από την Καβαζίδου Ελένη, Χορογράφος, Χορολόγος, Χορο/κινησιοθεραπεύτρια
Ο Φώτης Μεταξόπουλος είναι ένας από τους πιο γνωστός έλληνες χορευτές και χορογράφους στη χώρα μας. Γεννήθηκε στην Αγία Ελεούσα Καλλιθέας, στις 13 Μαΐου 1935 από Κωνσταντινουπολίτες γονείς, ενώ ο πρόωρος θάνατος της καθηγήτριας μητέρας του αφήνει στη ζωή του τα τραυματικά του σημάδια.
Η αφορμή για να ξεκινήσει να ασχολείται με τον χορό, ήταν η κινηματογραφική ταινία «Η ζωή του Ροδόλφο Βαλεντίνο», με πρωταγωνιστή τον Άντονι Ντέξτερ. Από τότε άρχισε να παρακολουθεί στενά κάθε τι που αφορούσε την τέχνη του χορού και με την πρώτη ευκαιρία, αν και ανίδεος στον έντεχνο χορό, συμμετείχε σε μία οντισιόν με τον Άγγελο Γριμάνη, Χορογράφο της Λυρικής Σκηνής, τον πρώτο του δάσκαλο. Με προτροπή του δε, ξεκίνησε μπαλέτο στη σχολή χορού της Ελβετίδας Μyriam Choisy.
Το ντεμπούτο του ως χορευτής, το κάνει στη θεατρική παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» του Σαίξπηρ, στο Θέατρο του Εθνικού Κήπου, σε χορογραφίες του Γιάννη Φλερύ και ακολουθούν διάφορες συνεργασίες με τοπικές θεατρικές και χορευτικές σκηνές, ακόμη και βραδινά κέντρα ψυχαγωγίας. Το 1957 αποκτά άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ως Χορευτής και συνεργάζεται με διάφορες θεατρικές σκηνές με πολύ γνωστούς ηθοποιούς και χορευτές, μεταξύ των οποίων οι: Λίντα Άλμα, Μάνος Κατράκης, Αλέκος Λειβαδίτης, Βασίλης Αυλωνίτης, Ορέστης Μακρής και άλλοι. Το 1958 ξεκινά να χορεύει για τη Λυρική Σκηνή , αποτελώντας, κατά κανόνα, μέλος του court de ballet και, σπανιότερα, παίζοντας σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το 1959 παραιτείται από τη Λυρική Σκηνή εν όψει πρότασης για συνεργασία με το αφροαμερικάνικο μοντέρνο «μπαλέτο» της Katherina Dunham, γνωστής ως βασίλισσας και πρωτεργάτιδος του «μαύρου μπαλέτου», την οποία και ακολουθεί για μία περιοδεία στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας επισκέπτεται διάφορες σχολές και στούντιο χορού του εξωτερικού.
Τον Οκτώβριο του 1960 μεταβαίνει στην Αλέξάνδρεια, για να εργασθεί στο καζίνο «Αμπντίν», συστεγαζόμενο στα παλάτια του βασιλιά «Φαρούκ», όπου αντιμετωπίζει μία νέα πρόκληση: να χορογραφήσει ο ίδιος τα μπαλέτα. Εκεί, συνδέεται στενά με τη χορεύτρια Μαριάννα Δρίνη, η οποία ήταν και η πρώτη μεγάλη αγάπη του.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, εργάζεται πάλι στη Λυρική Σκηνή, πλέον ως πρωταγωνιστής, με χορογράφο τον Ρώσο Μπορίς Κνιάζεφ. Σύντομα, την ίδια χρονιά, δέχεται και την πρώτη πρόταση να χορογραφήσει για τον κινηματογράφο («Ο Αλή Πασάς και η κυρά-Φροσύνη» με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τη Γκέλυ Μαυροπούλου), το ελεύθερο θέατρο (στο θέατρο της χορογράφου Αλίκης Βέμπο με συμπρωταγωνίστρια τη Βίκυ Τζινιέρη) και την επιθεώρηση (θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ ) με παρτενέρ αρχικά τη Μαντλέν Γκάλες, και έπειτα τη 2η μεγάλη σύντροφο της ζωής του και αποκλειστική πλέον παρτενέρ του, τη Νάντια Φοντάνα. Ακολούθησαν πολλές συνεργασίες στο θέατρο, την επιθεώρηση και τον κινηματογράφο με τους πιο διάσημους ηθοποιούς της εποχής.
Το 1981 ξεκινά την καριέρα του ως χοροδιδάσκαλος, ανοίγοντας δική του σχολή, όπου διδάσκει χορό ο ίδιος έως σήμερα. Επίσης, είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής σε δύο σχολές χορού: στο Μαρκόπουλο και στη Νέα Μάκρη, ενώ έχει την καλλιτεχνική εποπτεία δύο εργαστηρίων χορού στο Δήμο Περιστερίου.
Ο Φώτης Μεταξόπουλος εργάσθηκε σχεδόν σε όλες τις θεατρικές σκηνές της παλιάς Αθήνας και χορογράφησε πάνω από 100 έργα. Δεν επαναλαμβανόταν ποτέ στις χορογραφίες του, αλλά με ευρηματικό τρόπο απέδιδε κάθε φορά το σενάριο της χορογραφίας. Το μεγαλύτερό του όμως επίτευγμα ήταν η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στα έργα του. Αυτό, όπως αναφέρει και ο ίδιος, πιθανόν προκύπτει από τη μελέτη που έκανε κάθε φορά μετά από μία παράσταση, για κάθε μικρή αποτυχία ή ανεκπλήρωτη προσωπική του απαίτηση για τον αισθητικό απόηχο του έργου. Κάθε φορά που προσπαθούσε να πλησιάσει την ψυχή, τις ανάγκες και τις προσδοκίες του κόσμου το κατάφερνε με εύστοχο τρόπο, γιατί απλά η μεγάλη του αγάπη ήταν να προβληματίζει με διακριτικό τρόπο και προπαντός να διασκεδάζει το κοινό του. Αυτή η συναισθηματική ανάγκη του εκπληρώνεται πλήρως μέσα από την ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, γι’ αυτό και την αγάπησε τόσο πολύ! Ίσως πιο πολύ και από τον ίδιο το χορό!
Αν και η εμπειρική του γνώση, η σκηνική του παρουσία και οι διδακτικές του δεξιότητες είναι αδιαμφισβήτητης ποιότητας, αν και η ανεπανάληπτη επιτυχία του προσδίδει στο πρόσωπό του ιστορική αξία, είναι δυστύχημα που δεν έχουν ακόμη αποτυπωθεί με τρόπο, ώστε να μείνουν ως κληρονομιά, σε κάποιο ανώτερο επαγγελματικό ίδρυμα παραστατικών τεχνών, του Χορού, του Κινηματογράφου, ή του Θεάτρου.
Σήμερα, λοιπόν, ως ελάχιστη αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς του στην Ορχηστική Τέχνη, απονέμεται στον Φώτη Μεταξόπουλο το ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, το βραβείο ενός θεσμού που κλείνει φέτος τα δώδεκά του χρόνια.
