της Καβαζίδου Ελένης
Πολλές φορές διατυπώθηκαν και ακόμη διατυπώνονται ποικίλα θεωρήματα και αξιώματα σχετικά με τις διαφορές μεταξύ ανθρώπων και λοιπών έμβιων. Μεταξύ ομολόγων μας, όπως θηλαστικών και πρώτερων ανθρωποειδών, οι διαφορές περιορίζονται. Μεταξύ ομοειδών, ο homo sapiens αναδεικνύεται άλλοτε για το σύνθετο γλωσσικό σύστημα που χρησιμοποιεί, άλλοτε για το αυθόρμητο εξελικτικό του διποδισμού και άλλοτε για την υψηλή χειρωνακτική και νοητική δεξιοτεχνία του και για άλλα τόσα απίστευτα!
Είναι όντως όμως ΑΥΤΕΣ οι ουσιαστικές μας διαφορές μεταξύ των υπολοίπων διανοητικά «κατωτέρων»...;;; Καθώς, και τα μαϊμουδάκια χαμογελάνε, και τα σκυλάκια μας σκέπτονται και τα δελφίνια συνομιλούνε...
Επί της ουσίας, η ειδοποιός διαφορά μας με άλλα ζώα δεν υφίσταται στο χαμόγελο, στην ικανότητα συλλογισμού, στην λεπτή χειρωνακτική δεξιότητα ή στην ικανότητα επικοινωνίας. Αυτές οι μορφές ανθρώπινης έκφρασης απλά αποτελούν διόδους και κανάλια εξωτερίκευσης της ανώτερής μας φύσης. Πώς λοιπόν θα μπορούσαμε να ορίσουμε με μία λέξη την πεμπτουσία και ειδοποιό διαφορά μας έναντι άλλων ζώων;
Εμείς, λοιπόν, οι άνθρωποι, διακρινόμαστε για την ικανότητά μας να μετουσιώνουμε το ένστικτο της αναπαραγωγής -πέραν της τεκνοποίησης- και σε άλλες γόνιμες μορφές δημιουργίας που μεθοδεύονται μέσω της νοητικής, ψυχικής και κινητικής συναίνεσης και σύμπραξης του ανθρώπινου «είναι».
Το απώγειο της δημιουργικής μας πράξης ορίζεται ως «καλλιτεχνία». Τι τύπου καλλιτεχνία; Καλλιτεχνία στο να «εκπαιδεύω», «εκμαιεύω», «επικοινωνώ», «καλλωπίζομαι», «επισκευάζω», «επινοώ», «εφευρίσκω», έως και στο «αναπαράγω» (τεχνητή γονιμοποίηση), αλλά και τόσα άλλα... Η επιτυχία της καλλιτεχνίας αξιολογείται από το ποιοτικό αποτέλεσμα. Σε κοινωνικοοικονομική βάση, το αποτέλεσμα αξιολογείται από την απόδοση έργου και τη λειτουργικότητα των παραγώγων του, ενώ σε πολιτισμική βάση από την διαχρονικότητα των παραγώγων και την αισθητική τους αξία.
Ποιος ο Κίνδυνος εάν δεν εμπλέκομαι σε Διαδικασίες Δημιουργίας;
Το ζενίθ και το ναδίρ της δημιουργικής μας ικανότητας καθρεπτίζονται στην καθημερινή μας κοινωνική πράξη και αποτυπώνονται στα δημιουργικά μας καλλιτεχνήματα. Ο καθημερινά δημιουργικός άνθρωπος είναι κατά κανόνα δυνατός, υγιής, νέος και ωραίος. Κάθε φορά δε, που πλησιάζει στην απόλυτη δημιουργική απραγία, ρουτινιάζει, πλήττει, δυστυχεί.... ασθενεί, αρρωσταίνει, «πεθαίνει»... Γιατί;
Γιατί απλούστατα, από τη στιγμή που αρχίσαμε να σκεπτόμαστε, να είμαστε δηλαδή νοήμονες άνθρωποι, άρχισαν να υπάρχουν και συνέπειες! Ο τρόπος χρήσης της νόησης ορίζει και το κόστος του αποτελέσματος. Στην αρχή, απλά συνυπήρχαν τα αισθητήρια αντανακλαστικά και οι αντανακλαστικές / αυτοματοποιημένες κινήσεις. Το αντανακλαστικό αυτότοματο καταργήθηκε με την παρουσία της νόησης. Η κυριαρχία της νόησης εις βάρος των άλλων δύο εξαπέλυσε παράλληλες και ανεξάρτητες διαδρομές του «ανθρώπινου είναι» σε δυϊκές (λογική και συναίσθημα) και τρισυπόστατες δομικές λειτουργίες: φυσική/κινητική, νοητική/πνευματική και ψυχική/συναισθηματική, που αν δεν ισοσταθμίζονται και δεν αλληλεπιδρούνε, «μπλοκάρει το σύστημα» ή στην καλύτερη περίπτωση «παραλειτουργεί».
