Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά kleosva@yahoo,gr
Ο Μιχαήλ ΄Ανθης είναι ένας ηθοποιός ο οποίος γράφει πάρα πολύ ωραία θεατρικά κείμενα ένα από αυτά είναι και τα ‘’Άγουρα Κεράσια’’.
Τα άγουρα κεράσια μιλούν για την κλειστή ενδοοικογενειακή προβληματική σχέση με κάθε σχήμα της. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για έναν πατέρα καθ’ όλα ευυπόληπτο πολίτη από το κοινωνικό γίγνεσθαι καθώς πρόκειται για ένα διακεκριμένο γιατρό. Ο πατέρας αυτός έχει μια σχέση χιαστί με τη γυναίκα του και την κόρη του. Αφ’ ενός μεν θέλει να έχει εξουσία στη γυναίκα του αφ’ εταίρου δε στην κόρη του.
Πώς είναι δυνατόν ένας τέτοιος πατέρας να βιάζει την κόρη του;
Ο βιασμός βέβαια δεν είναι πάντα σωματικός να το πούμε και αυτό στην προκειμένη περίπτωση είναι αλλά σε κάθε σκληρή σχέση πατέρα παιδιού που δεν υπάρχει αγάπη , σεβασμός, κατανόηση, και ρόλος γονέα παιδιού μπορεί να υπάρξει, βία βιασμός, καταπίεση, εξουσία.
Ο Κωνσταντίνος Καζάκος είναι ένας ωραίος γιατρός, πατέρας, σύζυγος που μοιάζει να είναι συνειδητοποιημένος. Πολεμά για την επιβίωση της οικογένειάς του το 2022 σε μια ελληνική επαρχία που ο ίδιος επέλεξε. Θεωρεί ότι με αυτό τον τρόπο ελέγχει την έφηβη κόρη του από τις κακοτοπιές. Να όμως που ο ίδιος τελικά την οδηγεί στα χειρότερα σκοτεινά μονοπάτια.
Από σκηνή σε σκηνή ακούγονται τα λόγια της κόρης που είναι όλα ποιήματα της κακοποιημένης ψυχής της. Είναι όλα υπέροχα και δεν ξέρω αν ανήκουν στον Μιχαήλ Άνθη ή αν είναι σκηνοθετική παρέμβαση. Την αφήγηση κάνει η Τζένη Καζάκου που κραυγάζει από τα εσώψυχά της κάθε στίχο που απαγγέλει.
Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Μανούσος Μανουσάκης.
Η παράσταση συνοδεύεται από ζωντανή μουσική. Με τη μουσική ασχολήθηκε ο Γιάννης Μακρίδης ενώ τσέλο παίζει ο Σταύρος Παργινός.
Η Τάνια Τρύπη στο ρόλο της μάνας που βασανίζεται και η ίδια από την κακοποιητική ή καλύτερα την υποτιμητική συμπεριφορά του συζύγου της. Είναι μια γυναίκα που επιδιώκει να είναι δημιουργική, εργαζόμενη, και μητέρα. Αλλά δεν μπορεί να είναι και τα τρία πάντα. Είναι κοντά στην κόρη της, γνωρίζει πράγματα για εκείνη αλλά δεν γνωρίζει ποιος την κακοποιεί. Ίσως εθελοτυφλεί ή δεν φαντάζεται ότι μια ίσως κακή σχέση που έχει με τον σύζυγό της να έχει προέκταση και στην κόρη της. Δεν φαντάζεται πως ο πατέρας ασελγεί στην κόρη τους. Για ποιο λόγο άλλωστε;
Η Τάνια Τρύπη υποκριτικά και κατά τη διάρκεια της αφήγησης έχει όλες τις διακυμάνσεις. Και αυτό είναι το εκπληκτικό στην ηθοποιό ότι μπορεί και μεταλλάσσεται τόσο φυσικά και εύκολα.
Περισσότερο με εντυπωσίασε το κείμενο που προφανώς είναι επηρεασμένο από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Δυστυχώς όλο και περισσότερα εγκλήματα τέτοιου είδους βλέπουμε και ακούμε πλέον.
Θα ήθελα διαφορετική σκηνοθεσία στο ξεδίπλωμα του ρόλου του άντρα. Να είναι ίσως λίγο ποιο υπόγεια η όλη κακή συμπεριφορά του πατέρα και επιφανειακά να ήταν ο τέλειος πατέρας, σύζυγος, γιατρός. Σε πρώτο επίπεδο αυτό προσπάθησε να φανεί αλλά θα ήθελα το δεύτερο επίπεδο να είναι πιο σαφές.
Οι φωτισμοί ελλιπείς και κάθε σκηνοθετικό εύρημα ανύπαρκτο. Τα κοστούμια της Μαρίας Καραθάνου μου αρέσαν περισσότερο από τα σκηνικά της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα σκηνικά δεν μου άρεσαν.
Οι ηθοποιοί βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις. Είναι μόνοι στη σκηνή και προσπαθούν να υπερασπιστούν με το ένστικτό τους ένα δυνατό κείμενο.
Η Τάνια Τρύπη είναι σαφές ότι έχει ανοίξει κάθε μηχανισμό που γνωρίζει για να υπερασπίσει το είναι της επί σκηνής και πράγματι η παρουσία της είναι όχι μόνο αξιοπρεπής αλλά πέραν του δέοντος θετική ως προς τη μελέτη που έχει κάνει στο ρόλο και την ψυχολογία της.
