έτσι ένα νέο αφήγημα.
Κι ενώ ο τίτλος της έκθεσης ήταν ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον VII’’ πως προστέθηκε και που έγκειται το ‘’Σύγχρονο Τραύμα’’?
Και το νέο αφήγημα είναι οι ενδοοικογενιακή βία, η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες. Κι εκεί που θεωρούσαμε τα βασικά γυναικεία ζητήματα λυμένα, αναδύονται στην επιφάνεια με τον χειρότερο τρόπο. Αν εαυτό δεν είναι Τραύμα και ίσως το μεγαλύτερο της εποχής μας ποιο άλλο θα μπορούσε να είναι?
Από το πρώτο ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον’’ μέχρι σήμερα, βλέπουμε ότι υπάρχουν κάποιες σταθερές καλλιτέχνιδες και άλλες που εναλλάσσονται, πόσο εύκολο είναι να κρατηθεί αυτός ο πυρήνας και τι κάνετε εσείς για να τον διατηρήσετε?
Αυτή η διαδρομή ήταν μία δοκιμή για όλες μας… μέχρι που μπορούμε ν’ αντέξουμε η μία την άλλη. Για μένα που αγαπώ και τους ανθρώπους και τους καλλιτέχνες και τις γυναίκες, ήταν πραγματικά μία πολύ εποικοδομητική διαδρομή, που είχε και κάποια μελανά σημεία, αλλά ήταν τόσο μικρά και τόσο λίγα που σχεδόν δεν τα θυμάμαι. Πριν χρόνια όταν δούλευα με τον κ. Δάκη Ιωάννου στο project των έργων του Ξενοδοχείου Atheneum Intercontinental, προτείνοντας καλλιτέχνες, είχε σημειώσει ότι προτείνω περισσότερο γυναίκες. Ξέρετε οι γυναίκες έχουν μία πιο μεστή και ολοκληρωμένη δουλειά σε σχέση με τους άντρες σε νεαρές ηλικίες, κατ’ εμέ πάντα. Είναι πιο συγκροτημένες και επικεντρωμένες, επίσης είναι επαγγελματίες και λιγότερο ανταγωνιστικές όσο κι αν σας ξενίζει. Δεν είναι λίγοι οι λόγοι που συνεχίσαμε και αντέξαμε αυτά τα πέντε χρόνια και τις ευχαριστώ ολόψυχα γι’ αυτό.
Μετά από αυτό το μεγάλο project, σχεδιάζετε ένα μεγαλύτερο και ποιο είναι αυτό?
Hydra Biennale. Το μικρό και το μέγα δεν είναι θέμα διάχυσης, αλλά πολλές φορές ουσίας. Αυτή, η φετινή έκθεση είναι προάγγελος, πρόβα τζενεράλε μιας μεγαλύτερης- με διεθνείς συνεργασίες- που έχουμε ήδη εξασφαλίσει και που θα ανοίξει έναν καινούργιο διάλογο στο νησί, που είναι γεμάτο από εικαστικά και αυτό είναι πραγματικά θείο δώρο.
Περισσότερες λεπτομέρειες για την έκθεση πατήστε ΕΔΩ
