Αλήθεια..γιατί άραγε κάνουμε τέχνη σε μια εποχή άγρια...αφιλοξένη...επιθετική; Γιατί η τέχνη σε τρέφει με ελπίδα και όνειρα. Γιατί νιώθεις ζωντανός, νιώθεις να έρχεσαι πιο κοντά στην Φύση, νιώθεις για λίγο παιδί, πετάς από πάνω σου την υποκρισία, το ψέμα και την βρωμιά της καθημερινότητας.
Ποθήσαμε τόσα πολλά! Γίναμε άπληστοι! Γιατί; Ψάχνω να βρω απαντήσεις μάταια όμως...Ευτυχισμένος ο ζητιάνος που κοιμάται κάτω από τον ήλιο, ξαπλωμένος στην παραλία. Ζηλεύω το κρεβάτι του από βότσαλα και τα όνειρα που μπορεί να κάνει εκεί, την ήρεμη και γαλήνια έκφραση του προσώπου του, η θάλασσα πάντα ωραία, του φέρνει το άρωμα των κυμάτων της.
Ύστερα έρχονται οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία. Νοσταλγείς...ναι. Γιατί οι αναμνήσεις, αδιάφορα αν είναι θλιβερές ή χαρούμενες είναι γλυκές! Καμιά φορά πιάνουμε τον εαυτό μας να σπαταλά ατέλειωτες ώρες μόνο και μόνο για να φέρει στην μνήμη μια συγκεκριμένη στιγμή που ποτέ δεν θα ξανάρθει, που έχει περάσει στην ανυπαρξία. Εμείς για εκείνη την στιγμή ευτυχίας θα δίναμε όλο μας το είναι...
Και έπειτα ερωτεύεσαι και δίνεσαι και χάνεσαι στο άπειρο. Εσύ και ο άλλος. Και ξαφνικά μένεις πάλι ΕΣΥ. Μόνος. Και συνεχίζεις... «...γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στην ζωή των άλλων..»
Και ανεβαίνεις πάλι στην σκηνή και είσαι ο άλλος, αλλά νιώθεις πιο πολύ τον εαυτό σου, νιώθεις ασφάλεια, ζεις μέσα από αυτόν, αισθάνεσαι και αναπνέεις μέσα από αυτόν, ζεις μια ακόμη ζωή...Ψευδαίσθηση...ομορφαίνεις την καθημερινότητά σου...και συνεχίζεις...και ονειρεύεσαι... «και όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί»!
περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση που γράφει και σκηνοθετεί πατήστε ΕΔΩ