Άρθρα

Γράφει ο Χρήστος Τσαντής. Μια σύντομη ματιά στην ιταλική εμπειρία από τη «στρατηγικής της έντασης».

«Η λεγόμενη άτακτη, τυφλή, τρομοκρατία είναι μετά τακτική, επεξεργασμένη από τη ΣΙΑ σε συνεργασία με διάφορους ατλαντικούς οργανισμούς. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σαν βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα που έχουν σαν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον πληθυσμό να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους».
Δήλωση του στρατηγού Γιαρμπόρο, υπεύθυνου ειδικών υπηρεσιών της ΣΙΑ στο L' Europeo, 1978.

«...12 του Δεκέμβρη 1969 στο Μιλάνο. έγινε έκρηξη βόμβας μεγάλης ισχύος στο φουαγιέ της Αγροτικής Τράπεζας στην πλατεία Φοντάν. Την ίδια μέρα έγιναν εκρήξεις και στη Ρώμη. 16 άτομα σκοτώθηκαν, περίπου 100 τραυματίστηκαν... Η Ιταλία συγκλονίστηκε.

Η αστυνομία ανακοινώνει: φταίνε οι αριστεροί. Πιάστηκε κάποιος Βαλπρέντα, πρώην χορευτής, αναρχικός στις πεποιθήσεις του. Ανακρίνουν άλλο αναρχικό-το σιδηροδρομικό Πινέλλι. Αυτός «έπεσε» από το παράθυρο. Αυτό λένε οι αστυνομικοί. Ο υπαστυνόμος προσπαθεί να πείσει ότι με αυτή του την πράξη ο Πινέλλι επιβεβαίωσε τη συμμετοχή του στις εκρήξεις. Η θέση για την ενοχή των αριστερών αντηχεί από τις οθόνες των τηλεοράσεων, από τις σελίδες του αστικού τύπου. Εξαπολύεται μια ξέφρενη αντικομουνιστική υστερία. Δημιουργείται όμως η εντύπωση ότι πλασάρουν στους Ιταλούς ένα από τα πριν σκαρωμένο σενάριο.

Αυτό θυμίζει καταπληκτικά την υπόθεση της ταινίας του Έλιο Πέτρι που είχε προβληθεί ένα μήνα ακριβώς πριν από το αιματηρό έγκλημα. Ο «Πολίτης υπεράνω πάσης υποψίας» του Πέτρι, διευθυντής του πολιτικού τμήματος της αστυνομίας, φαμπρικάρει μόνος του εγκλήματα για να κατηγορήσει τους αριστερούς, να δικαιολογήσει τις διώξεις, να ετοιμάσει το έδαφος για τον ερχομό στην εξουσία «καθεστώτος πυγμής». Η διαίσθηση του ταλαντούχου καλλιτέχνη αποδεικνύεται ακριβής, οι εκδοχές της αστυνομίας είναι ψεύτικες.

Αργότερα ο Βαλπρέντα αποφυλακίζεται. Ο Πινέλλι δικαιώνεται μετά θάνατο. Αποδείχθηκε ότι το δυναμίτη τον έφερνε ο φασίστας μπράβος Στέφανο Ντέλλε Κιάγε. Τον ωρολογιακό μηχανισμό για τις βόμβες τον αγόραζε ο Φράνκο Φρέντα, διευθυντής των εκδόσεων «ΑΡ» που προπαγάνδιζε ρατσιστικές αντιλήψεις. Ενώ η σειρά εκρήξεων αποδείχνεται ότι ήταν μια μεγάλη προβοκάτσια, την οποία είχαν οργανώσει οι μυστικές υπηρεσίες της Ιταλίας και του ΝΑΤΟ μαζί με τους νεοφασίστες, που ένα μέρος τους είχε εγγραφεί μ' αυτή την ευκαιρία στους «υπεραριστερούς». Θα εξακριβωθεί ότι οι μυστικές υπηρεσίες της Ιταλίας βοήθησαν τους πραγματικούς υπαίτιους να κρυφτούν. Τα ίχνη τους θα χαθούν στην Ισπανία και στην Πορτογαλία υπό την προστασία των ντόπιων φασιστών και της «μαύρης διεθνούς» που συνδεόταν με τη ΣΙΑ.

