Της Καβαζίδου I. Ελένης, Msc, PhD
(Βραβείο ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ 2012)
Ο Ντίνος Φανάρας γεννήθηκε στην Επισκοπή Ημαθίας. Τα πρώτα του εναύσματα για να ασχοληθεί με τον χορό ήταν οι ελληνικές ταινίες της εποχής και οι αναμνήσεις της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και των χορών, στο πλαίσιο κοινωνικών και εθνικών εορτών.
Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, όντας αποφασισμένος για τις επιλογές του, ξεκίνησε χορό, έχοντας την αμέριστη βοήθεια και υποστήριξη της οικογένειάς του. Διδάχθηκε κλασσικό (σύστημα Vaganova) και σύγχρονο χορό (Contemporary Dance, Graham Technique) από την Κική Αγραφιώτου –σημαντική φυσιογνωμία στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της εποχής εκείνης–, καθώς και βασικές αρχές υποκριτικής τέχνης με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη (ηθοποιός, σκηνοθέτης στο Κ.Θ.Β.Ε.) στο Χορόδραμα Θεσσαλονίκης. Συνέχισε την εκπαίδευσή του στη σχολή τής Judith Neil –μιας επίσης ιδιαίτερης καλλιτεχνικής φυσιογνωμίας–, που τον έφερε σε επαφή με πιο αυστηρές γραμμές έντεχνου χορού, το αγγλικό σύστημα μπαλέτου, την πρόδρομη μορφή του ISTD, Jazz (Matt Mattox) κ.ά. Με κινητήρια δύναμη τη δασκάλα του, και καλλιτεχνικό του πλέον ζευγάρι, Judith Neil, του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας καλλιτέχνης. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στη σχολή της Judith Neil, ο Ντίνος Φανάρας απέκτησε σκηνική εμπειρία ως σολίστ, κυρίως όμως έκανε Pas de deux εμφανίσεις.
Όντας ιδιαίτερα ανήσυχη προσωπικότητα με έντονες καλλιτεχνικές αναζητήσεις, με ένα σώμα χαρισματικό και χαρακτήρα παρορμητικό και φιλόδοξο, ξενιτεύθηκε το 1984 στις Η.Π.Α., για να συνεχίσει τις σπουδές του, διατηρώντας όμως πάντα στενή σχέση με την πατρίδα του, καθώς επισκεπτόταν τη χώρα του για μεγάλα χρονικά διαστήματα, για επαγγελματικούς λόγους κυρίως, ως καλλιτέχνης.
Κατά τη διάρκεια 1984-1991, επιλέγοντας ως μόνιμη διαμονή του ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά κέντρα του κόσμου, τη Νέα Υόρκη, ήρθε σε επαφή με διάφορα νέα στυλ χορού (Broadway & Jazz Musical Dance τεχνικές του Lester Horton, American Jazz VOP, Contemporary Jazz, Dance Theater). Εμπλούτισε τις γνώσεις του στις ήδη κατακτηθείσες (Contemporary, Modern & Graham).
Ήρθε σε επαφή με καλλιτέχνες διεθνούς κύρους (Frank Hatchett, Benjamin, Martha Cicilian κ.ά). Ταξίδεψε στον μαγικό κόσμο του μπαλέτου ως μαθητής στις σχολές Steps Studio (Manhattan), στο Hollywood Dance Theater και σε άλλες μικρότερες σχολές του Los Angeles και του Chicago. Η επαγγελματική του σταδιοδρομία στις Η.Π.Α. σύντομα απογειώθηκε. Η χορογραφική του ιδιαιτερότητα έγκειτο στη διασταύρωση της ελληνικής παράδοσης (μουσική, χορός, λαϊκές τέχνες) με σύγχρονα κινησιολογικά συστήματα. Με αφορμή τη θετική ανατροφοδότηση και ενθάρρυνση που είχε από το οικείο και ευρύτερο καλλιτεχνικό του περιβάλλον, δημιούργησε άτυπη ομάδα χορού υπό την αιγίδα του Greek Town (Νέα Υόρκη) και πραγματοποίησε τουρνέ σε διάφορες πόλεις των Η.Π.Α. (Astoria, Connecticut, Boston, Chicago, Los Angeles). Κατά διαστήματα μετανάστευε εντός των Η.Π.Α., ανάλογα με τις καλλιτεχνικές του υποχρεώσεις. Τέλος, συμμετείχε κάθε χρόνο στο Διεθνές Φεστιβάλ Απόδημων Πληθυσμών των Η.Π.Α. «The Festival of Festivals», στο πλαίσιο του οποίου εκπροσωπούσε την Ελλάδα.
Ο Ντίνος, λάτρης του ελληνικού πολιτισμού και δεμένος με το ελληνικό στοιχείο, δεν αντιστάθηκε όταν του δόθηκε καλλιτεχνικό δέλεαρ για να επιστρέψει στην πατρίδα του, χορογραφώντας το 1990 για το Κ.Θ.Β.Ε. το «Επιστροφή στο Νότο». Ωστόσο, αρνήθηκε τη μακροχρόνια συνεργασία, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και σχετικού συμβολαίου, που τον ανάγκασαν να επιστρέψει στις Η.Π.Α.
