Ποια είναι η γνώμη σας για το Θέατρο από το ξεκίνημά του μέχρι και σήμερα ;
Οι ρίζες του Θεάτρου συμπίπτουν με την αυγή της ανθρωπότητας. Η ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί, να επικοινωνήσει, να γιορτάσει ακόμα και να ικετεύσει βρήκε διέξοδο μέσω του χορού και των λατρευτικών θρησκευτικών τελετών.
Το θέατρο ως ολοκληρωμένη έννοια γεννήθηκε στην Ελλάδα. Ο Θέσπις, τον 6ο π.Χ αιώνα, ήταν ο πρώτος ηθοποιός που διαχώρισε την θέση του και άνοιξε διάλογο με τον χορό, γι’ αυτό και δικαίως θεωρείται πατέρας του Θεάτρου. Από τότε και μέχρι σήμερα το Θέατρο διατηρεί αναλλοίωτο τον λόγο ύπαρξής του. Αυτά που άλλαξαν και θα συνεχίζουν να αλλάζουν σχετίζονται με την τεχνολογική εξέλιξη και μόνο.
‘Έτσι λοιπόν, ακόμα και σήμερα το θέατρο αποτελεί την βασική κινητήριο δύναμη των ανθρώπων να διασκεδάσουν, να προβληματιστούν, να επιμορφωθούν.
Προσωπικά, χαίρομαι πολύ, που είμαστε η χώρα με τις περισσότερες παραστάσεις μια και αυτό αποδεικνύει ότι είμαστε ένας λαός που δεν εφησυχάζει, που επαγρυπνά, που διψάει να εκφραστεί καλλιτεχνικά αλλά και να συμμετέχει ως θεατής!
Το Ελληνικό Θέατρο συνεχίζει να ανθεί ακόμα και σήμερα! ‘Έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς, όλων των ηλικιών, με ήθος, με παιδεία και αστείρευτο ταλέντο και βέβαια καταπληκτικούς θεατρικούς συγγραφείς -που χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε καν θέατρο- και εμπνευσμένους σκηνοθέτες, που δυστυχώς αναγκάζονται να περιορίζονται στα στενά Ελληνικά πλαίσια από έλλειψη αξιοκρατίας, στήριξης από μέρους της Πολιτείας και βέβαια της γνωστής πελατειακής εξάρτησης.
Βέβαια, θα ήταν τεράστια παράλειψή από μέρους μου να μην αναφέρω ότι για να δημιουργηθεί μια παράσταση και να φτάσει να παρουσιαστεί στους θεατές, πρέπει να εργαστούν μια πληθώρα επαγγελματιών όπως σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, μουσικοί, στιχουργοί, φωτιστές, τεχνικοί ήχου, τυπογράφοι, σύμβουλοι επικοινωνίας, μακιγιέρ, κομμωτές, καθαριστές, ταξιθέτες και βέβαια όλοι αυτοί οι άνθρωποι που εργάζονται στα μπαρ των θεάτρων.
‘Όλοι οι παραπάνω επαγγελματίες, αναγκάζονται να βιώσουν καθημερινά τις δυσκολίες της εποχής μας, μια και η εργασία τους είναι κατ’ εξοχήν εποχιακή και μη κατοχυρωμένη. Η κατάργηση των εργασιακών συμβάσεων και των κεκτημένων δικαιωμάτων είναι μια πληγή ανοιχτή που δυστυχώς αιμορραγεί και θα αιμορραγεί, όσο το κράτος δεν λαμβάνει μέτρα προάσπισης των επαγγελματικών τους συμφερόντων.
Πως πιστεύετε ότι εκφράζεται καλύτερα ο ηθοποιός ; Μέσω του θεάτρου, της τηλεόρασης, του σινεμά, ή των social media ;
O ηθοποιός είναι ένας σκληρά εργαζόμενος επαγγελματίας που πρέπει να επιβιώσει με κάθε τρόπο. ‘Έχει οικογένεια, υποχρεώσεις, πληρώνει ενοίκιο, εφορία και μετακινείται συνεχώς, προκειμένου να κάνει 2 και 3 δουλειές ταυτόχρονα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα βάρη της καθημερινότητας.
Δυστυχώς λοιπόν, καμμιά φορά, η σημαντικότητα της έκφρασης περνάει σε δεύτερο επίπεδο γιατί επικρατεί ο νόμος της επιβίωσης.
‘Ένας σωστός επαγγελματίας, που αγαπά την τέχνη του, που σέβεται τον εαυτό του και τον θεατή, οφείλει να διακριθεί σε όποιο είδος καλεστεί να εκφραστεί υποκριτικά.
Προσωπικά, πιστεύω ότι το θέατρο είναι η υπέρταση σχέση έκφρασης και δημιουργίας. Το να δημιουργείς συναισθήματα στο κοινό είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και ανταμοιβή για έναν ηθοποιό.