Με άλλα λόγια στο Ιταλικό έδαφος θα επαναληφθεί η παραλλαγή με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, που οργάνωσαν στον καιρό τους οι φασίστες για να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές και να προλειάνουν το έδαφος στο Χίτλερ. Πολλές φορές αργότερα άλλαζαν οι μορφές της τρομοκρατίας και οι ταμπέλες τους. Τα εγκλήματα διαπράττονταν πότε με ανοιχτά φασιστικά συνθήματα, πότε με ψευτοαριστερά. Πίσω από τις διάφορες αιτίες και την τακτική αλλαγή μιας μορφής τρομοκρατίας με άλλη άρχισε να διαφαίνεται η καλοστημένη σκηνοθεσία που απομάκρυνε έγκαιρα από τη σκηνή τα εκτεθειμένα πρόσωπα, γλιτώνοντας τα από την τιμωρία, βοηθώντας τα να αποδράσουν από τις φυλακές ώστε αργότερα να τα ξαναβάλει στο σκοτεινό, αιματηρό παιχνίδι. Και τα βασικά του γεγονότα σα να είχαν αντιγραφεί από το Μιλανέζικο σενάριο. Παράλληλα ο κύριος σκοπός παρέμενε πάντα ο ίδιος– να δυσφημιστούν οι αριστερές, δημοκρατικές δυνάμεις, να βοηθηθούν οι αυταρχικές, αντιδραστικές ομάδες»...
Αυτά γράφει ο Ζαμόισκι στο βιβλίο του «Τα κρυφά ελατήρια της διεθνούς τρομοκρατίας», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1986.

Η Ιταλική κρίση

Στα 1978 η Ιταλία χαρακτηρίζεται από μεγάλη ανεργία στους νέους, πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, διαφθορά και κύματα σκανδάλων, πολιτική και οικονομική κρίση. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής όπως τα παραθέτει στο βιβλίο του ο Ζαμόισκι μιλάνε από μόνα τους: Το «Εουροπέο» 27/1/1978, «Δυο μήνες τώρα ο Λευκός Οίκος ζει σε ανησυχία», η «Κορριέρε ντέλλα Σέρα» 15/1/1978, «το ΝΑΤΟ παρακολουθεί άγρυπνα την εξέλιξη της Ιταλικής κρίσης», «Εσπρέσσο» 15/1/1978, «Τί ζητεί από εμάς η Ουάσιγκτον;», «Πουέν» 30/1/1978, «Ιταλία-αποσύνθεση», η γαλλική «Εξπρές» 16/1/1978, «Το κράτος διαλύεται», η «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» 16/1/1978, «Το ΝΑΤΟ επανεξετάζει την ασφάλεια της Ιταλίας». Ακόμη πιο χαρακτηριστική η δήλωση του Χ. Σίερ διοικητή των Νατοϊκών δυνάμεων στη Νότια Ευρώπη: «Δεν μπορώ να διανοηθώ το ΝΑΤΟ χωρίς την Ιταλία και την Ιταλία χωρίς το ΝΑΤΟ».

Στις 12 Γενάρη του 1978 το Σταίητ Ντιπάρτμεντ πήρε πολύ συγκεκριμένη θέση στην Ιταλική κρίση, δηλώνοντας δια του αρμόδιου εκπροσώπου του πως «η Γαλλία και η Ιταλία δεν θα πρέπει να επιτρέψουν τη συμμετοχή των κομμουνιστών στην κυβέρνηση, με καμία μορφή».

Η δήλωση του Αμερικανού πρεσβευτή στην Ιταλία, που έγινε σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο φωτογραφίζει πολλά. Είπε ο κύριος Γκάρτνερ: «Ο Άλντο Μόρο είναι η πιο επικίνδυνη και διφορούμενη προσωπικότητα της ιταλικής πολιτικής ζωής».
Η σύγκρουση ανάμεσα στο Ιταλικό οικονομικό κατεστημένο για τον προσανατολισμό της κυρίαρχης τάξης, σε σχέση με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και της ΕΟΚ, ξεσπούσε στο φόντο της κρίσης με εκκωφαντικό τρόπο. «Η στρατηγική της έντασης» είχε μπει σε εφαρμογή. Η πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από την αριστερά ή από μία συμμαχική κυβέρνηση που δεν θα ήταν όμως προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή, προκαλούσε αλλεργία στο μαύρο μπλοκ.

