της Ελένης Καβαζίδου. Αλήθεια, πιστεύετε ότι μπορείτε να μάθετε να περπατάτε αν διαρκώς πετάτε στον αέρα...
Πιστεύετε ότι μπορείτε να ελέγξετε το σώμα σας, αν ζείτε μέσα στο νερό;
Κάπως έτσι, θαρρώ, βιώνει το παιδί τη νηπιακή του ηλικία όταν δε δομείται σωστά το παιδαγωγικό του περιβάλλον, όταν δηλαδή, δουλεύει διαρκώς με τα στοιχεία του αέρα και του νερού, που σαν πουλί, θα ξέρει μόνο να πετάει...σαν ψάρι, θα είναι πάντα το 1ο θύμα!
Ασύγχρονες Τάσεις στην Εκπαίδευση
Όλοι γνωρίζουμε, χωρίς όμως να εμβαθύνουμε, πως είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να ασχολούνται με το θέατρο, τη μουσική, το χορό, τη ζωγραφική, τον αθλητισμό και το παιχνίδι γενικότερα.
Με τυχαιότητα και απερισκεψία, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, αλλά με μόνο οδηγό και κίνητρο τις προσωπικές μας αντιλήψεις και απόψεις για το τι είναι καλό για το παιδί, ταξιδεύουμε τα παιδιά μας επιπόλαια σε διάφορα αστικά περιβάλλοντα απασχόλησης στον ελεύθερό τους χρόνο, χωρίς κάποιο οικογενειακό προγραμματισμό και εξατομικευμένη προσέγγιση των αναγ κκών τους.
Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να κλείνονται από μικρά στο καβούκι τους. Έτσι, είμαστε πολλές φορές πιο σίγουροι ότι δε θα πάθουν κάτι, γιατί απλά εκτίθενται αναλογικά λιγότερο στον ΚΙΝΔΥΝΟ.
Αφήνουμε το παιδί να βλέπει τον κόσμο μέσα από μία γυάλα. Του «δωρίζουμε» υποκατάστατα του ζωικού βασιλείου ή παγιδεύουμε τα ζωντανά στη γλάστρα μας...
Όπως κι εμείς έτσι κι αυτό, το τέκνο μας. Αποστασιοποιούμαστε, γιατί αυτό μας διευκολύνει.... μας φαίνεται φυσιολογικό που το παιδί παίζει με το ηλεκτρονικό παιχνίδι. Κι εμείς ταυτόχρονα με τα δικά μας ηλεκτρονικά αντικείμενα....
Δε θέλουμε να γνωρίσουμε το οικείο. Το αποφεύγουμε.
Γιατί ;
...μήπως το οικείο δεν μας εμπνέει εμπιστοσύνη; Είναι πιο ασφαλές και σίγουρο το μακρινό, στο ξένο;
ΜΑΚΡΙΝΟ: κρύο, απρόσιτο, αστάθμητο, αδόμητο
Έτσι όμως, φορώντας διαρκώς γυαλιά και παρωπίδες, χάνουμε το όμωρο, το οικείο, το δικό μας, το γνωστό, το ασφαλές, το ωραίο. Κοιτάμε το φαντασιακό, το υπερβατικό, το άυλο, χωρίς καν να γνωρίζουμε το αληθινό.
Ζούμε στο ψέμα γιατί απλά λατρεύουμε το ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ
Ας περισκοπίσουμε και λίγο....
Κι αν το παιδί βιώνει το παρόν του στο περίπου, κατά προσέγγιση.... χωρίς να έχει γνωρίσει το αληθινό, το απτό, το σταθερό, τοξεκάθαρο.... πως θα βιώσει το μέλλον του; Σε πιο σταθερό παρελθόν θα το στηρίξει;
Πέραν όλων αυτών ..έχουμε και τον μεγαθήριο πειρασμό της ΝΕΑΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ.
Που πάμε;
Η νέα τεχνολογία επικουρεί στην ανθρώπινη εξέλιξη, δεν αντικαθιστά τη διαδικασία.
Το παιδί πρέπει, λοιπόν, να παίξει, να διασκεδάσει παίζοντας... Για να παίξει, πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται το σώμα του, το κύριο μέσον εξερεύνησης για να αρχίζει να αγγίζει την αλήθεια.
Γιατί λοιπόν, αφού έτσι ίσως έιναι όλα αυτά, απορούμε που στη σχολική ζωή τους οι νεαροί και νεαρές μας παρουσιάζουν σοβαρές παρεκκλίσεις από το φυσιολογικό (δυσλεξία, διάσπαση της Προσοχής, υπερκινητικότητα, μυθοπλασία, νωθρότητα, κινητική αδεξιότητα, καταθλιπτική συμπεριφορά, γενικευμένο άγχος, διατροφικές διαταραχές κ.α.).
Μήπως όλα αυτά τα «παράξενα» μας φωνάζουν, γιατί απλά τα ξεχάσαμε;
Ξεχάσαμε να δουλεύουμε με τις αισθήσεις, και προέκυψαν οι παραισθήσεις...
....και κάπως έτσι, και πάλι πήρε μπρος και κατολίσθησε ο άνθρωπος...
ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΚΙΝΕΙΣΑΙ...
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]