Ποιο είδος θεάτρου πιστεύετε ότι ταιριάζει καλύτερα στην εποχή μας ;
Το θέατρο λειτουργεί κατεξοχήν θεραπευτικά! Η αλήθεια είναι, ότι ο εγκλεισμός που περάσαμε τα προηγούμενα χρόνια λόγω covid σε συνάρτηση με την οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα μας, τους πολέμους που δεν τελειώνουν, και τα όσα τραγικά χτυπήματα στιγμάτισαν πρόσφατα την ζωή μας, όπως ο άδικος χαμός των 57 παιδιών στα Τέμπη, μας έκανε να θέλουμε να επαναπροσδιορίσουμε λίγο την καθημερινότητα μας και να αποζητήσουμε περισσότερη χαρά.
Στα πλαίσια αυτά, θα έλεγα πως η κωμωδία είναι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη ο ‘Έλληνας θεατής του σήμερα.
Η κωμωδία, που χωρίς να υποτιμά τα όσα συμβαίνουν, προσπαθεί να περάσει στο θεατή ότι ακριβώς τον απασχολεί αλλά από μια άλλη σκοπιά. Την σκοπιά της σάτιρας. Κάθε θεατρικό έργο, σε οποιοδήποτε είδος και αν ανήκει είναι βαθιά πολιτικό. Γράφτηκε σε συγκεκριμένη εποχή, σε συγκεκριμένο μέρος του πλανήτη από ανθρώπους που βιώνουν την πολιτική, πολιτιστική και οικονομική κατάσταση μιας χώρας.
Από τον Αριστοφάνη έως και τον Σταμάτη Πακάκη σήμερα, η κωμωδία έχει σκοπό να καυτηριάσει και να σατιρίσει τα κακώς κείμενα, με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής να χαλαρώσει κατά την διάρκεια της παράστασης, να γελάσει, να χαρεί και φεύγοντας να προβληματιστεί.
Πως θα περιγράφατε το τελευταίο έργο του Σταμάτη Πακάκη «Τελενοβέλα» στο οποίο συμμετέχετε αυτόν τον καιρό ;
Αν θα ήθελα να του δώσω έναν τίτλο, θα έλεγα ότι η «Τελενοβέλα» είναι μια κωμωδία κοινωνικής σάτιρας που μέσα από την ατάκα, το αστείο, την υπερβολή αν θέλετε και βέβαια τους ιδιαίτερους χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει ο Σταμάτης, προσφέρει στον θεατή και ένα έναυσμα για μια δεύτερη ανάγνωση στην οποία θα αναγνωρίσει κοινά σημεία με την σημερινή Ελληνική πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα.
Το έργο παρωδεί τις Μεξικάνικες Σαπουνόπερες που είχαν μεγάλη απήχηση στο Ελληνικό τηλεοπτικό κοινό την εποχή του 2000, γιατί ακριβώς ο ‘Έλληνας θεατής αναγνώριζε τις ομοιότητες των δύο λαών, μια και τα σενάρια της ζωής και η ιστορία εν γένει επαναλαμβάνονται ανεξαρτήτου χώρας, ηπείρου και εποχής και ως γνωστόν, αυτό που μας κάνει να κλαίμε ή να γελάμε στο θέατρο είναι κατ’ ουσία η αίσθηση αναγνώρισης των δικών μας βιωμάτων.
Το έργο θίγει θέματα πατριαρχίας, κακοποίησης γυναικών, ταξικών διαφορών, άκρατης θρησκοληψίας με σκοπό την εξαπάτηση, την διαφθορά του χρήματος που καταπατά το δίκαιο και επιτρέπει στους ασεβείς να νικούν και να κυριαρχούν, τους κατακτητικούς πολέμους που καταστρέφουν ολόκληρους λαούς και πολιτισμούς μετατρέποντας περήφανους ανθρώπους σε φτωχούς μετανάστες εξαναγκάζοντάς τους χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο προκειμένου να επιβιώσουν και πως όλα τα παραπάνω μετατρέπουν τα θύματα σε θύτες, τους κακοποιημένους σε κακοποιητές !
Οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται πάντα μέσα από το χιούμορ που άλλοτε καυστικό, άλλοτε σατυρικό και κάποιες φορές πιο τραβηγμένο καλεί τους θεατές να προβληματιστούν και -γιατί όχι- να ανακαλύψουν την τραγική πραγματικότητα που τις προκαλεί.
Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι προσωπικοί και επαγγελματικοί και ποιο είναι το μότο της ζωής σας;
Οι προσωπικοί μου στόχοι είναι να παραμείνω υγιής πνευματικά και σωματικά και να χαίρομαι την κάθε μου μέρα με τους αγαπημένους μου. Δηλώνω υπέρμαχος της δια βίου μάθησης και αποζητώ την μάθηση σε όλα τα επίπεδα γιατί με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή.
‘Οσο για τους επαγγελματικούς μου στόχους, εύχομαι να έχω πάντα θεατρικές συνεργασίες που θα με βοηθούν να εξελίσσομαι και να ξεπερνώ τον εαυτό μου. Αυτό για μένα είναι και ο ορισμός της επιτυχίας!
Τέλος, το μότο μου ταυτίζεται απόλυτα με την ρήση του George Bernard Shaw «Life isn’t about finding yourself, life is about creating yourself» που έχει καθορίσει απόλυτα την ζωή μου!
Σας ευχαριστώ πολύ
Μαρία Σωτηριάδου
Λεπτομέρειες για την παράσταση πατήστε ΕΔΩ
