Γιώργο Λουριδά (σκηνοθέτη) και Νεφέλη Εκάτη Κατσαρού (σκηνογράφο - ενδυματολόγο).
Γιατί επιλέγετε αυτή τη μορφή τέχνης, γιατί τέχνη ειδικά την εποχή της κρίσης;
Πολλοί ακούμε να λένε πως δεν ζουν απ’ τη τέχνη, διαμαρτύρονται συνεχώς για τις δύσκολες συνθήκες που υπάρχουν. Πως το βιώνετε αυτό;
Γ.Λ: Για μας η τέχνη είναι τρόπος ζωής και δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτή. Εγώ, προσωπικά, αναπνέω, σκέφτομαι και δρω 24 ώρες το 24ώρο για αυτό.
Χτίζοντας νέους, μαγικούς κόσμους προσπαθώ σιγά, σιγά να τους μεταφέρω στην πραγματικότητα για να γίνει η ζωή μας πιο όμορφη και διασκεδαστική. Όχι μόνο για μένα που το διασκεδάζω έτσι και αλλιώς, αλλά για όλο τον κόσμο.
Για μένα, το να καλύψω την ανάγκη αυτής της πολύ ιδιαίτερης και προσωπικής κατάστασης όταν βρίσκομαι στην διαδικασία της δημιουργίας και της ανάληψης μιας ιδέας είναι πολύ πιο σημαντική απ’ το να φάω και να πιω, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω αυτές τις ανθρώπινες ανάγκες.
Στην εποχή μας όλο και περισσότερες νέες πλατφόρμες έρχονται να βοηθούν τους δημιουργούς προσπαθώντας να ανοίξουν δρόμους για τον καθένα. Πως βλέπετε αυτά τα νέα μέσα;
Γ.Λ: Ναι είναι αλήθεια. Παρακολουθούμε όλα αυτά τα μέσα.
Μία απ’ αυτές στην οποία μπήκαμε πρόσφατα είναι και το patreon, το οποίο προσπαθεί να δημιουργήσει μία πιο παγιωμένη σχέση μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού του.
Καλό είναι να έχει όλο και περισσότερες δυνατότητες και τρόπους προβολής ένας σκεπτόμενος και δημιουργικός άνθρωπος, για να δείχνει αυτά που θέλει να μοιραστεί με τον κόσμο και να δημιουργηθεί έτσι μια κοινωνία όπου θα υπάρχει στήριξη και αλληλοβοήθεια για όλους.
Οι καλοί συνεργάτες είναι απαραίτητα και καλοί επαγγελματίες; Πάνε μαζί αυτά;
Γ.Λ: Αυτό είναι κάτι που οραματίστηκα και όταν έφτιαξα την ομάδα της «Dead Company» μια ομάδα από καλλιτέχνες που δεν είμαστε απλά συνεργάτες αλλά πολύ καλοί φίλοι. Ευτυχώς σε αυτή την πορεία είχα την ευτυχία να συνεργαστώ με πολύ καλά παιδιά. Η Νεφέλη είναι μια εξαιρετική περίπτωση που τα συνδυάζει όλα. Νιώθω ευλογημένος που κάνω αυτή τη συνεργασία μαζί της.
Ποια είναι η σχέση σας με τα παραμύθια;
Ν.Κ: Ο μύθος και το παραμύθι ανέκαθεν είχαν αναφορά σε δύσκολα για την ανθρώπινη ψυχολογία θέματα. "Σκοτεινά" βιώματα συναντάμε στα γνωστά σε όλους παραμύθια των Grimm, Andersen κλπ. και φυσικά στη μυθολογία των λαών παγκοσμίως.
Η φαντασία στην υπηρεσία του αλλόκοτου και του ανοίκειου είναι η μέθοδος του ανθρώπου να το εκλογικεύσει, να το κάνει δικό του, να μιλήσει για θέματα ταμπού, να ζήσει με αυτό.
Λιγότερο ή περισσότερο τα παραπάνω συνοδεύουν τη θεατρική παραγωγή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και η εκάστοτε σκηνογραφία έχει ένα πολύ μεγάλο μέρος ευθύνης για το πέρασμα του θεατή μέσα από κόσμο του έργου.