Οι νεοφασίστες βγαίνουν από τη ναφθαλίνη
Οι δολοφονίες μπαίνουν στην καθημερινότητα

Ο αρχισυντάκτης Αρρίγκο Λέβι της «Στάμπα» του Τορίνο, εφημερίδα-όργανο της Φίατ, έγραφε: «Τρομοκρατία; Μα αυτό είναι πια κάτι το συνηθισμένο. Η Ιταλία είναι πιο ικανή να επιζήσει απ' ότι νομίζουν οι ξένοι. Είναι σαν τον άρρωστο που έχει συνηθίσει να ζει με πυρετό!».
Είναι η στιγμή που ο Άλντο Μόρο κατευθύνεται στο κοινοβούλιο, για να παρουσιάσει τη νέα κυβέρνηση συνεργασίας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος με το Ιταλικό ΚΚ, παρότι σε πρώτη φάση δεν προβλεπόταν η συμμετοχή υπουργών από την αριστερά στο κυβερνητικό σχήμα. Η συμφωνία ήταν «αγκάθι» στα σχέδια των κύκλων του μαύρου μπλοκ. Έτσι με μια κινηματογραφική επιχείρηση οργανώνεται η απαγωγή του στις 16/3/1978 και στις 9 του Μάη-συμβολική και η ημέρα-η αστυνομία θα ανακαλύψει το πτώμα του στο κέντρο της Ρώμης σε ένα σημείο, ακριβώς ανάμεσα από τα γραφεία του ΧΔΚ και του ΚΚΙ.
Η διαπάλη ανάμεσα στις οικονομικές ελίτ που επιδρούσε και μέσα στις τάξεις των βασικών κομμάτων της εποχής, είχε λήξει με την επικράτηση των πιο συντηρητικών κύκλων μέσα στη Χριστιανοδημοκρατία. Ο τρόπος δράσης όμως των δολοφόνων άνοιγε τεράστια ερωτηματικά. Όσο βρισκόταν στα χέρια τους ο Άλντο Μόρο, ανακοίνωναν πως έχουν αποσπάσει πληροφορίες, που «θα τις μάθει όλος ο λαός», ότι τον κρατάνε στη «φυλακή του λαού» και άλλα τέτοια. Ο Φρακαντσάνι, βουλευτής του ΧΔΚ έθεσε τα εξής ερωτήματα: «Είναι αλήθεια, ότι τα μέλη των ερυθρών ταξιαρχιών χρησιμοποιούσαν στρατιωτικούς κώδικες, γνωστούς μόνο σε υπαλλήλους ειδικών υπηρεσιών; Είναι αλήθεια ότι προαναγγέλθηκε η επίθεση κατά του Μόρο σε ραδιοφωνική εκπομπή που μεταδόθηκε μόλις σαράντα λεπτά πριν από την απαγωγή; Είναι αλήθεια πως τον συμβούλευαν να εγκαταλείψει την πολιτική δράση; Οι σωματοφύλακες του (δολοφονήθηκαν όλοι την ημέρα της απαγωγής) γιατί δεν φορούσαν τα αλεξίσφαιρα γιλέκα τους»;

Ο υπεύθυνος ασφαλείας του Μόρο, Λεονάρντι, είχε συντάξει έκθεση με την οποία διαμαρτυρόταν, πριν από την απαγωγή και τη δολοφονία του, πως δεν μπορεί με τα υπάρχοντα μέσα να εγγυηθεί για την ασφάλεια του κρατικού παράγοντα. Έκθεση που ως δια μαγείας, «έκανε φτερά» από τα αρχεία της έρευνας.

Όταν ο αρχηγός των «ερυθρών ταξιαρχιών» βρέθηκε στη φυλακή το 1976, ήταν συγκρατούμενος με κάποιον αμερικανό που τον έλεγαν Σταρκ. Αυτός τον προμήθευσε με τις κατάλληλες πληροφορίες απ' όπου θα μπορούσε να προμηθευτεί οπλισμό και του έκανε ένα...σύντομο σεμινάριο στη χρήση εκρηκτικών. Ο Σταρκ παρά το γεγονός ότι είχε στην πλάτη του βαρύ κατηγορητήριο, αφέθηκε γρήγορα ελεύθερος. Ήταν «επαγγελματίας» κατασκευαστής δραστικών ναρκωτικών και συνδεόταν με τους μεγαλύτερους λαθρέμπορους στη Μέση Ανατολή. Έπειτα από τη δολοφονία του Μόρο, ο δικαστής που είχε αναλάβει την υπόθεση είπε ότι ο Σταρκ δεν μπορεί να κλητευθεί, γιατί «δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου, καθώς είναι πράκτορας της ΣΙΑ κι εργαζόταν με αυτή την ιδιότητα» (L' Europeo, 1978, 17 Febbr., Unita, 1979, 13 Apr.).

