με αφορμή την παράσταση «Συγκρουόμενα» που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Ποια είναι η σχέση σου με το θέατρο; Πότε και γιατί αποφάσισες ότι θέλεις να ασχοληθείς μαζί του;
Από φέτος ασχολούμαι με το θέατρο με την ιδιότητα του σκηνοθέτη και του συγγραφέα(!). Ξεκίνησα όμως σαν ηθοποιός όπου σπούδασα στην Αγγλία, κάτι που μου βγήκε ούτε ‘γώ ξέρω πως αφού εκεί πήγα να σπουδάσω κάτι άλλο, και έχω περάσει από θέσεις βοηθού σκηνοθέτη, ταξιθέτη, μπαρ θεάτρου, βοηθού παραγωγής, βοηθός σκηνογράφου και παραγωγή. Γενικά όσο είμαι κοντά στο θέατρο καλά είμαι.
Πώς αξιολογείς τα πράγματα στο ελληνικό θέατρο αυτή τη στιγμή;
Παρατηρώ ότι το θέατρο στην Αθήνα τουλάχιστον έχει άνθηση, ανεβαίνουν μεγάλες παραγωγές, μεσαίες παραγωγές, μικρές παραγωγές, μιούζικαλ! Δεν έχω ιδέα πώς γίνεται αυτό σε περίοδο χωρίς λεφτά και άρα δεν ξέρω αν αυτό είναι αντίδραση ή κάτι το οποίο θα σταθεροποιηθεί τα επόμενα χρόνια. Ελπίζω να βρεθεί τρόπος, κομμάτι αυτών των χρημάτων να πάει σε καινούργιες ομάδες και νέους ανθρώπους που θέλουν να δοκιμαστούν στο θέατρο, ίσως ένας τρόπος είναι οι ιδιωτικές επιχορηγήσεις, και αυτοί οι νέοι άνθρωποι να βρουν καινούργιους τρόπους διαχείρισης και οργάνωσης ώστε να προτείνουν ένα καινούργιο εργασιακό τρόπο σκέψης.
Πώς κάνεις θέατρο σε εποχές που δεν υπάρχουν επιχορηγήσεις για ομάδες, ούτε επιχορηγούμενα θέατρα;
Με αναίτια παραπάνω αγωνία η οποία απλά μου (ξανα)αποδεικνύει την ματαιότητα του οικονομικού/πολιτικού και κατ’ επέκταση κοινωνικού συστήματος στο οποίο βρισκόμαστε αυτήν την στιγμή σαν ανθρωπότητα.
Στα συγκρουόμενα του Λούνα Παρκ, οι επιβάτες προσπαθούν να αποφύγουν τις συγκρούσεις. Πώς αντιμετωπίζεται η σύγκρουση στα δικά σου «Συγκρουόμενα»;
Εγώ νόμιζα ότι κανόνας των συγκρουόμενων στα λούνα παρκ είναι οι συγκρούσεις – απλά να είναι απαλές για να μην χτυπήσουμε και τόσο όσο για να δείχνουν την νίκη μας!
Στα δικά μας «Συγκρουόμενα» πάντως η σύγκρουση είναι ο βασικός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ των δύο αυτών αδελφών της Α και του Β. Έτσι κατά ένα τρόπο η σύγκρουση και η επιθετικότητα είναι απενοχοποιημένη, οικεία, αναπόφευκτη, συνεχόμενη και έχει πολλές διαφορετικές ποιότητες.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αντιθετικές, και άλλοτε παρεμποδιστικές, δυνάμεις που δημιουργούνται στο εσωτερικό κάθε οικογενειακού προτύπου;
Αναπόφευκτες. Είναι παράδοξη η κατασκευή μιας οικογένειας, δεδομένου ότι σχηματίζεται με μία εξ αρχής εξαρτητική δυναμική, το μωρό που βασίζεται παντελώς στις “γνώσεις” επιβίωσης των “ενηλίκων”, και άρα από κει μπορεί εύκολα με διαμορφωθεί μια εξουσιαστική δυναμική, η ένταση της οποίας και η διαχείρισή της εξαρτάται καθαρά από τους μεγάλους. Πάντως ότι και να κάνουν οι γονείς τα συμπλέγματα ανάμεσα στους ανθρώπους και πόσο μάλλον με τους ρόλους που υπηρετούν, μάνα – πατέρας - παιδί, θα δημιουργηθούν. Ίσως αυτή η σκέψη τελικά να είναι ανακουφιστική από την άποψη ότι αν το αποδεχτούμε, μετά ίσως μπορούμε να περάσουμε πιο “ανώδυνα” στο στάδιο της υπέρβασης και των επιλογών που θα διαμορφώσουν το δικό μας προσωπικό τρόπο αντίληψης και εκτέλεσης της ζωής μας.