Πως προσεγγίσατε το συγκεκριμένο έργο;
Γ.Λ: Ο Γερολαγός θέλαμε εξαρχής να συνδυάζει πολλά εικαστικά μέσα, να είναι κάτι που καλλιτεχνικά εμένα μ’ ενδιαφέρει πάντα περισσότερο, ένα υβρίδιο που θα αλλάζει συνεχώς μορφές ανάλογα με το μέρος και τους ανθρώπους.
Ν.Κ: Η εικαστική πρόκληση στο θεατρικό « Ο Γερολαγός » μέσα από τη σκηνογραφία και το κουστούμι, ήταν να προσφέρει μια αισθητική και ευχάριστη "ενόχληση" στο θεατή.
Η παράσταση αφορά μια ιστορία που σκαλίζει τον κόσμο του επέκεινα με παραμυθένιες εικόνες και χαρακτήρες που μοιάζουν με παιδικά λούτρινα και συνάμα αλλόκοσμα όντα.
Το μεγαλύτερο μέρος της σκηνικής παρουσίας και όλες οι μάσκες των ηθοποιών είναι φτιαγμένα από χαρτί, ένα υλικό που χρησιμοποιώ συχνά, με πολύ αγάπη και στο προσωπικό μου έργο ως εικαστικός με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα γκροτέσκα, με πολιτιστικές-κοινωνικές αναφορές, χάρτινα γλυπτά-ηθοποιούς μου.
Στον Γερολαγό, σκηνογραφικά κινήθηκα περισσότερο στο χώρο του φανταστικού, παρά του γκροτέσκου, αλλά η ενδυματολογική μου προσέγγιση ήθελα να διατηρεί τα χαρακτηριστικά του είδους, έστω και σε ποιο εσωτερικό-ψυχολογικό επίπεδο.
Παράδειγμα είναι οι ουρές των λαγών.
Έτσι θα δούμε τη περσόνα της αδικημένης λαγουδίνας (Ροζάννας) να εμφανίζεται στις αναμνήσεις του ήρωά μας και να τραβάει πίσω της μια ζώνη με μακριά αλυσίδα και τη χαριτωμένη στρογγυλή ουρά να μετατρέπεται σε μπάλα φυλακισμένου.
Ο πρωταγωνιστής από την άλλη εμφανίζεται στη σκηνή χωρίς να σέρνει την ουρά του, αλλά έχοντας την "βολευτεί".
Μία οπτική υπενθύμιση για το πως φοράμε στο πετσί μας τα προβλήματα της ζωής.
Θα μπορούσατε να μας αποκαλύψετε περισσότερα σε σχέση με αναφορές / συμβολισμούς που χρησιμοποιήσατε;
Ν.Κ: Από ενδυματολογικό ενδιαφέρον έντονο συμβολισμό έχει ακόμα και το κόκκινο γάντι της Ροζάννας. Η μικρή λαγουδίνα της ιστορίας μας έχει εκ γενετής κινητική αναπηρία.
Το μπροστινό της πόδι αν και σεναριακά της δημιουργεί πρακτική δυσκολία, δεν κρύβεται από το κοινό. Ένα κόκκινο γάντι, ένα δυναμικό γυναικείο σύμβολο έρχεται να χαρακτηρίσει το πονεμένο μέλος της. Το χέρι της Ροζάννας συμβολίζει τις σύγχρονες δυνατότητες, την αποκατάσταση, την πολιτισμένη κοινωνική οπτική.
Θα μπορούσε να είναι χέρι πνευματικό ή προσθετικό, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν της στερεί ιδιότητες αλλά της προσδίδει.
Για όποιον ενδιαφέρεται να ρίξει μια ματιά, μπορείτε να βρείτε υλικό από την παράστασή μας και να προ-αγοράσετε εισιτήρια / fan art εδώ: https://www.patreon.com/theoldhare
Γιώργος Λουριδάς
Σκηνοθέτης
https://georgelouridas.weebly.com/
Νεφέλη Εκάτη Κατσαρού
Εικαστικός- Γλύπτρια
http://ekatillum.wixsite.com/mysite