Ο γραμματέας του ΧΔΚ Πικκόλι αλλά και ο πρώην υφυπουργός Εσωτερικών Τζαμπερλέτι σε δηλώσεις τους στο «Πανόραμα» τον Αύγουστο του 1978 είπαν ότι ο Μόρο πλήρωσε με τη ζωή του, την απόπειρα να τραβήξει την Ιταλία από την τροχιά επιρροής των ΗΠΑ, καθώς και την άρνησή του να συνταχθεί με τις οδηγίες της Ουάσιγκτον ώστε να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας με την αριστερά.

Το εγχειρίδιο

Το 1981 ήρθε στη δημοσιότητα ένα κείμενο με το βαρύγδουπο τίτλο: «Εγχειρίδιο για τις μυστικές υπηρεσίες. Επιχειρήσεις σταθεροποίησης. Κατασκοπία». Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «θεωρίες συνομωσίας» αν δεν γνωρίζαμε ποιος είναι ο συγγραφέας του. Αν δεν βλέπαμε στη ζωή μας, ακόμη και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά από την περίοδο που γράφτηκε, τα αποτελέσματα από την εφαρμογή της τακτικής η οποία περιγράφεται στο κείμενο.

Το συγκεκριμένο εγχειρίδιο λοιπόν δεν ήταν προϊόν κάποιων αφηρημένων θεωριών συνομωσίας. Έχει χαρακτήρα κατευθυντήριων γραμμών και γράφτηκε το 1970 από τον στρατηγό Ουεστμόρλεντ, αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και πρώην διοικητή του στρατού κατοχής στο Βιετνάμ. Το κείμενο είδε το φως της δημοσιότητας το 1981 όταν πιάστηκε από την αστυνομία η Μαρία Γκράτσια Ντομίνι, κόρη του Λίτσο Τζέλλι, «επίτιμου διδάσκαλου» της μασονικής στοάς που ονομαζόταν «Προπαγάνδα-2». Ο πατέρας της βρισκόταν στην Αμερική για να αποφύγει τις δικαστικές διώξεις. Το βιογραφικό του περιλαμβάνει: τη μαθητεία του πλάι στον Περόν, όσο έζησε στην Αργεντινή, τον διορισμό του από τον Περόν σαν οικονομικό σύμβουλο της Πρεσβείας της Αργεντινής στην Ιταλία, την αξιοποίηση των διασυνδέσεων μέσα από τη μασονική στοά ώστε να οργανώνει εμπόριο όπλων με χώρες της Μέσης Ανατολής, τη πλατιά διείσδυση της «Στοάς» σε στρατιωτικές υπηρεσίες της χώρας με στόχο την επιτυχή διεξαγωγή συνομιλιών για την αγορά οπλισμού σε όφελος της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας «Λόκχηντ», το συστηματικό «λάδωμα» ανώτατων κρατικών παραγόντων, την άλωση του τύπου μέσα από τον έλεγχο των μεγαλύτερων εφημερίδων της Ιταλίας, όπως την «Κορριέρε ντέλλα σέρα».

Ο ρόλος του αποκαλύφθηκε έπειτα από τη δολοφονία ενός στενού συνεργάτη του Τζέλλι στη «στοά Π-2», του Πεκορέλλι, ο οποίος χρησιμοποιούσε τα αρχεία του Τζέλλι και υλικά των μυστικών υπηρεσιών-ανάμεσά τους φάκελοι για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους του πολιτικού κι επιχειρηματικού κόσμου-με σκοπό να αποκομίσει μεγάλα ποσά, εκβιάζοντας τους «συναγωνιστές» του. Ο Πεκορέλλι δολοφονήθηκε με μία σφαίρα στο στόμα, εκτέλεση-σήμα κατατεθέν της μαφίας, που υπονοεί ότι τον σκότωσαν γιατί «μιλούσε πολύ».

