Βρισκόμαστε εν έτει 1981 στην Ισπανία, όταν ένα νεαρό ζευγάρι, μετά από μια τραυματική αποβολή υιοθετεί από ένα μοναστήρι δύο περίεργα δίδυμα, που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους.
Πρόκειται για ένα ξεχωριστό δείγμα του είδους από τον ισπανικό κινηματογράφο που μπορεί να κινηθεί πολυεπίπεδα. Αρχικά, η σπάνια υποβλητική ατμόσφαιρα που ενέχει έντονα στοιχεία του μεταφυσικού. Είναι σαν το κακό να ενεδρεύει παντού, σε τέτοιο βαθμό ώστε στο τέλος συμφιλιώνεται κανείς απόλυτα μαζί του, γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του. Το θρησκευτικό πλαίσιο της ταινίας είναι ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό της.
Ο φόβος, η τιμωρία, το αμάρτημα, η ενοχή, οι τύψεις, η τυφλή υπακοή στη Βίβλο, η παρερμηνεία της στην ακραία τυπολατρική αφοσίωσή της. Άλλη βασική παράμετρος είναι η πιστότητα στο κοινωνικό περιβάλλον της εποχής, στην κοινωνιόλεκτό της. Τα πάντα αναπνέουν αρχές δεκαετίας του ’80: μουσική, ενδυμασία, τηλεοπτικές εκπομπές, μαγειρική. Δεν αποπνέουν, ωστόσο, νοσταλγία, αλλά τρόμο και πανικό, ίσως γιατί κατά βάθος επιτάσσουν ότι ο χρόνος δεν μάς ανήκει αλλά του ανήκουμε και ότι κάθε στιγμή μπορούμε να αφανιστούμε.
Εξαιρετικά αποδίδεται και η ιστορική ατμόσφαιρα στην ταινία, καθώς προβάλλονται αυτούσιες σκηνές από το πραξικόπημα του 1981 στην Ισπανία σε μια απόπειρα κατάλυσης της νεοσύστατης τότε δημοκρατίας. Αν αναλογιστεί κανείς την σκληρή δικτατορία του Φράνκο, με τα ψυχαναγκαστικά συμπλέγματα που κληροδότησε στους πολίτες και τις αλλοτριωμένες και ακραίες απόψεις περί θρησκείας, τότε η ταινία μπορεί να αναγνωστεί κάτω από μια τελείως διαφορετική, και ανορθόδοξη κατά μία έννοια, προοπτική.
Οι ακραίες και σκληροπυρηνικές απόψεις που εκπροσωπούν τα δύο δίδυμα περί καθολικισμού συμβολίζουν αλληγορικά τον παλιό κόσμο της ιερής εξέτασης, των βασανιστηρίων και του ακραίου πουριτανισμού. Πρόκειται για μια δικτατορία της ίδιας της θρησκείας καταδικάζοντας σε θάνατο δια πυρπόλησης κάθε ελεύθερο ή διαφορετικό φρόνημα. Όλος αυτός ο κόσμος είναι καταδικασμένος να χαθεί στον βωμό της νεωτερικότητας. Με αυτούς τους όρους, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί επιλέγεται ως έτος αναπαράστασης στην ταινία το 1981, μια ημερομηνία όχι τυχαία. Τότε, περνά στη συνείδηση του λαού το οριστικό τέλος του φασισμού και η αρχή μιας νέας πορείας για την χώρα, στην οποία ο Τιν και η Τίνα δεν μπορούν πια να έχουν λόγο ύπαρξης.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός, ερευνητής ισπανικής φιλολογίας