Ερώτηση: Κύριε Αλεξίου το βιογραφικό σας λέει ότι είστε δικηγόρος. Πως προέκυψε η ενασχόλησή σας με το θέατρο; Γιατί τώρα;
Η αλήθεια είναι ότι το βιογραφικό μου δεν αναφέρει ούτε το ένα τρίτο από τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι στη ζωή μου. Το δικηγόρος κυρίως προσδιορίζει τις σπουδές μου και τη βασική βιοποριστική μου δραστηριότητα. Από τότε που θυμάμαι όμως τον εαυτό μου ασχολούμαι με την Τέχνη. Με το θέατρο ασχολούμαι ως ηθοποιός από το 1990, με τους παραδοσιακούς χορούς από το 1991, με το διαδραστικό παιχνίδι για παιδιά από το 2000, με τη συγγραφή μυθιστορημάτων από το 2004, με τη συγγραφή θεατρικών έργων από το 2012, με τη μετάφραση λογοτεχνίας από το 2013, με τη σκηνοθεσία από το 2015. Κάπου ανάμεσα έγραψα και κάτι τραγούδια. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν αποχωρίστηκα κανένα από τα παραπάνω πραγματικά , με αποτέλεσμα τώρα πια να κάνω απλώς τα πάντα. Η σελίδα μου στο facebook επιγράφεται «Δημήτρης Αλεξίου – διχασμένος καλλιτέχνης και πολυεργαλείο». Θα μπορούσε κανείς να πει ότι όταν κάποιος κάνει πολλά δεν είναι καλός σε τίποτα. Εγώ δεν πιστεύω στην εξειδίκευση γενικά. Θεωρώ ότι όποια δουλειά κι αν καλείται κάποιος να κάνει είναι σωστό να έχει ευρύτερη γνώση αλλά και γνώσεις πάνω στο πεδίο. Είμαι οπαδός του σφαιρικού ανθρώπου που δεν περιορίζει ούτε τις επιθυμίες του, ούτε τα συναισθήματά του, ούτε τους τρόπους έκφρασής του. Ο άνθρωπος είναι πολύ σύνθετο ον για να τον περιορίζουμε σε μία μόνο ιδιότητα. Απ ‘αυτήν την άποψη, τώρα ως συγγραφέας και σκηνοθέτης ταυτόχρονα, απολαμβάνω τη σφαιρικότητα της τέχνης του θεάτρου σε όλο της το μεγαλείο.
Ερώτηση: Τι είναι «το κουδούνι «και σε ποιους απευθύνεται; Πόσο αφορά το μέσο άνθρωπο;
«Το κουδούνι» είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό έργο που νομίζω αφορά τους πάντες. Είναι ένα έργο για τον κονφορμισμό και την υποταγή που βιώνουμε όλοι από το κοινωνικό, φιλικό και οικογενειακό μας σύστημα. Είναι οι προσδοκίες των άλλων, οι απαιτήσεις των κοινωνικών συμβάσεων, ακόμα και ο χαρακτήρας μας ή το είδος της σχέσης μας με τους ανθρώπους γύρω μας, που τελικά διαμορφώνουν μία ζωή απίστευτα καταπιεσμένη ψυχικά και συναισθηματικά και μας απαγορεύουν στην ουσία να εκφράσουμε τα θέλω μας ή τις μύχιες σκέψεις και συναισθήματά μας. Το σύστημα αυτό του διαρκούς βομβαρδισμού μας με ανάγκες και απαιτήσεις άλλων εκφράζεται κυρίως μέσα από κουδουνίσματα. Το κουδούνι της πόρτας, το τηλέφωνο του γραφείου κάθε ήχος μηνύματος στο κινητό είναι κάποιος άλλος που κάτι θέλει ή ζητάει από σένα έστω και αν είναι μόνο η προσοχή σου. Και αυτό μας καταπιέζει τόσο που ενίοτε δεν το καταλαβαίνουμε καν. Η πίεση αυτή έγινε ακόμα πιο έντονη τον τελευταίο ενάμισι χρόνο με την πανδημία γιατί ο διαρκής φόβος προστέθηκε σαν κουδούνισμα στη ζωή μας. Και τελικά δεν συνειδητοποιούμε ότι πρέπει ίσως να απορρίπτουμε κουδούνια στη ζωή μας, αν θέλουμε να διατηρήσουμε τον εαυτό μας και να μην τον χάσουμε στις επιθυμίες των άλλων.