Για κακή τους τύχη όμως ο εισαγγελέας της Ρώμης Ντομένικο Σίκα, δεν άνηκε στο σινάφι τους κι ανακάλυψε στο σπίτι του θύματος σημαντικά απόρρητα έγγραφα που έφερναν στο φως το δίκτυο του Τζέλλι και τις εγκληματικές του δραστηριότητες. Όμως ανάμεσα σε αυτά τα χαρτιά αποτυπωνόταν και η σύνδεση τμημάτων των Ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, της ΣΙΑ, της μαφίας, πολυεθνικών εταιριών, πολιτικών και στρατιωτικών κύκλων. Αποτυπωνόταν καθαρά ο στόχος τους να «φράξουν το δρόμο στον κομμουνισμό, με κάθε τρόπο»! Δηλαδή με όσα έκαναν: δολοφονίες, τρομοκρατικά χτυπήματα, απόπειρες πραξικοπημάτων. Ανάμεσα στα «έργα» τους η πολύνεκρη μαζική δολοφονία στην Πλατεία Φοντάν του Μιλάνου, η ανατίναξη του τρένου «Ιτάλικους» με 12 νεκρούς, η δολοφονία δικαστών που επισήμαιναν τις διασυνδέσεις του μαύρου μπλοκ. Ακολούθησε η έκρηξη στο σταθμό της Μπολόνια με πάνω από 80 νεκρούς αλλά και η δολοφονία του πολιτικού Άλντο Μόρο. Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε μόνο πως αυτός ο κύριος Τζέλλι, ήταν ο μοναδικός επίσημος καλεσμένος στην τελετή ανάληψης καθηκόντων από τον Ρήγκαν στην προεδρία των ΗΠΑ το 1981.

Την κόρη του Τζέλλι την συνέλαβε η αστυνομία, στο αεροδρόμιο, με τις κατηγορίες της κατασκοπείας, της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση κ. λπ. Μαζί της βρέθηκαν δέματα τα οποία περιείχαν: μασονικά έγγραφα, κείμενα πλαστογραφημένα με σκοπό τη δυσφήμιση των δικαστών που ερευνούσαν τις υποθέσεις της τρομοκρατίας, απόρρητα ντοκουμέντα της δίωξης του οικονομικού εγκλήματος της χώρας.

Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν το δέμα που προοριζόταν για το Μάριο Τεντέσκι, διευθυντή του φασιστικού περιοδικού «Μποργκέζε». Ο κύριος αυτός ήταν ένα από τα μέλη της στοάς «Π-2» με αριθμό βιβλιαρίου 2127 κι έπαιζε έναν ρόλο συνδέσμου ανάμεσα στο φυγόδικο Τζέλλι και τις «οργανώσεις» στην Ιταλία. Στο δέμα, που προοριζόταν λοιπόν για αυτόν, ήταν και τα φωτοαντίγραφα του απόρρητου «εγχειρίδιου».

Οι ΗΠΑ δεν επιβεβαιώνουν την γνησιότητά του «Εγχειρίδιου» του Ουεστμόρλεντ. Όπως θα δούμε όμως, το επιβεβαιώνουν τα ίδια τα γεγονότα. Εξάλλου ο ίδιος ο Ουεστμόρλεντ παρέθεσε περικοπές των κατευθύνσεων που περιέχονται στο «εγχειρίδιο», σε αμερικανικές, γαλλικές, ισπανικές και ιταλικές εφημερίδες. Σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό Covert Action, 1979, Jan. p. 15-18., το «εγχειρίδιο» ανάμεσα στα άλλα λέει και τα εξής:
"Για τη σταθεροποίηση (κυβερνήσεων φιλικών προς τις ΗΠΑ) οι μυστικές υπηρεσίες πρέπει να είναι σε θέση να διεξάγουν ειδικές επιχειρήσεις, οι οποίες θα μπορούν να πείσουν την κυβέρνηση και την κοινή γνώμη ότι υπάρχει κίνδυνος που επιβάλλεται επιτακτικά να απομακρυνθεί. Για το σκοπό αυτό οι μυστικές υπηρεσίες πρέπει να εξασφαλίσουν τη διείσδυση στα υπονομευτικά ρεύματα ειδικών πρακτόρων, οι οποίοι θα έχουν εντολή να συγκροτήσουν ομάδες κρούσης από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της εξέγερσης. Οι ομάδες αυτές υπό τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αρχίζουν βίαιες και άλλες πράξεις. Στην περίπτωση αυτή η χρησιμοποίηση των ακροαριστερών οργανώσεων μπορεί να οδηγήσει στο ζητούμενο στόχο".

