Λίγα λόγια για τον εαυτό σου; Λέγομαι Τόλης Παπαδημητρίου, γεννήθηκα στις 3 Απριλίου 1990 στην Άρτα, μεγάλωσα στη Χαλκίδα και τα τελευταία 7 χρόνια ζω στην Αθήνα.
Ποια η σχέση σου με το θέατρο;
Με το θέατρο ασχολούμαι εδώ και 4 χρόνια και είναι αυτό που έτσι κι αλλιώς ήθελα από πάντα. Αυτός είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που το κάνω. Πέρα από το ότι είναι πια το επαγγελμά μου, μου αρέσει.
Το «Ποιος φοβάται την Υπατία Καρυωτάκη;» είναι η πρώτη σου θεατρική δουλειά;
Όχι. Για την ακρίβεια είναι η τρίτη. Έχω ανεβάσει ακόμα δύο κωμωδίες, επίσης δικές μου. Η πρώτη λεγόταν «Και μετά ερωτεύτηκαν» και ανέβηκε σ' ένα θεατράκι στον Κολωνό για λίγες παραστάσεις. Παρόλο που το budget ήταν μικρό πήγε πολύ καλύτερα απ' ότι περίμεναμε. Αυτό με ώθησε να γράψω και την επόμενη κωμωδία μου «Ο Γερμανός Ξανάρχεται» που ανέβηκε με επιτυχία στο θέατρο Ρένα Βλαχοπούλου για μια ολόκληρη σεζόν(πράγμα παράδοξο και για μένα και για όλη την ομάδα αφού ξεκίνησαμε για 8 παραστάσεις).
Γιατί μόνο κωμωδίες;
Γιατί αυτό έχω περισσότερο ανάγκη. Σίγουρα το να γράψω κάτι διαφορετικό είναι για μένα πρόκληση όμως προς το παρόν δεν νιώθω ότι το χρειάζομαι. Παρακολουθώ δράμα(κυρίως ξένες σειρές και ταινίες) όμως όταν έρχεται η ώρα να γράψω και να μπω σε μια τέτοια δημιουργική διαδικασία προτιμώ να πρόκειται για κάτι κωμικό. Με εκφράζει περισσότερο.
Θεωρείς ότι ο κόσμος στις μέρες μας χρειάζεται περισσότερη κωμωδία;
Θεωρώ ότι χρειάζεται όση ακριβώς χρειαζόταν πάντα. Η κωμωδία έχει το εξής μαγικό: μπορείς να μεταφέρεις μηνύματα, να πάρεις θέση και να προβληματίσεις τον θεατή με έναν «ελαφρύ» τρόπο, χωρίς να του πετάξεις στα μούτρα αυτό που λένε μέρα-νύχτα στις ειδήσεις, ότι δηλαδή –τα πράγματα είναι σοβαρά-. Αυτό το γνωρίζουμε. Δεν μπορεί όμως η ζωή μας να σταματάει εκεί. Οφείλουμε στον εαυτό μας να περάσουμε και καλά.
Γράφεις, παίζεις και σκηνοθετείς; Είσαι δηλαδή συγκεντρωτικός;
Μόνο όταν χρειάζεται. Σίγουρα μία παράσταση στην οποία κάνω 3 σε 1 έχει αναμφίβολα το δικό μου στίγμα χωρίς να σημαίνει ότι η παράσταση είμαι μόνο εγώ. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί δίνουν ψυχή, ο καθένας με τον τρόπο του, τα σκηνικά, οι φωτισμοί, η μουσική επιμέλεια παίζουν το ρόλο τους και τελικά το σκηνικό αποτέλεσμα ανήκει δικαιωματικά στο σύνολο. Εξάλλου αυτό είναι το θέατρο.
Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν νέοι άνθρωποι στο χώρο της τέχνης;
Αν και, όντας νέος, δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό. Οι νέοι έχουμε σπίθα, ζωντάνια, φρεσκάδα. Αυτά είναι απαραίτητα. Όπως λέει κι ο λαός μας «πέτρα που δεν κυλάει,χορταριάζει» και συμφωνώ. Η στασιμότητα δεν μας βοηθάει. Όμως χωρίς τους «παλιούς» δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Είναι εξίσου σημαντικοί γιατί αυτοί έχουν την εμπειρία για την οποία έχουν κοπιάσει και αυτή την εμπειρία τη χρειαζόμαστε. Η μίξη αυτών των δύο θεωρώ πως θα φέρει την εξέλιξη. Αυτό προσπαθούμε κι εμείς φέτος να κάνουμε έχοντας στον θίασο την κυρία Τιτίκα Σαριγκούλη. Είμαστε όλοι νέα παιδιά και προσπαθούμε να πάρουμε και να δώσουμε όσο περισσότερο γίνεται.
Γιατί κάποιος να έρθει να δει το «Ποιος φοβάται την Υπατία Καρυωτάκη;»
Κατ' αρχάς γιατί του εγγυώμαι ότι θα γελάσει.Το αποτέλεσμα έτσι όπως το 'χω νιώσει στην πρόβα είναι ξεκαρδιστικό και αντικατοπτρίζει την καλή χημεία που έχουμε όλοι μεταξύ μας. Αν μη τι άλλο, όποιος έρθει θα περάσει 2 ώρες ευχάριστα κι αν καταφέρουμε κιόλας να τον παρασύρουμε στον κόσμο μας ακόμα καλύτερα και γι' αυτόν και για μας.
