Άρια Σωκράτους: «Το γράψιμο είναι η απελευθέρωσή μου, η ψυχοθεραπεία μου..»
Η Άρια Σωκράτους σε μία εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη στο independent.gr, με αφορμή το έργο της «Tears of Silence»
Πείτε μας λίγα λόγια για τα παιδικά σας χρόνια και τις σπουδές σας.
Μεγάλωσα στη Λεμεσό της Κύπρου. Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια που ακόμα νοσταλγώ. Τα καλοκαίρια τα περνούσα πάντα μαζί με τον αδελφό μου και τα ξαδέλφια μου στην Ανώγυρα, το πανέμορφο χωριό της μητέρας μου με την γιαγιά και τον παππού. Θυμάμαι πολύ έντονα που μας ξυπνούσε η γιαγιά χαράματα για να πάμε στα χωράφια για να βοηθήσουμε στη συγκομιδή χαρουπιών και μετρούσαμε ποιός μάζεψε τα περισσότερα! Το πρώτο μου πτυχίο είναι στην Επικοινωνία και στα ΜΜΕ από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το μεταπτυχιακό μου στις Διεθνείς Σχέσεις από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Όταν μετανάστευσα στην Αμερική το 2013, σπούδασα Ισπανική γλώσσα και Λογοτεχνία και στη συνέχεια Ιατρική Διερμηνεία με ειδίκευση στα Αγγλικά-Ισπανικά. Από μικρό παιδί είχα μεγάλη αγάπη στη λογοτεχνία και στις ξένες γλώσσες, τις οποίες ανέκαθεν θεωρούσα παράθυρο στον κόσμο και μέγιστο επικοινωνιακό εργαλείο του πολιτισμού. Στο δημοτικό έκανα ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικών και Γαλλικών, στη συνέχεια ακολούθησαν τα Ιταλικά και στα φοιτητικά μου χρόνια τα Αραβικά, τα οποία δυστυχώς δεν έχω κάνει πρακτική από τότε αλλά είναι στα άμεσα σχέδια μου να τα συνεχίσω. Τα ισπανικά μπήκαν στη ζωή μου πολύ αργότερα όταν εργαζόμουν ήδη ως Σύμβουλος Ραδιοτηλεόρασης.
Μιλήστε μας για την ενασχόλησή σας με τη συγγραφή. Πότε και πώς προέκυψε;
Προσωπικά δεν έχω αποκαλέσει ποτέ τον εαυτό μου συγγραφέα. Το θεωρώ βλασφημία προς τους γίγαντες της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι, ο Προυστ, ο Ντιντερό, ο Σταντάλ, ο Φλωμπέρ, ο Καμύ, ο Κούντερα και τόσοι άλλοι. Η αλήθεια είναι πως γίνεται κατά κόρον κατάχρηση του όρου από άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με την λογοτεχνία και την πνευματική καλλιέργεια που αυτή απαιτεί, απλά και μόνο επειδή έγραψαν τρία-τέσσερα βιβλία. Όσα βιβλία και να γράψεις όμως, η συγγραφή απαιτεί τεράστια εσωτερική καλλιέργεια, πνευματική εξέλιξη, αυτογνωσία και ικανότητα να βγαίνεις από τον εαυτό σου και να γίνεσαι κάποιος άλλος. Προτιμώ να λέω πως είμαι μια δημοσιογράφος διερμηνέας/μεταφράστρια με καλλιτεχνικές ανησυχίες, η οποία στον ελεύθερο χρόνο της λατρεύει να δημιουργεί ξένους κόσμους και να χάνεται μέσα σε αυτούς. Αγαπώ να γράφω. Το γράψιμο είναι η απελευθέρωσή μου, η ψυχοθεραπεία μου. Οτιδήποτε κι αν με απασχολεί, όταν το αποτυπώνω στο χαρτί, ανακουφίζομαι και βρίσκω τη λύση σε αυτό με έναν τρόπο μαγικό. Όμως κανείς δεν μπορεί να γράψει αν πρώτα δεν διαβάσει πολύ, πάρα πολύ. Αν θα μπορούσα ν’ αναφέρω ένα το οποίο με στιγμάτισε ως αναγνώστρια, θα έλεγα το Όσα παίρνει ο άνεμος της Μάργκαρετ Μίτσελ. Πρώτη φορά το διάβασα σε ηλικία έντεκα ετών και ήταν το έναυσμα για να γίνω μανιώδης αναγνώστρια. Μέχρι σήμερα το έχω διαβάσει συνολικά δώδεκα φορές και κάθε φορά ανακαλύπτω και μια καινούρια πτυχή του που δεν είχα προσέξει σε προηγούμενη ανάγνωση. Επίσης, αγαπώ πολύ την κλασική λογοτεχνία. Ένα από τα κορυφαία παγκόσμια μυθιστορήματα είναι οι Αδελφοί Καραμάζοφ του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, που για μένα είναι ο κορυφαίος συγγραφέας όλων των εποχών.