Κάθε φορά που βιώνουμε στασιμότητα ή πτώση της πνευματικής, συναισθηματικής ή φυσικής μας απόδοσης, «αρρωσταίνουμε». Κάθε φορά που το χάσμα μεταξύ λογικής και συναισθήματος διογκώνεται, «χάνουμε την ταυτότητά μας» και ολισθαίνουμε σε παραλογισμούς ή «παγωμένες» σκέψεις και αναισθησίες... οι οποίες εικάζουν ως κοινωνικές ασυναρτησίες.. Όσο πιο σύμφωνες είναι οι πράξεις μας με τη συναισθηματική και ορθολογική σκέψη, καθώς και όσο πιο πολύ συμβαδίζουν πνευματική, συναισθηματική και φυσική απόδοση, τόσο καλύτερα! Με άλλα λόγια, ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ. Πώς όμως το πετυχαίνουμε; Τη λύση την δίνει η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ... (διάβασε παρακάτω, τελευταία ενότητα).
Είναι απαραίτητο να ορθολογίζομαι απομονώνοντας το συναίσθημα;
Η διχοτόμηση και άμβλυνση της απόστασης μεταξύ συναισθηματικής και λογικής πραγματικότητας είναι απαραίτητο εφόδιο για όλους αυτούς που επιδιώκουν την «τελειότητα». Ο δυϊσμός αποτελεί την απαρχή της πολιτισμικής μας ανάδυσης και της εξελικτικής μας πορείας, εξυπηρετεί δε στην ποιοτική επιβίωση (ανώτερος πολιτισμός) μέσω ενεργειακής εξάντλησης του ενστίκτου της αναπαραγωγής σε γόνιμες μορφές δημιουργίας, πέραν της τεκνοποίησης. Και η αναπαραγωγή φέρνει την εξέλιξη... Και η εξέλιξη την καλύτερη αναπαραγωγή του είδους...
Φαύλος κύκλος. Αν πάψει το δυϊκό του ανθρώπινου, τότε, γυρνάμε στο ζωώδες αναπόφευκτο. Επέλεξε, λοιπόν, τι θέλεις να σε κυριαρχήσει, το ζωώδες ένστικτο ή η υποκριτική «αλητεία» σου;
Η Αλητεία μου όμως αυτή, η Διπλωματία μου δηλαδή να τα φέρνω όλα εκεί που «θέλω» εξυπηρετεί στην κοινωνική μου επιτυχία, εξασφαλίζεται δηλ. ποιότητα ζωής και κατ' επέκταση, ΜΑΚΡΟΖΩΪΑ, η οποία τελευταία είναι μία πολυτέλεια μεταξύ ζώντων αλλά και ειδοποιός διαφορά μεταξύ ανθρώπινων και μη όντων. Έτσι, ευέλικτος που γίνομαι, πιθανόν να πετύχω ευζωΐα και μακροζωΐα. Αν και η ευελιξία μου στο παρελθόν με έσωσε από τα άγρια θηρία, σήμερα αξιοποιώ αυτήν τη συνθήκη (περί ευελιξίας) υπέρ της ποιότητας ζωής.