Ύστερα από απαίτηση του Κόλμπι, μελλοντικού διευθυντή της ΣΙΑ, στήνεται ένας πολυπλόκαμος μηχανισμός παρακολούθησης, μπαίνουν «κοριοί» και ηχογραφούνται οι συνομιλίες στο Ιταλικό προεδρικό μέγαρο, ακόμη και στο Βατικανό. Στα απομνημονεύματά του ο Κόλμπι γράφει: «όπου υπήρχε μια κομμουνιστική οργάνωση, εμείς χρηματοδοτούσαμε μια αντικομουνιστική οργάνωση» και το περιοδικό «Πανόραμα» ρωτάει το Νοέμβρη του 1980: «τα χρήματα που δίνονταν από τη ΣΙΑ στην υπηρεσία πληροφοριών, πήγαιναν για τη χρηματοδότηση των δεξιών ή έφταναν στις τσέπες εκείνων που εργάζονταν υπέρ της στρατηγικής της έντασης;»

Η «Όρντινε Νουόβο» και οι νεοναζί στην Ελλάδα

Η τακτική της «χρησιμοποίησης ακροαριστερών οργανώσεων» που περιγράφει το εγχειρίδιο εφαρμόστηκε από τον αρχηγό της νεοφασιστικής οργάνωσης «Όρντινε Νουόβο, Τζουζέπε Ραούτι. Η ομάδα αυτή έστειλε στην Ελλάδα τους μπράβους της για να εκπαιδευτούν, ενώ το 1968 ο Ραούτι πραγματοποιεί τακτικές επισκέψεις και συναντιέται με τον Κ. Πλεύρη αρχηγό της κίνησης «4ης Αυγούστου», μέλος της οποίας ήταν και ο Μιχαλολιάκος. Τον Απρίλη του 1969, λέει ο Ζαμόισκι στο βιβλίο του, γίνεται μυστική σύσκεψη στη Πάδουα όπου αποφασίστηκε να «αξιοποιηθεί η ελληνική πείρα». Ο στόχος ήταν να οργανωθούν προβοκάτσιες και να προχωρήσει η διείσδυση τέτοιων ανθρώπων σε ορισμένες οργανώσεις ώστε να μπορεί να κατηγορηθεί η αριστερά.
Ύστερα από την σύσκεψη της Πάδουα οργανώθηκαν πάνω από 22 τρομοκρατικές επιθέσεις (απόπειρες δολοφονίας, εμπρησμοί, εκρήξεις βομβών κ.λπ.). Έχει αποδειχθεί ότι πολλές από αυτές τις τρομοκρατικές ενέργειες ήταν σε γνώση των μυστικών υπηρεσιών οι οποίες δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να τις αποτρέψουν. Αντίθετα πρόσφεραν κάλυψη σε πολλούς από τους εμπλεκόμενους.
Ούτε είναι τυχαία η ομοιότητα των ενεργειών της φασιστικής ιταλικής οργάνωσης, με τις βομβιστικές επιθέσεις που οργανώθηκαν στην Ελλάδα την ίδια περίπου εποχή από τον μετέπειτα αρχηγό της «Χρυσής Αυγής».

Πέρα από τον κοινό ιδεολογικό τους δεσμό, υπήρξε κι ένας οικονομικός συνεκτικός παράγοντας. Η «Κοντινέντλ Ιλλινόις Μπανκ» του φίλου του Τζέλλι, τραπεζίτη Μικέλε Σιντόνα, χρηματοδοτούσε τις φασιστικές συμμορίες στην Ιταλία, την Ελλάδα αλλά και την ελληνική χούντα. Τα εμβάσματα λέει ο Ζαμόισκι έρχονταν στην Ελλάδα για λογαριασμό της εταιρείας «Ελληνική Τεχνική» που διεύθυνε ο κοντινός συγγενής του δικτάτορα, Πέτρος Παπαδόπουλος.

Στη χώρα μας σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας στις 3-8-1978 οι εκρηκτικοί μηχανισμοί που χρησιμοποίησε στις βομβιστικές επιθέσεις η ομάδα Μιχαλολιάκου για τις βομβιστικές-τρομοκρατικές ενέργειες που πραγματοποίησε και για τις οποίες καταδικάστηκε τότε, είχαν κλαπεί από στρατιωτικές μονάδες.
Όπως μπορείτε να διαβάσετε στο δημοσίευμα της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» (είναι το 1975 ή 1976) κι άλλες νεοναζιστικές οργανώσεις είχαν απ' ευθείας σύνδεση με κρατικούς παράγοντες, με συγκεκριμένους εφοπλιστές, ενώ εκδίδουν περιοδικό και η ελληνική χούντα είχε παραχωρήσει χώρο στην περιοχή της Αργολίδας γα την στρατιωτική εκπαίδευση των μελών της «Όρντινε Νουόβο». Βλέπουμε στο δημοσίευμα πως και η νεοναζί του Ναστούλη ακολουθούσαν την ίδια τακτική, με τρομοκρατικές βομβιστικές ενέργειες, πυρπολήσεις αυτοκινήτων.

