Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Δεν κάνει κρύο, δεν νιώθω ότι θέλω να πάω στο θέατρο όπως παλιά που περιμέναμε τις Οκτωβριανές πρεμιέρες που θα διαρκούσαν ολόκληρη τη σαιζόν μέχρι των Βαΐων. Παρ όλα αυτά πήγα στο θέατρο.
Πήγα και είδα μια παράσταση που αν δε με τραβούσε κάποιος συνάδελφος δεν θα ήξερα ότι υπάρχει.
Μιλάμε για το COCK στο θέατρο Broadway. Το cock θα μπορούσε να σημαίνει κόκορας. Κόκα, ή οτιδήποτε άλλο. Είναι όμως μια αργκό στα αγγλικά που σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Εγώ το εξέλαβα ότι είναι το κοκοράκι (ο άντρας που καυχιέται για τον ανδρισμό του). Το cock είναι ένα έργο του Μike Bartlett, το οποίο από όσο γνωρίζω έχει γραφτεί πριν 15 χρόνια. Έτσι τουλάχιστον μας είπε ο σκηνοθέτης Γιάννης Διαμαντόπουλος που τον συναντήσαμε στο τέλος της παράστασης.
Πρόκειται για το δίλλημα ενός νέου άντρα που προσπαθεί να αποφασίσει αν αξίζει να συνεχίσει να έχει σχέση με έναν άντρα ή να κάνει σχέση με μία γυναίκα που τον ελκύει. Στο ερώτημά του υπάρχει ο προβληματισμός για το αν θα συνεχίσει τη ζωή του με μια γυναίκα και κατά πόσο αυτό θα είναι φυσιολογικό. Δεδομένου ότι η ζωή με μια γυναίκα έχει φυσική εξέλιξη και ροή με βάση την τεκνοποίηση.
Η παράσταση ήταν αρκετά στατική και χωρίς καθόλου σκηνικά. Αυτή ήταν η κατεύθυνση του συγγραφέα μας εξήγησε ο σκηνοθέτης. Αν και θεωρώ πως θα μπορούσε να παρέμβει και να εκτοξεύσει το έργο με την κινησιολογία, και το σκηνικό.
Το έργο μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και η μετάφραση του Χρίστου Γεωργίου συνέβαλε σε αυτό. Ήταν πολύ προσιτός ο λόγος σύγχρονος, και με κρατούσε σε εγρήγορση να δω τι θα γίνει παρακάτω.
Παρ’ ότι το θέμα δεν είναι συνηθισμένο, δεν ήταν χυδαίο, ούτε σε ξένιζε. Στην Αγγλία αυτό έχει παρουσιαστεί 15 χρόνια πριν με μεγάλη επιτυχία. Και στην Ελλάδα είχε ξαναπαιχτεί πριν 2-3 χρόνια σε κεντρική σκηνή εξίσου.
Εδώ δειλά δειλά αρχίζουν τέτοια έργα να προβάλλονται. Επίσης πρωτοφανές είναι το γεγονός ότι ένα τέτοιο θεατρικό παρουσιάζεται σε κεντρική σκηνή και σε σκηνή τύπου praticabile . Αυτό το έργο θα άρμοζε σε ένα θεατράκι του Κεραμεικού ή σε μια σκηνή στο Γκάζι. Με το ανάλογο κοινό της όπως πριν λίγα χρόνια είχε κάνει μεγάλη επιτυχία το έργο του Joe di Pietro FUCKING MEN.
Το κοινό συμμετείχε πάντως και ήταν πολύ ζεστό στο ερώτημα και το δίλλημα του πρωταγωνιστή Νίκου Μπράβου και παρ’ ότι δεν είχε καμία σκηνοθετική γραμμή με κίνηση ο ηθοποιός ήταν αρκετά καλός.
Ο Στέλιος Κρητικός εμφανίζεται ως καταλύτης, είναι ο πατέρας που προσπαθεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα υπέρ του γιού του, Θάνου Κρομύδα. Αξιοπρεπείς οι προσπάθειες και των δύο ηθοποιών. Ο Στέλιος Κρητικός πολύ πιο ώριμος και σίγουρος στη σκηνή πλέον.
Και η καταπληκτική Αθηνά Ροδίτου που απέδωσε το ρόλο της υπέροχα. Μια τέτοια γυναικεία παρουσία δεν την αφήνεις ανεκμετάλλευτη να μην λικνίσει το σώμα της. Ο σκηνοθέτης έπρεπε να την βοηθήσει να εκτοπίσει το ταλέντο της και τις ικανότητές της. Αντίθετα η ίδια με τη δική της προσωπικότητα έδωσε ό,τι μπορούσε και φρέναρε αρκετά τον εαυτό της από το να δώσει την θηλυκότητά της επί σκηνής.
Ακατάλληλος ο θεατρικός χώρος λοιπόν, ανεκμετάλλευτη η κινησιολογία, η σκηνογραφία. Το έργο όμως είναι τόσο δυνατό που κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο.
Χαίρομαι να βλέπω σύγχρονα θεατρικά κείμενα που έχουν κάτι να πουν.
Είναι μια εναλλακτική πρόταση και ο προβληματισμός που σου αφήνει το έργο είναι διαρκής. Είναι ένα θέμα που θα απασχολήσει την κοινωνία τα επόμενα χρόνια…..
Πληροφορίες για την παράσταση.
Cock
Διάρκεια: 90'
Κοινωνικό
του Μάικ Μπάρτλετ
Σκηνοθ.: Γ. Διαμαντόπουλος
Το βραβευμένο με Ολίβιε τολμηρό έργο μιλά για τη σεξουαλική ταυτότητα μέσα από την κατάρρευση της σχέσης ενός γκέι ζευγαριού, όταν ο ένας από τους δύο ερωτεύεται μια γυναίκα.
Ερμηνεύουν: Ν. Μπράβος, Θ. Κρομμύδας, Αθ. Ροδίτου, Στ. Κρητικός. Σκην.-κοστ.: Δ. Βολίδη. Μουσ.: Διονύσης Τσακνής. Φωτ.: Β. Πλατάκης. Ακατάλληλο για άνω των 16 ετών.
