Έφυγε από την ζωή η γυναίκα φάρος της σύγχρονης ελληνική τέχνης.
Η Τζούλια Δημακοπούλου δεν ήταν απλά πρωτοπόρος στον χώρο της και οραματίστρια. Ο κόσμος της τέχνης οφείλει πολλά σε αυτήν την γυναίκα που υπήρξε φάρος της σύγχρονης τέχνης. Ήταν ιδρύτρια της ιστορικής γκαλερί της οδού Βαλαορίτου «Νέες Μορφές». Ένας χώρος που άνοιξε τις πόρτες του το 1959 και για 50 χρόνια (ως το 2009) παρουσίαζε και προωθούσε τόσο καταξιωμένους όσο και ανερχόμενους καλλιτέχνες μέσα από εκθέσεις και συνεργασίες με επιμελητές και ιστορικούς τέχνης. Η Τζούλια Δημακοπούλου όμως δεν ήταν απλά μία γκαλερίστα ήταν φύλακας της τέχνης. Ήθελε να διασωθεί και να καταγραφεί η πορεία της σύγχρονης και μοντέρνας τέχνης στην Ελλάδα από το 1945 ως σήμερα. Για τον λόγο αυτό ίδρυσε στην ίδια διεύθυνση και μαζί με κάποια άλλα μέλη από τις Νέες Μορφές, το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής τέχνης. Το σπουδαίο αρχειακό υλικό του ΙΣΕΤ πέρασε το 2022 δωρίστηκε στην Εθνική Πινακοθήκη ώστε να διαφυλαχθεί και να προωθηθεί η σύγχρονη τέχνη μέσα από κει.
Έργο της Τ. Δημακοπούλου από την έκθεση "Μνήμες" στο ΙΣΕΤ
Η ίδια είχε σπουδάσει ζωγραφική και Ιστορία της Τέχνης στην Βενετία τα έργα της όμως παρουσιάστηκαν ελάχιστες φορές στο κοινό. Η μία φορά ήταν για την επέτειο των 40 χρόνων για τις Νέες Μορφές 1999, όπου παρουσίασε κάποια μόνο από τα έργα τις. Αρκετά όμως για να προκαλέσουν τις αισθήσεις και το ενδιαφέρον του κοινού. Η άλλη και μεγάλης κλίμακας αυτή την φορά έκθεση της Τζούλια Δημακοπούλου εγκαινιάστηκε στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης στην οδό Βαλαωρίτου 9Α στις 9 Δεκεμβρίου του 2017 και είχε τίτλο «Μνήμες». Η Μάρθα Χριστοφόγλου γράφει στην μονογραφία που συνοδεύει την έκθεση της Τ. Δημακοπούλου «... Είναι παρήγορο, να βλέπεις ότι η εκφραστική ένταση δεν ταυτίζεται με την επιτήδευση. Ότι τα προσωπικά οράματα μπορούν να γίνουν εικαστική πράξη χωρίς τεχνάσματα, να μεταφερθούν στο μουσαμά σαν δομημένα ανθρώπινα ίχνη, να μας συγκινήσουν, διατηρώντας το μυστήριο των καταβολών τους. Είναι ανακούφιση να απολαμβάνεις το χρώμα που γίνεται ένα με την εικόνα, όπως στην παλιά ζωγραφική, ενώ την ίδια στιγμή ο χώρος γίνεται αφαιρετικός και οι περιγραφικές νύξεις υποχωρούν, αφήνοντας το λόγο στη διακριτική γεωμετρία των συνθέσεων. Πίσω από όλα αυτά η παρουσία του τοπίου παραμένει έντονη και, για τους τυχερούς που μπορούν να το δουν, κρύβει στους κόλπους της, συνειδητά ή ασυνείδητα, μνήμες από την ευρωπαϊκή ζωγραφική των τελευταίων αιώνων. Στο εσωτερικό των έργων αναπτύσσεται μια χαμηλόφωνη συνομιλία με την ιστορία της τέχνης, όπου, ειρήσθω εν παρόδω, συμμετέχουν εποικοδομητικά και οι «νέες μορφές» του 20ού αιώνα, που είχαν αναδείξει την ανατροπή και τη ρήξη ως κορυφαίες αξίες. Η παλιά τους προκλητικότητα διακρίνεται αμυδρά κάτω από την ώριμη εκδοχή τους.”
Αυτό και άλλα πολλά ήταν η Τζούλια Δημακοπούλου. ένας άνθρωπος δοτικός που δεν δίστασε να βοηθήσει νέους καλλιτέχνες αλλά και να προωθήσει τους ήδη καταξιωμένους μακριά από τα ανταγωνιστικά κλισέ του χώρου αυτού. Έπραττε απλά με μεγάλη αγάπη για την τέχνη.