Η «σταθεροποίηση»

Από τον Μάρτιο του 1948, αμέσως μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, είχαν εγκριθεί οι εκθέσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ) των ΗΠΑ στις οποίες ξεκαθαριζόταν πως η Ιταλία, η Ελλάδα και άλλες μεσογειακές χώρες ήταν στο στόχαστρο των επιχειρήσεων «σταθεροποίησης». Το τι γινόταν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή είναι γνωστό. Στην Ιταλία, όπου ετοιμάζονταν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι κι ήταν ορατός ο κίνδυνος για τις πολυεθνικές των ΗΠΑ να αναλάβει τα ηνία της χώρας η συμμαχία των αριστερών δυνάμεων που είχε σηκώσει ψηλά τη σημαία της αντίστασης στο φασισμό, πακτωλός εκατομμυρίων δολαρίων ήρθε ως αρωγή, από τις ΗΠΑ, προς τα φιλικά της κόμματα. Εντάθηκαν οι πιέσεις, που οδήγησαν στην απομάκρυνση των υπουργών οι οποίοι προέρχονταν από το ΚΚ στην πρώτη μεταπολεμική, προσωρινή, κυβέρνηση, ενώ οργανώθηκε δολοφονική επίθεση σε βάρος του Παλμίρο Τολιάτι, ηγέτη του Ιταλικού ΚΚ από έναν φασίστα μπράβο ονόματι Παλλάντε.

Στο ντοκουμέντο του ΣΕΑ με αριθμό εγγράφου ΝΣΤσ1/2 και ημερομηνία 10/2/1948 αναφέρεται: «Κύριος σκοπός των ΗΠΑ σ' ό,τι αφορά την Ιταλία, είναι η δημιουργία και η υποστήριξη, σ' αυτή τη χώρα-κλειδί, των συνθηκών που είναι ευνοϊκές για την εθνική μας ασφάλεια... Η θέση της Ιταλίας στη Μεσόγειο της επιτρέπει να ελέγχει τις συγκοινωνίες με τη Μέση Ανατολή. Η χώρα συνορεύει με τα Βαλκάνια. Χρησιμοποιώντας τις βάσεις, που είναι εγκατεστημένες στην Ιταλία, η χώρα στην οποία ανήκουν (οι ΗΠΑ) θα μπορούσε να ελέγχει την κίνηση των μεταφορών στο δρόμο μεταξύ Γιβραλτάρ και διώρυγας του Σουέζ, καθώς και να ασκεί πίεση από τον αέρα σε οποιοδήποτε σημείο των Βαλκανίων και των γειτονικών περιοχών» (Foreign Relations of the United States, Western Europe, 1948, vol. 3, N. Y., 1974, p. 765-769).

Επίσης οι ΗΠΑ «αναλαμβάνουν να παρέχουν οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην ιταλική αντικομουνιστική παράνομη δράση», ενώ συνεχίζει λέγοντας πως «οι διαβεβαιώσεις για σταθερή αμερικανική υποστήριξη μπορούσαν να ενθαρρύνουν τα μη κομμουνιστικά στοιχεία στην Ιταλία να καταβάλλουν ύστατη ενεργητική προσπάθεια ακόμα και με τον κίνδυνο εμφυλίου πολέμου, ώστε να εμποδίσουν τη στερέωση του κομμουνιστικού ελέγχου».
Είναι φανερή η επιρροή των καθοδηγητικών αρχών της έκθεσης του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, στη σκέψη, στην τακτική και τη παρέμβαση των ανθρώπων που επικοινωνούν την-φασιστικής έμπνευσης-θεωρία των περίφημων «άκρων».
Οι νεοναζιστικές οργανώσεις δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Στην ίδια την Γερμανία είναι γνωστό πως ελάχιστοι εγκληματίες πολέμου τιμωρήθηκαν μεταπολεμικά, ενώ ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη του Ναζιστικού κόμματος επανήλθαν στην οικονομική και πολιτική ζωή με τιμές. Το ίδιο έγινε στην Ιταλία και στην Ελλάδα, όπου οι συνεργάτες των Ναζί, ανέλαβαν ουσιαστικά να τσακίσουν το αντιστασιακό κίνημα. Η ύπαρξη «σταγονιδίων» και στις δύο χώρες, όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε ποτέ αλλά αντίθετα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη δικτατορία στην Ελλάδα και στην τρομοκρατική δράση στην Ιταλία, με τον ίδιο στόχο, να καμφθεί η λαϊκή αντίσταση στα σχέδια της οικονομικής ολιγαρχίας και των ΗΠΑ.
Είναι γνωστό πως με βάση το σχέδιο «Προμηθεύς» το οποίο είχε καταρτιστεί από το ΝΑΤΟ, επιβλήθηκε στην Ελλάδα η χούντα το 1967.

