Της Κλεοπάτρας Σβανά Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. CHARLEVILLE είναι το όνομα της Γαλλικής πόλης που γεννήθηκε και πέθανε ο Αρθούρος Ρεμπώ. Ένας ποιητής που ήθελε να είναι οραματιστής.
Στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στο ισόγειο παρουσιάζεται η παράσταση ΣΑΡΛΒΙΛ σε κείμενο του Αχιλλέα Ε. Κούμπου και σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη.
Η παράσταση αυτή, έχει κάτι το διαφορετικό, έχει μια εικαστική και κινηματογραφική προσέγγιση από το σκηνοθέτη όσον αφορά το κάδρο και την τελική εικόνα παρουσίασης των πραγμάτων. Αυτό υποστηρίζεται από τα κουστούμια της Ιωάννας Τιμοθεάδου, που είναι πλούσια και περιποιημένα. Δίνουν το στίγμα της εποχής του Ρεμπώ. Σε αυτό έρχεται να συμπληρωθεί και το ιδιαίτερο έντονο μακιγιάζ, πρόταση του Γιάννη Μαρκετάκη.
Η παράσταση έχει κάτι το ποιητικό, είναι βέβαια πολύ αργή στο ρυθμό της, αλλά όταν αρχίζει ο καταιγισμός μηνυμάτων δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς τις πληροφορίες.
Η μουσική είναι μαγική, απόλυτα δεμένη με το σύνολο και είναι ευχάριστη έκπληξη η σύνθεση του Στέφανου Κορκολή.
Η Ελένη Τζαγκαράκη παίζει το ρόλο της απολυταρχικής μητέρας του Ρεμπώ. Είναι αυτή που απαγγέλει στίχους που ανοίγει και κλείνει την παράσταση. Η Ελένη Τζαγκαράκη είναι η θεατρική ηθοποιός που σε μαγεύει επί σκηνής και υποστηρίζει με τον αέρα της θεατρικότητάς της ό,τι κι αν κάνει.
Ο Αλέξανδρος Παπαϊωάννου, είναι ο Ρεμπώ. Επί σκηνής έχει ελάχιστη παρουσία. Ήταν περισσότερο το ''ιδανικό'', και ο ποιητής για τον οποίο μιλούν παρά ο πρωταγωνιστής της παράστασης. Στη συγκεκριμένη παράσταση επικεντρώνονται περισσότερο στο μύθο του ποιητή και στο άγριο τέλος του.
Η Αγγελική Ειρήνη Μήτση στο ρόλο της αφοσιωμένης αδερφής του Ρεμπώ, μου θύμισε κάτι από ηρωίδα του Λόρκα.
Η Αντιγόνη Κουλουκάκου είναι μια όμορφη παρουσία, που επί σκηνής είναι μυστηριώδης και περιμένεις από αυτήν την εξέλιξη του μύθου. Κινησιολογικά θαυμάζεις την πειθαρχία της. Την επιμέλεια της κίνησης είχε ο Αυγουστίνος Κούμουλος.
Καταλυτικός είναι ο ρόλος του Αλέξιου Κοτσώρη, που με το λογύδριό του αλλάζει τον αργό ρυθμό της παράστασης και δεν προλαβαίνεις να στοχαστείς αυτά που λέει.
Ο Αυγουστίνος Κούμουλος υποδύεται τον Βερλέν. Ο Βερλέν έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσωπική ζωή του Ρεμπώ. Εδώ παρουσιάζεται ως ένας υπάλληλος που δεν έχει σχέση με τον τρόπο που οραματιζόταν τα πράγματα ο Ρεμπώ. Φαίνεται ως ένας πεζός άνθρωπος που στο τέλος αλλάζει όταν επισκέπτεται με τη σύζυγό του τον τάφο του ποιητή.
Η γυναίκα του Βερλέν Έλενα Μεντζέλου, με έπεισε αρκετά για το ότι ήταν η γυναίκα που ονειρευόταν να κάνει αυτό που οραματιζόταν ο Ρεμπώ. Μια γυναίκα που ήθελε να ταξιδέψει και να ξεφύγει από τη μίζερη καθημερινότητα της.
Τη διαφορά κάνει η σκηνογραφία του Αλέξανδρου Τσαντίλα με το τρικ του φωτισμού και την σχεδόν άδεια σκηνή. Η τεχνική που χρησιμοποίησε ενίσχυσε την όλη ατμόσφαιρα που ήθελαν να περάσουν μέσα από την παράσταση.
Ένας θεατής που δεν έχει παρακολουθήσει πολύ θέατρο σίγουρα θα δυσανασχετούσε με την παράσταση αυτή. Είναι εκτιμιταίο όμως το γεγονός ότι διέκρινα πολύ δουλειά, λεπτομέρεια και ισορροπία σε όλη αυτή την προσπάθεια.
Υπήρχε δομή, αρχή, μέση, τέλος, σοβαρότητα, ρομαντισμός, μυστήριο, λίγο πικρό χιούμορ. Το σίγουρο είναι ότι εισέπρατες ατμόσφαιρα θεάτρου.