Θεωρώ ότι ο Ντοστογιέφσκι είναι ο μεγαλύτερος ψυχαναλυτής στο πέρασμα των αιώνων. Το κύριο ενδιαφέρον του έργου του δε βρίσκεται στην περιγραφή του περιβάλλοντος ή στην ιδιομορφία των γεγονότων αλλά στα αισθήματα και στις σκέψεις του ατόμου. Είναι εξαιρετικός δεξιοτέχνης στη δομή του μύθου και προικισμένος με μια ανώτερη δύναμη πειστικότητας. Το απίθανο και τέλεια πειστικό ξετύλιγμα των γεγονότων χρησιμεύει μόνο σαν όχημα μιας τρομαχτικής περιπλάνησης μέσα στα νοσηρά άδυτα του νου και της καρδιάς.
Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας «Tears of Silence».
Ξεκίνησα να γράφω τα «Δάκρυα της Σιωπής» το Φθινόπωρο του 2013 και το ολοκλήρωσα την Άνοιξη του 2014. Θυμάμαι πως ήταν ο πιο παγωμένος χειμώνας που υπήρξε ποτέ στη Νέα Υόρκη τα τελευταία σαράντα χρόνια και καθώς δεν μπορούσα να βγω καθόλου από το σπίτι, αποφάσισα να επενδύσω τον χρόνο μου δημιουργικά. Το έναυσμα για τη συγγραφή του βιβλίου αυτού υπήρξε ένα τραγικό γεγονός που συνέβη τότε σε μία φίλη μου και με συγκλόνισε. Χρησιμοποίησα τη δημοσιογραφική έρευνα για το λογιστικό μέρος του βιβλίου και τα ευρήματά της τα τοποθέτησα διακριτικά ως φόντο πίσω από τις ανθρώπινες ιστορίες οι οποίες ήταν προϊόν μυθοπλασίας. Στα βιβλία μου κατά κάποιο τρόπο «παντρεύω» την έρευνα με τη μυθοπλασία αλλά πάντοτε το κάνω με απόλυτο σεβασμό και προσοχή. Για το συγκεκριμένο βιβλίο επένδυσα απίστευτες ώρες έρευνας και συνεντεύξεων με αρμόδιους φορείς όπως το Human Trafficking Resource Center. Τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας που είναι το κύριο εργαλείο της δημοσιογραφικής έρευνας και της μυθοπλασίας που είναι η ψυχή της λογοτεχνίας είναι θολά και δυσδιάκριτα, άρα και πάρα πολύ εύκολο για τον συγγραφέα να παρασυρθεί και να ξεφύγει από τον στόχο του.
Γιατί αποφασίσατε να το μεταφέρετε στη θεατρική σκηνή;
Η σκέψη για τη μεταφορά του έργου στη θεατρική σκηνή ξεκίνησε πριν από 5 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Η απερχόμενη Πρέσβης της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, κ. Αικατερίνη Μπούρα είχε εγκρίνει την πρόταση να γίνει θεατρική διασκευή του έργου στη Νέα Υόρκη λόγω της συμπροεδρίας της απερχόμενης πρέσβεως σε επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για θέματα trafficking. Εκείνη την εποχή η θεατρική διασκευή του έργου ήταν εντελώς διαφορετική και απαιτούσε τη συμμετοχή 15 τουλάχιστων ηθοποιών. Είχαν γίνει μάλιστα πολλές συζητήσεις και συναντήσεις με τον ηθοποιό Στράτο Τζώρτζογλου, ο οποίος θα υποδυόταν τον αντιήρωα Ντέιβιντ Ριβέρα. Μετά τη λήξη της θητείας της κ. Μπούρα, η πραγματοποίηση του θεατρικού έργου παρέμεινε απλά ως μία σκέψη, καθώς η παραγωγή ενός τέτοιου εγχειρήματος ήταν ιδιαιτέρως δαπανηρή. Η σκέψη αυτή όμως άρχισε να τίθεται σε εφαρμογή με την επίσκεψη της Πάολα Χατζηλαμπρή στη Φλόριδα για την παράσταση La Callas, που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Φλόριδας, στην οποία εκτελώ χρέη Διευθύντριας Επικοινωνίας. Με την Πάολα ήμασταν στο παρελθόν συμφοιτήτριες στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα Διεθνών Σχέσεων και μόλις της ανέφερα το θεατρικό έργο και τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετώπιζα, γύρισε και μου είπε: « Άρια, γιατί δεν το μετατρέπεις σε μονόλογο; Θα έχει άλλη δυναμική, εγώ έχω εμπειρία σε αυτό και θα σε βοηθήσω». Όπερ και εγένετο τελικά και όπως απεδείχθη στην πορεία, αυτή ήταν και η μαγική συνταγή!