Στην Ελλάδα εγκαθίσταται μόνιμα το 1991, οπότε και ξεκινά να δραστηριοποιείται με τον έντεχνο, αλλά και τον καλλιτεχνικό χορό, ταυτόχρονα δε επιδιώκει να εξελιχθεί ως καλλιτέχνης. Συνεργάζεται με το Παιδικό Θέατρο της Μαίρης Σοΐδου, τις Σχολές Χορού Judith Neil, Αμαλίας Στρινοπούλου, Ρούλας Καφαντάρη και άλλων Σχολών ανά την Ελλάδα, ως χοροδιδάσκαλος ή εισηγητής σεμιναρίων έντεχνου χορού.
Το 1997 ιδρύει το Greek Dance Theater, χοροθέατρο με έντονη ζωή και δράση. Η Ομάδα του Ντίνου Φανάρα ταξιδεύει σε διάφορα θέατρα της χώρας, σε φεστιβάλ και διεθνείς καλλιτεχνικές διοργανώσεις. Πειραματίζεται με σύγχρονες μορφές χοροθεάτρου, επιλέγοντας πειραματισμούς στην ελληνική ύπαιθρο για ανάδειξη του ελληνικού φυσικού πλούτου και ελληνικών στυλιστικών γραμμών στην κίνηση. Μερικά από τα πιο σημαντικά έργα της Ομάδας είναι: Το άστρο της Ειρήνης (Ιερουσαλήμ, 1999), Το Λυχνάρι του Αλαντίν (Κάιρο & Μοντάζα, 2000), Μουσικές Εποχές (2001), Τα Κλασσικά της Δύσης (2002), Υπό τη σκιά των Θεών (Μπεζανσόν, 2004), Τέσσερις Εποχές, του Τσαρούχη (Πανευρωπαϊκό Φεστιβάλ Folklore Meets Progressive, 2006) και πολλά άλλα.
Από το 2003 ξεκινά στενές σχέσεις συνεργασίας με την Εσαεί εν Ροή για τη διοργάνωση και προώθηση διάφορων καλλιτεχνικών δράσεων και υποστηρίζει μέχρι και σήμερα τις εκδηλώσεις της, είτε με την εμφάνιση μιας σειράς πρότυπων χοροθεατρικών έργων είτε ως καλλιτεχνικός σύμβουλος, ενώ από το 2005 μέχρι σήμερα συνεργάζεται και με το Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης.
Από το 2007 και έπειτα ο Ντίνος Φανάρας, ώριμος πλέον και μεστός ως καλλιτέχνης, ξεκινά επαγγελματικές συνεργασίες με Σχολές Δραματικής Τέχνης, μυώντας τους σπουδαστές στις βασικές αρχές της κινησιολογίας και της αισθητικής στην κίνηση.
Αποτιμώντας την μέχρι σήμερα πορεία του, είναι εμφανής ο αγώνας του για την προβολή και ανάδειξη της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, μέσω της ορχηστικής τέχνης. Πειραματίστηκε σε κάθε καλλιτεχνικό περιβάλλον (θεατρικές και χορευτικές σκηνές, διαδραστικά καλλιτεχνικά δρώμενα, κοινωνικά και ψυχαγωγικά δρώμενα, ντοκιμαντέρ κ.ά.), εμπλουτίζοντας έτσι την εμπειρία του, αλλά και την αισθητική αντίληψη των χορευτών, των μαθητών και του κοινού του. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι μαθητές του, πέραν της ορχηστικής, ακολούθησαν επαγγελματική σταδιοδρομία και σε άλλες τέχνες, όπως τη δραματική και τον κινηματογράφο. Η καλλιτεχνική του αξία έγκειται στο ότι διευκόλυνε σημαντικά στη διάδοση και αποδοχή σύγχρονων μορφών έντεχνου χορού καθώς λάμβανε υπόψη πάντα τις αισθητικές απαιτήσεις του νεοέλληνα θεατή. Ο Ντίνος Φανάρας, εκπροσωπώντας μεταμοντέρνα στυλ χορού, περιόρισε το χάσμα μεταξύ έντεχνου και καλλιτεχνικού χορού, καθώς επίσης μεταξύ κλασσικού και σύγχρονου, μέσα από την προώθηση και τη διδασκαλία του μεταμοντέρνου κινησιολογικού φάσματος. Επίσης, ανήγαγε τον ψυχαγωγικό χορό σε καλλιτεχνικό και έφερε πιο κοντά τους λαϊκούς καλλιτέχνες στο έντεχνο.
Τελειομανής και δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στη σύνθεση των δομικών στοιχείων μιας χοροθεατρικής παράστασης (μουσική, κίνηση, φωτισμός, ενδυμασία, σκηνικά), εμπλούτισε την κινησιολογική και εικαστική γκάμα του θεατή, προσφέροντας εύηχα ακουστικά περιβάλλοντα. Συναλλασσόμενος με το δικό του κοινωνικό περιβάλλον με πράξεις ευαισθησίας, συναίσθησης, σεβασμού και ανοχής στο διαφορετικό, αποτέλεσε δεινό πολλαπλασιαστή της ορχηστικής τέχνης και αξιόλογο εκπρόσωπό της.