Ερώτηση: Μια που αναφέρατε την επιδημία, ποια νομίζετε ότι είναι τα προβλήματα που άφησε πίσω της;
Τα προβλήματα είναι τεράστια και δυστυχώς δεν τα έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη, γιατί ακόμα ζούμε μέσα στη δίνη της και τα απόνερα. Η έλλειψη ανθρώπινης σαρκικής και ψυχικής επαφής έχει φτάσει σε σημεία απάνθρωπα και έξω από την ιδιοσυγκρασία μας ως λαού. Λειτούργησε ως μέσο και εργαλείο να συνηθίσουν οι άνθρωποι στην εύκολη καταστολή βασικών τους ελευθεριών και δικαιωμάτων χωρίς καν τη δυνατότητα κρίσης τους. Λειτούργησε ως εργαλείο να γίνουν ακόμα πιο απάνθρωπες και απρόσωπες οι εργασιακές σχέσεις. Η δουλειά μπήκε μέσα στην οικογενειακή και κοινωνική μας ζωή μέσω της τηλεργασίας και δε θα φύγει ποτέ ξανά. Οι αγώνες και η κατάκτηση του ωραρίου εργασίας θάφτηκαν εν μία νυκτί πίσω από οθόνες. Και το κυριότερο, το οποίο δυστυχώς ήταν και κεντρική στρατηγική επιλογή ήταν ο διχασμός και ο διαχωρισμός της κοινωνίας πίσω από ψευτοδιλήμματα του τύπου: «υπεύθυνοι και ανεύθυνοι πολίτες», «εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι» , « νομοταγείς και ψεκασμένοι». Μέσα σε όλο αυτό , η πανδημία φυσικά και άφησε μεγάλο πλήγμα στις παραστατικές τέχνες. Κάποιες δεν ξέρω αν θα συνέλθουν ποτέ.
Ερώτηση: Τι νομίζετε ότι έχει πια να προσφέρει το θέατρο στην εποχή μας σε σχέση με τις πιο «ασφαλείς» επιδημιολογικά τέχνες της τηλεόρασης και του κινηματογράφου;
Ανθρώπινη επαφή, κριτική σκέψη και ενδοσκόπηση. Δυστυχώς η τηλεόραση, ακόμα και σε αυτήν την εποχή της δεύτερης άνοιξής της – για την οποία χαίρομαι γιατί επιτέλους ανακάλυψε ξανά τη μυθοπλασία και δείχνει να βάζει πίσω τα ριάλιτι – δεν έχει ούτε το χρόνο , ούτε και τη διάθεση να οξύνει την κριτική σκέψη και να ζητήσει ενδοσκόπηση από τους ανθρώπους. Στο παιχνίδι των πολλών χρημάτων είναι δύσκολο να ζορίσεις τον «πελάτη» σου ώστε να ακούσει δύσκολες αλήθειες, να κάνει αυτοκριτική, να σκεφτεί έστω τι δεν πάει καλά. Στο θέατρο βλέπεις τα πράγματα χωρίς φίλτρα. Γυμνά, όπως είναι. Και κάποια στιγμή θα φτάσει η ανάσα του θεατή να συντονιστεί με του ηθοποιού, θα δονηθεί ο ίδιος απ’ όσα συμβαίνουν δίπλα του. Στην τηλεόραση κυρίως και στον κινηματογράφο λιγότερο, ο θεατής παρακολουθεί. Στο θέατρο συμμετέχει . Στο δρώμενο, στη συγκυρία, στην ατμόσφαιρα, στο αποτέλεσμα.
Ερώτηση: Θα συνεχίσετε να γράφετε και να σκηνοθετείτε λοιπόν στο μέλλον;
Όσο μπορώ και μου δίνεται η δυνατότητα. Αλλά ξέρω ότι θα κάνω και άλλα πράγματα. Έχω καινούργιο μυθιστόρημα που εκδίδεται σύντομα. Θέλω να ξαναπαίξω θέατρο επίσης. Ίσως κάνω και κάτι στο χώρο της μουσικής. Δε θα με καταπιέσω, ούτε θα με βάλω σε καλούπια. Νομίζω ότι οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που ακολουθούν τη δουλειά μου έχουν συνηθίσει ότι τους δίνω πάντα διαφορετικά πράγματα και ό,τι θέλω εγώ, όχι αυτό που θέλουν ή περιμένουν εκείνοι από μένα. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι να με εκτιμούν και λίγο παραπάνω. Αλλά ούτε γι’ αυτούς το κάνω. Θα καίγομαι κάθε φορά με όποιο τρόπο θέλω εγώ. Απλώς ελπίζω να πάρω κι άλλους μαζί μου και να γίνουμε ολοκαύτωμα μαζί.
Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας.
Εγώ σας ευχαριστώ που με ανεχτήκατε.