Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Είδα την πρεμιέρα του θεατρικού μονολόγου της Ελένης Ράντου: ΄΄ το πάρτυ της ζωής μου΄΄ Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει η Ράντου, δηλαδή μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται και προφανώς τον αποτυπώνει τέλεια στο χαρτί, αλλά και καταφέρνει να θεατρικοποιήσει τις ιδέες της, τα πιστεύω της, τα βιώματά της, τις σκέψεις της, το ρεαλισμό της καθημερινότητάς μας.
Η Ελένη Ράντου ως ηθοποιός δεν μου λέει τόσα πολλά όσα μου λέει ως συγγραφέας. Την παραδέχομαι περισσότερο για το μυαλό της και την ευφυία της παρά για το υποκριτικό της ταλέντο. Βέβαια, εκείνη όταν γράφει καταφέρνει να το στρέφει όλο αυτό υπέρ της. Γράφει αυτά που μπορεί να υποστηρίξει.
Κλήθηκα στην πρεμιέρα και επειδή ήξερα ότι θα μου αρέσει το κείμενο πήγα. Είχα όμως την απορία να δω πώς θα καταφέρει να κρατήσει το κοινό με το μονόλογό της.
Τελικά τα κατάφερε. Αρχικά θα πω ότι έχει δημιουργήσει μια ροκ παράσταση. Αυτό συμβαίνει γιατί επί σκηνής σε όλη τη διάρκεια της παράστασης έχει ένα συγκρότημα τους stringe demons. Δυο νέα παιδιά παίζουν επί σκηνής μουσική και συμμετέχουν και δρουν ή αντιδρούν ανάλογα με την πρωταγωνίστρια.
Αυτό από μόνο του ήταν ένα θετικό στοιχείο γιατί η ηθοποιός δεν ήταν μόνη της επί σκηνής. Ο μονόλογος τρομάζει πολύ το κοινό. Αν δεν είναι ζωντανός και γλαφυρός πολύς κόσμος νομίζει ότι έρχεται αντιμέτωπος με ένα αδιέξοδο.
Επίσης θετικό στο όλο στήσιμο ήταν αυτό το ανισόρροπο σκηνικό. Καρέκλες, καθρέφτες τραπεζάκια κρέμονταν από το ταβάνι. Πολύ έξυπνο το βρήκα αυτό γιατί με αυτό τον τρόπο μπορούσες να καταλάβεις τη σύγχυση της ηρωίδας. Το μυαλό της είχε στρεβλώσει καταστάσεις με βάση ένα περιστατικό που της συνέβη στα 7 της χρόνια.
Η ιστορία ξεκινά από όταν η 7χρονη πρωταγωνίστρια μαθαίνει για την απόπειρα αυτοκτονίας της μητέρας της. Πόση απόρριψη ένιωσε για αυτή την πράξη της μητέρας της. Που επί της ουσίας δεν αφορά την ίδια αλλά την απογοήτευση της μητέρας της. Η κόρη όμως αυτό το παίρνει ως προσωπική αποτυχία που η μητέρα της ήταν τόσο πολύ εγωίστρια που δεν την σκέφτηκε για το τι θα απογίνει.
Έτσι λοιπόν ξετυλίγεται μια γλυκόπικρη ιστορία που εγώ τουλάχιστον την παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον. Θεώρησα βέβαια ότι είναι ένα καθαρά γυναικείο έργο αλλά μάλλον αγγίζει και τους άντρες ίσως σε άλλα επίπεδα.
Εμένα με έκανε να σκεφτώ όσον αφορά την ψυχολογία τις αιτίες και το αποτέλεσμα σχέσεων όπως μάνας κόρης. Γονικές σχέσεις γενικά και εξελικτικά σχέσεις ερωτικές.
Έπιασε δηλαδή ψυχολογικά το φάσμα της παιδικής ηλικίας και το πως τα βιώματα αυτής μας ακολουθούν αιώνια.
Σε ένα τρελό παραλήρημα της ηρωίδας μπαίνουμε κι εμείς στην ιστορία της ταυτιζόμενοι με τις καταστάσεις και τα γεγονότα που συμβαίνουν παράλληλα. Μας ξεκινά την ιστορία λίγες μέρες πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου και μας φτάνει μέχρι σήμερα. 50 σχεδόν χρόνια που η ψυχή της βασανίζεται αλλά και η Ελλάδα ταυτόχρονα.
Στο έργο αναφέρονται τρανταχτά συμβάντα όπως: η επιστράτευση το 1974, ο σεισμός του 1981, ο σεισμός του 1999, οι Ολυμπιακοί του 2004 και σημαδιακές ημερομηνίες που όλοι κάπως ταυτιζόμαστε και αναρωτιόμαστε τί έκανα εγώ τότε;
Η παράσταση όχι μόνο δεν κούρασε αλλά με γέμισε προβληματισμούς και ερωτήματα. Η διάθεση της Ράντου ήταν ξεκάθαρα ροκ. Ήθελε εκτός από το να μοιραστεί με το κοινό της την ιστορία της, ήθελε να δώσει λίγο γκάζι μετά από το φρένο που είχαμε φάει με την πανδημία και το κλείσιμο των θεάτρων. Και από όσο ξέρω είναι μια ιστορία που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Την προτείνω!
πληροφορίες για την παράσταση:
"Το πάρτυ της ζωής μου" της Ελένης Ράντου στο θέατρο Διάνα
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Μια συναρπαστική ιστορία μνήμης και "αμνησίας"…πλάθει η Ελένη Ράντου, ένα γλυκόπικρο Πάρτυ ζωής, σηματοδοτώντας την μετά πανδημία επιστροφή της στο Θέατρο Διάνα, ο Ανέστης Αζάς, μετά τον εμπνευσμένο Μπακλαβά του, σκηνοθετεί… και οι String Demons, Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη, συνοδεύουν μελωδικά, και όχι μόνο, ζωντανά επί σκηνής.
Η Ελένη Ράντου σε μια soloperformance ξετυλίγει με χιούμορ και αφοπλιστική ειλικρίνεια πενήντα χρόνια "τραυμάτων" της ηρωίδας της, με φόντο τα τραύματα της σύγχρονης Ελλάδας, αναζητώντας 5.000 λόγους που τη ζωή αξίζει να τη ζήσεις. Μια απελπισμένη κραυγή ελπίδας στην μετα-covid εποχή μας, μια τρυφερή εξομολόγηση, σε μια άκρως αληθινή ιστορία...
Η παράσταση, που αναμένεται με πολύ ενδιαφέρον, έρχεται στο Θέατρο Διάνα αυτό το χειμώνα με προγραμματισμένη πρεμιέρα 4 Νοέμβρη.
Συντελεστές:
Κείμενο: Ελένη Ράντου
Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς
Σκηνογραφία: Μαγιού Τρικεριώτη
Ενδυματολόγος: Βασιλεία Ροζάνα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Πητίδης
Μουσικοί επί σκηνής: String Demons.