Δυνατή η σκηνή της κηδείας και αποκαλυπτικό το δραματουργικό κομμάτι από κει και μετά.
Για όσους ενδιαφέρεστε τα Άγουρα Κεράσια παίζονται στο θέατρο Αυλαία στον Πειραιά
Πληροφορίες για την παράσταση:
Στάθης και Φανή ζουν την φαινομενικά ήσυχη σχέση τους σε κάποια γωνιά της ελληνικής επαρχίας. Εκείνος γιατρός και πολλά υποσχόμενο κομματικό στέλεχος, εκείνη manager development σε πρόωρη απόσυρση, προκειμένου να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και στην 15χρονη κόρη τους Μαρία. Πίσω, όμως, απ' την ειδυλλιακή ησυχία, ένα τέρας καραδοκεί. Η Μαρία φέρεται αψυχολόγητα, λείπει απ' το σπίτι τις πιο απίθανες ώρες, καπνίζει γυμνή χόρτο με τους συμμαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου. Βίντεο με την ίδια σε άσεμνες πόζες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Ο πατέρας της καταφέρνει να κουκουλώσει τον όποιο αντίκτυπο. Η Μαρία όμως δεν το βάζει κάτω. Επιμένει. Για κάποιο δικό της λόγο μοιάζει να θέλει να γίνουν γνωστά όσα κάνει, ώσπου ένα βράδυ…
Το τέρας αρχίζει να ξεπροβάλει. Κι όσο σκοτεινό είναι, άλλο τόσο αμείλικτο φως εκπέμπει. Ένα φως τόσο αποκαλυπτικό, όσο και οι ζωγραφιές της μικρής που συνθέτουν το φριχτό παρασκήνιο.
Ο βραβευμένος με 4 κρατικά βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού Μιχαήλ Άνθης, συνθέτει ένα σοκαριστικό θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, για να μας πει πως… «καμιά φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».
Σημείωμα σκηνοθέτη
Διαβάζοντας το έργο του Μιχαήλ Άνθη θέλησα αμέσως να βρω την ευκαιρία να το σκηνοθετήσω. Και μου δόθηκε από τον παραγωγό Γιάννη Μακρίδη.
Ξέρετε , ο Γιάννης Μακρίδης είναι ίσως ο μοναδικός παραγωγός που συνθέτει και την μουσική των έργων που παράγει.
Η διανομή του έργου με γέμισε χαρά. Δύο αγαπημένοι μου συνεργάτες, η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος, ιδανικοί για να ερμηνεύσουν τους πολυσχιδείς και ακραίους ρόλους.
Τι να γράψω; Τι μπορεί να περιλαμβάνει, τι μπορεί να περιγράφει, τι μπορεί να αναλύει ένα σημείωμα σκηνοθέτη για ένα τόσο καταλυτικό θέμα όπως αυτό που πραγματεύεται το έργο του Μιχαήλ Άνθη.
Ένα έργο που το διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις, το «βλέπεις» και το «ξαναβλέπεις» ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέες παραμέτρους, καινούργιο βάθος στους χαρακτήρες, καινούργιες πτυχές στην ακραία εξέλιξη.
Ένα έργο τριών πρωταγωνιστών που οι δύο διασχίζουν ένα καταραμένο ταξίδι ζωής, χωρίς διέξοδο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας αλλά κυρίως χωρίς ελαφρυντικά.
Ναι δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για κανέναν από τους δύο. Μόνο η τρίτη ηρωίδα έχει ελαφρυντικά διότι είναι το πάσχων πρόσωπο, διότι δεν πυροδοτεί τα γεγονότα, όπως οι πρώτοι, αλλά υφίσταται τις συνέπειές τους.
Η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, θύματα όμως που δεν τους πρέπει καμία συγχώρεση διότι και οι δύο είναι εγκλωβισμένοι σε ένα υπερβολικό «εγώ» πότε παθητικά - πότε ενεργητικά - κινούμενοι σε δύο παράλληλα σύμπαντα που εξοστρακίζουν το τρίτο μέλος όσο και εάν προσχηματικά θέλουν να αποτελεί το κέντρο της ύπαρξής τους.
Εδώ σταματάω, οτιδήποτε άλλο θα μείωνε το έργο διότι είναι αυτάρκες και αυτοεπεξηγούμενο..
Μανούσος Μανουσάκης
Συντελεστές:
Κείμενο: Μιχαήλ Άνθης
Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης
Σκηνικά - Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
Μουσική: Γιάννης Μακρίδης
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελεάννα Πλέσσα, Μάγια Πολιτάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαργαρίτα Τζαννέτου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Φωτογραφία: Γιώργος Βέργαδος
Παίζουν:
Τάνια Τρύπη
Κωνσταντίνος Καζάκος
Στο τσέλο ο Σταύρος Παργινός
Μαρία: Η φωνή της Τζένης Καζάκου
Ήχος & Φως: Λεωνίδας Φουντούλης
Παραγωγή: Μίμησις Πράξεως
Διάρκεια: 90 Λεπτά
Εισιτήρια διαθέσιμα στα Ταμεία του Θεάτρου, στο τηλέφωνο 210 4297771 & στο ticketservices.gr