Κάθε μέρα, ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ, ολοένα και περισσότερο... Τα όρια όμως αντοχής μου στενεύουν, και όσο πιο πολύ παίζω με τα ακραία μου, τόσο πιο έντονα βιώνω τον θάνατο... Κάπως έτσι δεν έφυγε και ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης «Μότσαρντ»;
Που εξυπηρετούν οι Καλές Τέχνες;
Οι Καλές Τέχνες αποτελούν συνώνυμο ανώτερων μορφών καλλιτεχνίας, δηλαδή, κατασκευών, θεαμάτων και λοιπών δημιουργημάτων θαυμαστότερων από κάθε άλλου είδους καλλιτέχνημα και δημιούργημα (π.χ. αρχιτεκτονικής, ιατρικής, κβαντομηχανικής, ... μαγειρικής ή άλλο) καθώς είναι αμιγώς φαντασιακά. Όταν η καλλιτεχνική δημιουργία ενσωματώνεται στο επαγγελματικό έργο, τότε, τα τελικά παράγωγα είναι ακόμη πιο θαυμαστά. Έργα Καλής Τέχνης: Φανταστικές, και παραμυθένιες κατασκευές, ονειρεμένα θεάματα και οπτικοακουστικά δημιουργήματα που ανήκουν σε έναν ανώτερο πολιτισμό και εκπροσωπούν το βασίλειο του συναισθήματος, προδιαθέτουν δε για νεοτερισμούς, προμηνύουν το επόμενο βήμα της εξέλιξης. Καλές Τέχνες... Βασίλειο που κυβερνάται από αρχέγονες μορφές νοητικής συνείδησης με διαχειριστές τους συναισθηματικά και νοητικά ευφυέστερους (δηλ. τους ανθρώπινους...).
Η καλλιτεχνία, αν και δίνει το παρόν της σε κάθε επαγγελματική ταυτότητα, όταν αποτελεί αυτοσκοπό (δηλ. όταν προάγεται σε ΚΑΛΗ ΤΕΧΝΗ), δεν εξυπηρετεί σε κοινωνικο-οικονομικές ανάγκες αλλά σε ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά ζητούμενα, προκειμένου ο άνθρωπος να μην «παλινδρομήσει», «κολλήσει», «αρρωστήσει».
Οι Καλές Τέχνες, λοιπόν, όπως είναι σε όλους τους ειδήμονες γνωστό, αντικατοπτρίζουν την εξελικτική μας πορεία και το πολιτισμικό μας επίπεδο. Οι Καλές Τέχνες καθρεπτίζουν το χαώδες χάσμα έως και άβυσσο της διχοτομικής μας υπόστασης, του εσωτερικού δηλαδή δυϊσμού μας και λειτουργούν ως αντισταθμιστής και αντίβαρο στην «αυστηρά εκλογικευμένη συλλογική» και στην «ιεραρχική ανοησία» της σύγχρονης κοινωνίας μέσω πληθωρικής διοχέτευσης συναισθηματικών φορτίσεων με αυτοσχέδια δράση, με απώτερο σκοπό να εξισορροπήσουν το κάθε «εσωτερικό διχασμένο». Οι Καλές Τέχνες λοιπόν αποτελούν διευκολύνουν την ομαλή επιβίωση, εξυπηρετούν στην ψυχονοητική αρμονία και ανοίγουν τον δρόμο προς την ευτυχία.
Τώρα δε, στην περίοδο της κρίσης και της «συνειδησιακής αμνησίας» οργιάζουν οι φήμες περί καλλιτεχνικής έξαρσης... τυχαίο; Δεν νομίζω! Αν αισθάνεσαι ηττημένος από τους εξουσιαστές σου, εξορισμένος από τους δήθεν, ή εγκλωβισμένος στα λάθη και τις ανοησίες σου, παγιδευμένος πλέον στα σπλάχνα ενός αμαρτωλού ΓΙΓΑΝΤΑ, είσαι έτοιμος να ενηλικιωθείς...! Συμπράττοντας ως μύστης, στο τελετουργικό της απύθμενης δημιουργίας.. ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα για τη συναισθηματική σου ολοκλήρωση... Καιρός να γίνεις ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ!