Γεννήθηκα στην Καβάλα, στις 9 Δεκεμβρίου του 1989. Η καταγωγή μου είναι από τη Θάσο.
Όταν τελείωσα το σχολείο μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη με μόνο στόχο στο κεφάλι μου να μάθω το θέατρο. Εκεί άρχισαν όλα. Άρχισα να διαβάζω ποιο πολύ, να βλέπω θέατρο, να γράφω και να παίζω.
Θέατρο και συγγραφή. Γιατί αυτή τη μορφή τέχνης;
Από μικρή αγαπούσα τις ιστορίες των ανθρώπων και τις λέξεις. Να παρατηρώ τους ανθρώπους, να ακούω τις κουβέντες τους, να διαβάζω. Ακόμα και τώρα το κάνω. Πολλές φορές βρίσκομαι κάπου έξω με παρέα κι ενώ είμαι εκεί δε μιλάω. Κοιτάω, παρατηρώ και ακούω τις συζητήσεις όχι μόνο τις παρέας μου αλλά προσπαθώ να κλέψω πράγματα και από τις γύρω παρέες.
Το θέατρο είναι εξωστρέφεια και η γραφή εσωστρέφεια και κάπως έτσι ισορροπώ. Υπάρχουν περίοδοι βέβαια που η ζυγαριά γέρνει άλλοτε προς τη μία πλευρά και άλλοτε προς την άλλη.
Στο θέατρο βρίσκω φως. Λατρεύω τους ανθρώπους που εργάζονται στο θέατρο. Λατρεύω και χαζεύω τους ηθοποιούς ακόμα και την ώρα που παίζω μαζί τους. Η συγγραφή είναι κάτι πιο... δικό μου, ας πούμε. Εκεί «ξεσπάω» το ότι μπορεί να έχω μέσα μου εκείνη την ώρα. Είναι εκτόνωση τα ποιήματα.
Γιατί τέχνη ειδικά την εποχή της κρίσης;
Η τέχνη είναι ελευθερία. Πάντα σε περιόδους κρίσης αναπτύσσονται παράλληλα και οι τέχνες. Οι άνθρωποι ψάχνουν για διαφυγή και η τέχνη σου το προσφέρει απλόχερα. Βέβαια όσον αφορά στο κομμάτι της επιβίωσης εκεί τα προγράμματα είναι δύσκολα. Είναι δύσκολο να μπορέσεις να επιβιώσεις από την τέχνη σου. Εκεί, για εμένα λες στον εαυτό σου: « ή θα κάνω την προσπάθεια μου και θα το παλέψω ή το εγκαταλείπεις κάνοντάς άλλα προγράμματα» άλλες δουλειές που όμως δε θα σε ικανοποιούν.
Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια ανεβαίνουν τόσες πολλές παραστάσεις. Όχι μόνο από τις μεγάλες σκηνές της χώρας μας, αλλά και σε πιο μικρές. Υπάρχουν παραστάσεις παντού, σε μεγάλα θέατρα, πιο μικρά, μέσα σε διαμερίσματα, σε ταράτσες (το καλοκαίρι), παντού θα βρεις πλέον και από κάτι... μουσική, θέατρο, χορός, ζωγραφική, ποίηση. Και όλα λίγο πολύ βρίσκουν τον κοινό τους. Αυτό κάτι λέει.
Ας επιστρέψουμε όμως στην "κρίση", ένα μεγάλο θέμα.
Έχουμε ανάγκη για ελευθερία. Ζω στο κέντρο της Αθήνας και καθημερινά μετακινούμε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή όταν δεν βιάζομαι μου αρέσει να περπατάω και να κοιτάζω τους ανθρώπους. Ραγίζει η καρδιά μου να βλέπω ανθρώπους γύρω μου στεναχωρημένους. Πολλές φορές, άγνωστοι άνθρωποι κάθονται δίπλα μου και αρχίζουν να μου μιλάνε. Χωρίς να με ξέρουν, χωρίς να τους ξέρω. Μάλλον αυτό γίνεται γιατί τους αφήνω να με πλησιάσουν... έρχονται σιγά σιγά, κάθονται δίπλα μου όταν είναι μέσα στο λεωφορείο ή στο μέτρο και αρχίζουν να μου μιλάνε. Δεν θέλουν απάντηση, μόνο να μιλήσουν ή μάλλον κάποιον να τους ακούσεις. Δεν μιλάμε, δεν ακούμε, δεν ζούμε και έτσι νιώθω πως είμαστε απλές σάρκες που κυκλοφορούν στο δρόμο.
Η κρίση ξεκινάει από μέσα μας... και η τέχνη το μόνο που κάνει είναι απλά να σου δώσει το χέρι της για να βρεις την ελευθερία σου.
