Ποια είναι η Δέσποινα Σταθάκη.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Χίο.
Η ζωγραφική ήταν στη ζωή μου από τα παιδικά μου χρόνια. Σπούδασα art & design στη σχολή ΒΑΚΑΛΟ, με καθηγητές τους: Ελένη Βακαλό, Χρήστο Μαρκίδη, Ρουμπίνα Σαρελάκου, Νικόλα Κληρονόμο και άλλους.
Από τα χρόνια της σχολής άρχισα να εκθέτω τη δουλειά μου και είχα την τύχη από νωρίς να εκθέσω σε σημαντικούς χώρους, όπως: Χώρος τέχνης Ίρις, Αίθουσα Μπουζιάνη (υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων), κ.α.
Επίσης εργάστηκα σαν σκηνογράφος-ενδυματολόγος στο ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου.
Η μόνιμη κατοικία μου είναι στη Χίο, είμαι παντρεμένη και μητέρα δυο αγοριών.
Πώς είναι να είσαι γυναίκα καλλιτέχνης και μάλιστα να ζεις σε ένα ακριτικό νησί.
Σαν γυναίκα το φορτίο είναι λίγο μεγαλύτερο, για αυτό, μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, αναγκαστικά έγινε μια προσωρινή παύση στις παρουσιάσεις της δουλειάς μου, η ζωγραφική όμως ήταν πάντοτε εκεί.
Το νησί μου έχει έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα και σπουδαίο πολιτισμό καθώς και αξιόλογους καλλιτέχνες.
Επίσης λόγω της εγγύτητας της Χίου με τα μικρασιατικά παράλια, είχα την ευκαιρία να επισκέπτομαι συχνά την Σμύρνη, μια πόλη που ενέπνευσε μεγάλο μέρος της τελευταίας δουλειάς μου. Εκεί πρωτοθαύμασα το λαμπρό αποτύπωμα των Ελλήνων που είναι ακόμα ορατό, τόσα χρόνια μετά .
Γιατί αυτό το θέμα και γιατί δεν υπάρχουν στα έργα εικόνες καταστροφής.
Έχοντας και η ίδια μικρασιατικές ρίζες, μεγαλώνοντας σε γειτονιά που κατοικήθηκε από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, η επαφή με την Σμύρνη ήταν καταλυτική.
Ζωντάνεψαν οι διηγήσεις των μεγαλυτέρων, που σχεδόν ποτέ δεν μιλούσαν για την καταστροφή. Αναπολούσαν όμορφες στιγμές, αφθονία, γλέντια, θυμόντουσαν τα ωραία τους σπίτια, αρνούμενοι να πιστέψουν ότι τα έχασαν οριστικά. Την ίδια νοσταλγία εκφράζουν και οι Κωνσταντινουπολίτες.
Έτσι κι εγώ ήθελα να αποτυπώσω με χρώματα την εικόνα όχι μιας καταστροφής αλλά μιας όμορφης σχεδόν ιδανικής ζωής.
Μια εικαστική καταγραφή στιγμών, εικόνων, αναμνήσεις τοπίων, ανθρώπων και συμβόλων που φανερώνουν την άνθιση των ελληνικών κοινωνιών της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης .
Εικόνες μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας που συμβιώνει αρμονικά και μπορεί σε κάποιους να φαίνεται ουτοπική, αλλά για όσο αυτό διαρκεί τα πάντα ανθίζουν.
Για την έκθεση στο Πολεμικό Μουσείο.
Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή και ικανοποίηση που αυτή η σειρά έργων παρουσιάζεται στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών και τελεί υπό την αιγίδα του
Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών, ενώ εντάσσεται στη διοργάνωση: «200+2 Χρόνια Πνεύμα Γαλάζιο και Λευκό»
