Claude Chabrol, κριτική της ταινίας
Η Σοφί, οικιακή βοηθός σε μια μεγαλοαστική οικογένεια στη γαλλική επαρχία, προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι είναι δυσλεκτική και συνάπτει μια ένοχη φιλία με μια υπάλληλο ταχυδρομείου. Πρόκειται για μια από τις πιο σκληρές ταινίες του Σαμπρόλ ιδωμένη μέσα από την ταξική ματιά. Οι δύο γυναίκες εισβολείς στην πλούσια οικογένεια σηματοδοτούν την εναγώνια επιθυμία του προλεταριάτου για διεκδίκηση των κοινωνικών κεκτημένων. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η τελετή ως ορολογία συνεπάγεται τη μύηση στην αστική τάξη που σύμφωνα με τους όρους του Σαμπρόλ προϋποθέτει ωμότητα, κυνισμό, βία και αίμα. Δεν τίθεται ζήτημα υπεροχής αλλά επιβολής. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ για μια ακόμη φορά συγκλονιστική στο ρόλο της. Κινεί τα νήματα του παιχνιδιού, ρυθμίζει τους κανόνες, μέχρι που στην ορμητική ροή της παρασύρεται και η ίδια.
Η ταινία γοητεύει με τις φωτεινές όψεις του καλού κόσμου που αναπαριστά ως διαβατήριο για μια ήσυχη και ευτυχισμένη ζωή, εκεί που η επαφή με τις τέχνες και τον πολιτισμό είναι εφικτή, μα από την άλλη θέλγει έντονα με την σκοτεινή σαγήνη της. Εκφράζει ως βασική ιδέα ότι όλοι μας περπατάμε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπούμε και να πέσουμε στην σκοτεινή «άβυσσο του νου», δεν υπάρχει τέρμα στην πτώση μόνο απύθμενο σκοτάδι. Η Ζαν, η περίεργη και ανεπιθύμητη ταχυδρόμος του χωριού, συμβολίζει την σκοτεινή πλευρά που κρύβεται μέσα μας, αντίβαρο στο μηχανισμό της απώθησης κάθε καταπιεσμένης επιθυμίας, την χρόνια υποταγή στον πιο ισχυρό, μέχρι τη στιγμή που έρχεται η αναπόφευκτη ανατροπή. Μην την χάσετε.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός κινηματογράφου, ερευνητής της ισπανικής φιλολογίας, Διευθυντής του 2ου Γυμνασίου Πρέβεζας
