Καταρχήν θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε και να μας πείτε από που ξεκίνησε το ενδιαφέρον για την Ζωγραφική
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Οι μυρωδιές του νέφτι, τα άδεια σωληνάρια με τις μπογιές, οι λερωμένες παλέτες, τα καβαλέτα και τα λάδια ήταν στην καθημερινότητά μου από πολύ μικρό, καθώς η μητέρα μου, Ευδοξία Μουσλίδου, ήταν μια καταξιωμένη ζωγράφος, με ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί της Θεσσαλονίκης τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 αλλά και με συμμετοχή σε πολλές ομαδικές. Το πάθος μου για την ζωγραφική ξεκίνησε στα χρόνια του λυκείου όταν και ξεκίνησα μαθήματα σχεδίου για την είσοδο στην Αρχιτεκτονική σχολή. Αναζωπυρώθηκε το 2009 με μαθήματα στο εργαστήριο του Μιχάλη Κόκκινου ώστε να εξοικειωθώ με τα υλικά και τις τεχνικές. Από εκεί και πέρα έχω πειραματιστεί με διάφορα στυλ.
Ποιά θέματα σας απασχολούν στην ζωγραφική σας
Μ' αρέσει η ανθρωποκεντρική ζωγραφική και κλασσικά θέματα όπως είναι τα γυμνά και τα πορτρέτα. Όμως η κλασσική ζωγραφική δεν σε απελευθερώνει. Έτσι, διαλέγω μεν να φτιάχνω κλασσικά θέματα, αλλά με τον δικό μου τρόπο. Η αναζήτηση όμως δεν σταματάει και έχω ήδη ξεκινήσει μία εντελώς νέα σειρά με νέα θεματολογία και ύφος, με επίκεντρο όμως πάντα τον άνθρωπο.
Πως έχουν περιγραφεί από ειδικούς του χώρου τα έργα σας
Μια δημοσιευμένη κριτική η οποία και πιστεύω ότι χαρακτηρίζει περισσότερο την ζωγραφική μου είναι η εξής: “Η γυναίκα πρωταγωνιστεί στα περισσότερα έργα του Γιάννη Κόκκινου, με τον ερωτισμό να είναι σαφέστατος στους πίνακές του. Όμως ο καλλιτέχνης δεν ενδιαφέρεται για την πιστή και λεπτομερειακή αποτύπωση της πραγματικότητας. Αυτό που τον απασχολεί είναι το φως, οι όγκοι, τα σχήματα και το χρώμα. Γυναίκες καθιστές και ξαπλωμένες, απεικονισμένες σε κλειστούς χώρους, σε διάφορες στάσεις, μοιάζουν με ιέρειες κάποιας λατρείας, αλλά δεν αποτελούν παρά αφορμή για να αποκαλυφθούν οι αφαιρετικές αναζητήσεις του. Η έντονη παρουσία του μαύρου φόντου δημιουργεί μια μεταφυσική ατμόσφαιρα και φέρνει στο φως τις γυναικείες καμπύλες, σε ένα παιχνίδι φωτός και σκιάς. Οι γυναικείες φιγούρες, πηγή έμπνευσης για το ζωγράφο, είναι χωρίς ταυτότητα, με κρυμμένα τα χαρακτηριστικά τους ,από τα μαλλιά που πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο ή το κεφάλι που πηγαίνει προς τα πίσω, και αποδίδονται ζωγραφικά ως απροσδιόριστοι όγκοι. Μόνες, ντυμένες με ένα μυστήριο φως, έχουν για μοναδικό συνδετικό τους κρίκο την κοινή τους μοίρα.
Η πραγματικότητα παραμορφώνεται στα έργα του έτσι ώστε να εκφραστούν τα συναισθήματα του, η ιδιαίτερη εσωτερική οπτική του και η ψυχική του επαφή με τον καμβά. Από αυτή τη σκοπιά, τα έργα του μπορούμε να πούμε ότι διαθέτουν εξπρεσσιονιστικά στοιχεία, ενώ τείνουν προς την αφαίρεση. Αν και η πρώτη ανάγνωση υποδηλώνει ρεαλισμό, αν προσέξουμε καλύτερα, δεν βλέπουμε παρά φόρμες και χρώματα. Η τέχνη του Γιάννη Κόκκινου δεν μιμείται ούτε αναπαριστά άμεσα την εξωτερική πραγματικότητα. Τα απλοποιημένα σχήματα, οι φόρμες και το χρώμα, αρκούν για να συγκινήσουν το θεατή.”
Τι σας δίνει η ζωγραφική
Η ζωγραφική για εμένα είναι ένα ταξίδι. Μια φυγή σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια άλλη διάσταση. Οταν ζωγραφίζω δεν αισθάνομαι τον κόσμο γύρω μου. Χάνομαι μέσα στα σχήματα, στα χρώματα, στα πινέλα και στους καμβάδες. Βρίσκομαι σε μια κατάσταση συναισθηματικού δεσίματος με το έργο, σε βαθμό που μετά από δύο τρες ώρες πρέπει να σταματήσω για να αποφωρτιστεί όλο αυτό, και να ασχοληθώ με κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο από μια καλλιτεχνική έκφραση. Χωρίς την ζωγραφική θα είμαι μισός άνθρωπος.
Ποια σχέδια υπάρχουν για το μέλλον
Δεν μπορώ να πω ότι έχω συγκεκριμένα σχέδια. Αυτό που σίγουρα θέλω να κάνω είναι να ζωγραφίζω ασταμάτητα. Να δοκιμάζω και να πειραματίζομαι με τεχνικές και υλικά. Σίγουρα να κάνω και άλλες εκθέσεις γιατί μου αρέσει να βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου σε έργα μου. Δεν με απασχολεί η αναγνώριση.