Η παράσταση παρουσιάστηκε στην Αμερική αλλά και στην Κύπρο με τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία και θερμή ανταπόκριση από το κοινό. Πώς νιώθετε;
Μεγάλη περηφάνια και συγκίνηση επειδή το έργο αυτό πραγματικά είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Ήταν τρομερά επώδυνο για μένα να μπω τόσο βαθιά στην ψυχοσύνθεση μιας κακοποιημένης γυναίκας και μιας γυναίκας θύμα ανθρώπινης διακίνησης. Όπως ανέφερα πιο πάνω, για το λογιστικό μέρος του βιβλίου έκανα ενδελεχή έρευνα και συνεντεύξεις με κακοποιημένες γυναίκες και γυναίκες θύματα Trafficking. Για κάποιο λόγο τώρα νιώθω πως τελικά αυτές οι γυναίκες μέσω του έργου αποκτούν φωνή, λόγο, δικαιώματα και δυναμική.
Το έργο θίγει το επίκαιρο θέμα της βίας κατά των γυναικών και του εμπορίου προσώπων. Ποιά μέτρα πιστεύετε πως πρέπει να λάβει η ελληνική κυβέρνηση για την καταπολέμηση επιθετικών και βίαιων συμπεριφορών απέναντι στη γυναίκα;
Πιστεύω πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μεγάλη ευαισθητοποίηση όσον αφορά στην καταπολέμηση επιθετικών και βίαιων συμπεριφορών απέναντι στη γυναίκα αλλά όμως δεν είναι αρκετή. Οι γυναίκες αυτές χρειάζονται στήριξη, έργα και έμπρακτη συμπαράσταση από την πολιτεία. Θα πρέπει να ενισχυθούν οι δομές και οι ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών, να επανδρωθούν με κλινικούς ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, νομικούς συμβούλους και ένα δίκτυο υλικής και πνευματικής στήριξης που θα τις βοηθήσει να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
Μιλήστε μας για την καθημερινότητά σας στην Αμερική, όπου ζείτε και εργάζεστε τα τελευταία χρόνια.
Χαμογελάω με την ερώτηση επειδή η καθημερινότητά μου είναι κυριολεκτικά ένας αγώνας δρόμου κατά τον οποίο το 24ωρο δεν είναι αρκετό. Ξυπνάω πολύ πρωί, γύρω στις 6.30 λόγω των παιδιών, έχω δίδυμα παιδιά 4,5 ετών και τα ετοιμάζω για το σχολείο. Μετά το σχολείο πηγαίνω για γυμναστική, εάν και εφόσον προλαβαίνω και στη συνέχεια στο νοσοκομείο και συγκεκριμένα στο κέντρο καρκίνου του Ορλάντο, στο οποίο εργάζομαι καθημερινά ως Ιατρική διερμηνέας. Η δουλειά αυτή είναι για μένα το μεγαλύτερο σχολείο ζωής επειδή καθημερινά συνειδητοποιώ τι σημαίνει πραγματικά η ζωή. Όταν τελειώσω επιστρέφω στο σπίτι, όπου εργάζομαι μέσω zoom ως διερμηνέας σε ακροαματικές διαδικασίες νομικών εταιρειών και Δικαστηρίων. Επίσης συνεργάζομαι και με τέσσερις εταιρείες διερμηνείας μέσω τηλεφώνου. Στη συνέχεια παίρνω τα παιδιά από το σχολείο και κάνουμε μαζί διάφορες δραστηριότητες, τρώμε μαζί με τον σύζυγο μου και τα παιδιά, τα βάζουμε για ύπνο αλλά η μέρα για μένα δεν τελειώνει, καθώς αφοσιώνομαι στο γράψιμο όπως και στη διαχείριση του ηλεκτρικού περιοδικού www.mywritersgang.com , που δημιούργησα πριν από 6 χρόνια. Τα Σαββατοκύριακα τα αφιερώνω αποκλειστικά στην οικογένειά μου και ξεκλέβω και χρόνο για τις κοινωνικές μου δραστηριότητες.
Τι ακολουθεί καλλιτεχνικά μετά το «Tears of Silence»;
Αυτή τη στιγμή έχω έτοιμα δύο βιβλία, τα οποία κάποια στιγμή θα εκδοθούν και ετοιμάζω κι ένα τρίτο με πρωταγωνιστή έναν άντρα, ο οποίος έχει δύο πρόσωπα, την εικόνα ενός εξαιρετικού οικογενειάρχη και το σκοτεινό πρόσωπο ενός ανθρώπου που υπερβαίνει τον νόμο και δρα σε σκοτεινούς δρόμους. Δεν θα πω περισσότερα! Η συνέχεια στις σελίδες σας!
Μια ευχή για το μέλλον;
Υγεία, υγεία, υγεία και ψυχική ηρεμία πρωτίστως! Όλα τα υπόλοιπα έπονται και έρχονται!
«Tears of Silence» της Άριας Σωκράτους
Σκηνοθεσία - Ερμηνεία: Πάολα Χατζηλαμπρή
Alhambra Art Theater (Στουρνάρη 53, Αθήνα)
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Βάσια Παναγοπούλου
Τηλ. κρατήσεων: 210 5220120
Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2022 στις 20.30
Τιμή Εισιτηρίου
20 ευρώ (κανονικό), 15 ευρώ (Φοιτητικό)
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.ticketplus.gr/event/tears-of-silence/
Η παράσταση θα παρουσιαστεί στην Αγγλική γλώσσα με ελληνικούς υπέρτιτλους και τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
