της Κλεοπάτρας Σβανά. Τα χρόνια της κατοχής ο κόσμος δεν είχε να φάει αλλά στο θέατρο πήγαινε. Την Κοτοπούλη την έβλεπαν σταθερά στο Εθνικό, κι ο Κουν μέσα από τον πόλεμο βρήκε αφορμή να δημιουργήσει μια νέα φλόγα αυτή του Θεάτρου Τέχνης. Για φαντάσου, σκεφτόμουν, δεν είχαν να φάνε κι όμως διψούσαν για τέχνη. Για κάτι που θα τους μαλάκωνε την ψυχή.
Σήμερα υπάρχει αυτή η δίψα; Θα μπορούσε να πει κανείς: ''Ναι'', αφού οι θεατρικές ομάδες φυτρώνουν η μία μετά την άλλη. Πιστεύοντας η καθεμία από τη μεριά της ότι θα προσφέρει κάτι. Είναι άραγε ο πλουραλισμός της εποχής ιδανικός επειδή προσφέρει πολλαπλές επιλογές; Ή μήπως μπερδεύει το κοινό το οποίο θέλει να παρακολουθεί κάποιον σταθερά. Πόσο ενδιαφέρει το κοινό μία νέα ομάδα;
Πολλές ομάδες θέλησαν να υπάρξουν εντυπωσιακές και πρωτοπόρες στο είδος τους, stund up comedy, bar theater, θέατρο δρόμου, θέατρο δωματίου κ.α. Είναι αυτό ένα είδος εξέλιξης που έχει να προσφέρει κάτι ή απλά σημεία των καιρών;
Θα ήθελα πολύ να έχω απάντηση σε αυτά όλα τα ερωτήματα και φαντάζομαι ότι οι απόψεις θα είναι πολλές και διαφορετικές. Μέσα από τα χώματα και τη λάσπη μέσα από όλη αυτή την πολυφωνία που υπάρχει, μπορεί να ξεφυτρώσει και κάτι καλό. Γιατί σίγουρα θα υπάρχει κάτι καλό. Αυτό που δεν μου αρέσει σε αυτές τις περιπτώσεις όμως είναι τό ότι μας επιβάλλεται κάτι γιατί είναι πολυδιαφημισμένο. Και ξαφνικά γίνεται ένας ντόρος για ένα θεατρικό γεγονός το οποίο τελικά δεν αξίζει και τόσο.
Ζούμε την κρίση, μήπως όμως και το θέατρο ζει σε μία κρίση; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσες σκηνές και τόσα θεατρικά εργαστήρια ως άλλοθι για την Τέχνη και τον Πολιτισμό; Θα ήθελα πολύ να ξεπηδήσει ένα νέο σχήμα, ένα νέο ρεύμα όχι όμως από μόδα αλλά από την ανάγκη που ωθεί τους ανθρώπους και την προσφορά της τέχνης τους στην πνευματική ηδονή του θεάτρου.
Κλεοπάτρα Σβανά
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
