Η μεταφορά του παραμυθιού της Χιονάτης στην σύγχρονη εποχή σηματοδοτεί για την σκηνοθέτιδα ένα κάλεσμα για την απενοχοποίηση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο ως προς τα ερωτικά ταμπού.
Η Claire είναι μια νέα και όμορφη κοπέλα που δεν διστάζει να αντιστρέψει την υφιστάμενη δοκιμασία εξόντωσής της εκ μέρους της μητριάς της σε μια πρόκληση για ανακάλυψη της σεξουαλικότητάς της.
Καταφέρνει να ξεφύγει από την παγίδα θανάτου που της έστησε η κακιά μητριά, να γνωρίσει επτά άντρες στο τοπικό χωριό, μετατρέποντάς τους σταδιακά σε δείκτες εκτύλιξης του αρχέγονου ερωτισμού της. Αποδίδεται κινηματογραφικά ως μια αλληγορική μορφή αθωότητας και απροσχημάτιστης αυθεντικότητας.
Επιζητά την αναπροσαρμογή των ορίων της γυναικείας επιτελεστικής ταυτότητας, χειραφετείται από αρτηριοσκληρωτικά και παρωχημένα στερεότυπα. Ξέρει να χειρίζεται τις καταστάσεις, αλλά δεν διστάζει να τις αφήσει να την παρασύρουν στην δίνη του αβέβαιου, του άγνωστου, του αδιερεύνητου.
Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά την ιστορία της Χιονάτης του παραμυθιού, θα συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για μια ηρωίδα αντρικής κατασκευής και συναφών προδιαγραφών. Στέλνεται ανυποψίαστη στο δάσος για θανάτωση, προστατεύεται από επτά στιβαρές αντρικές μορφές, σώζεται από έναν άντρα. Ο κόσμος των αρσενικών επικαθορίζει την μοίρα της, ενώ η ίδια ούτε θα τολμούσε ποτέ να αντιπαρατεθεί στις ισχύουσες κοινωνικές νόρμες.
Αντίθετα, στην συγκεκριμένη κινηματογραφική εκδοχή, η χιονάτη αξιοποιεί το υλικό των ερωτικών της φαντασιώσεων για να τις αναπροσαρμόσει μετασχηματίζοντας τες σε διευρυμένο πλαίσιο του κοινωνικού μηχανισμού. Ακτινογραφεί την πραγματικότητα, ψυχογραφεί τον εκάστοτε ερωτικό της σύντροφο, συνυπάρχει με την παθητικότητά του, ασκώντας έναν έντονα ιδιότυπο ερωτικό μαγνητισμό που στο τέλος διυλίζεται στην μήτρα του κακού, την κλασική μάγισσα, ως θανάσιμο όπλο ανατροπής για να τής αποδείξει μέσα από το σύνδρομο της απωθητικής έλξης τον παραλογισμό μέσα στον οποίο εγκλωβίστηκε η ίδια, γεγονός που αναπόφευκτα την οδηγεί στην αυτό-εξόντωση.
Ο παραμυθένιος διάκοσμος παραμένει στην ταινία ως εικονιστική σύλληψη της δημιουργού που επικυρώνει την ερωτική απελευθέρωση της κάθε γυναίκας που μέσα από την επιδέξια διανοητότητα γνωρίζει να διεκδικεί στο έπακρο το πεπρωμένο της. Αξιόλογη ταινία σε σχέση με την προβαλλόμενη οπτική του κλασικού παραμυθιού που αποδίδει. Αξίζει να την δείτε.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός.