Ο Ζαμόισκι συμπεριλαμβάνει στο βιβλίο του τον εξής χαρακτηριστικό διάλογο:
«Πόσα κρατικά πραξικοπήματα σχεδιάστηκαν στην Ιταλία στα χρόνια που υπηρετούσατε στην Υπηρεσία Πληροφοριών;» ρωτάει ο ανταποκριτής του περιοδικού «Εσπρέσσο» το στρατηγό Μαλέττι, ο οποίος ήταν μέχρι το 1975 καθοδηγητής της Ιταλικής αντικατασκοπείας και νούμερο δύο στην ιεραρχία της Ιταλικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.
-Όχι λιγότερες από πέντε. Αλλά όλες ήταν στον ίδιο βαθμό επικίνδυνες...
...Πέντε απόπειρες πραξικοπήματος, αναγνωρίζει ο στρατηγός Μαλέττι, μέσα σε πέντε χρόνια. Μπορούμε άραγε να τον πιστέψουμε; Ναι, αλλά με επιφυλάξεις. Ο στρατηγός παραχώρησε τη συνέντευξη το 1981. Ύστερα από μια εβδομάδα η αστυνομία έπιασε τους καταλόγους των μελών της μυστικής στοάς του Τζέλλι και ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και το όνομα του στρατηγού Μαλέττι. Ο μαχητής κατά των συνομωσιών, ήταν ο ίδιος συνωμότης! Η «στοά Π-2» στέγαζε πρακτικά όλους όσους επιβουλεύονταν τις βάσεις του Ιταλικού κράτους και κόντευε να πάρει στα χέρια της ολόκληρη την εξουσία. Κοντολογίς, ο Μαλέττι χρειάστηκε να κρυφτεί και βρήκε προσωρινά άσυλο στη Νότια Αφρική.
Μπορεί να μιλήσει κανείς άραγε στα σοβαρά για αγώνα της Ιταλικής κυβέρνησης ενάντια στις φασιστικές συνομωσίες όταν ο καθοδηγητής της υπηρεσίας πληροφοριών, ήταν ο ίδιος φασίστας;»

Και δεν είναι μια περίεργη ομοιότητα, για την χώρα μας, η αποδεδειγμένα εκτεταμένη διασύνδεση της «Χρυσής Αυγής» με τμήματα του κρατικού μηχανισμού, σε «ευαίσθητους τομείς», την ώρα που η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως αντιπαλεύει την εγκληματική οργάνωση;
Είναι άραγε τυχαία ομοιότητα το γεγονός πως υπάρχουν ορισμένοι συνομιλητές, συνεργάτες, πρώην μέλη νεοναζιστικών οργανώσεων και κήρυκες του ρατσιστικού μίσους, οι οποίοι στρογγυλοκάθονται σήμερα στα κυβερνητικά έδρανα ή παίζουν ενεργό ρόλο στη χάραξη της στρατηγικής του στενού ηγετικού πυρήνα της κυβέρνησης, παριστάνοντας τους τιμητές του «νόμου και της τάξης»;

Λέει ο Ζαμόισκι:
«Αλλάζουν οι συμμετέχοντες, οι ομάδες πρωτοβουλίας αλλά διατηρείται ο κύριος στόχος-να καταφερθεί χτύπημα ενάντια στις δημοκρατικές δυνάμεις... Μόνιμες μένουν οι συνιστώσες αυτής της συνομωσίας-οι φασίστες, οι αντιδραστικές ομάδες στο στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες, στα ηγετικά πολιτικά κόμματα. Μόνιμο είναι το ποντάρισμα στη βία και στην τρομοκρατία».

Χρήστος Τσαντής

http://christostsantis.wordpress.com