Συνομιλήσαμε με τον σκηνοθέτη και τους συντελεστές της παράστασης "I Am The Labyrinth" (Δένια, Χρήστος, Χριστίνα), ενός immersive θεάτρου με πρωτοποριακή προσέγγιση.
Η παράσταση, που πρόκειται να παρουσιαστεί για τρεις ακόμα παραστάσεις στο ΠΛΥΦΑ, μας προσφέρει μια μοναδική εμπειρία, συνδυάζοντας στοιχεία μυθολογίας και διαδραστικότητας. Είχαμε την ευκαιρία να θέσουμε ερωτήσεις σχετικά με την παράσταση, το είδος της και τη συνολική εμπειρία που προσφέρει στους θεατές. Οι συντελεστές μοιράστηκαν μαζί μας τις σκέψεις και τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δημιουργίας, καθώς και τη σημασία της αλληλεπίδρασης με το κοινό σε αυτήν την ξεχωριστή παραγωγή.
Να μιλήσουμε για την αρχή: ποια ήταν τα αρχικά στάδια παραγωγής αυτής της ιδέας, πώς διαμορφώθηκε το cast και ποια ήταν η διαδικασία χτισίματός της; Πώς ξεκίνησαν όλα;
Ρηγίνος - Ο παραγωγός K ήρθε σε επαφή μαζί μου και μοιράστηκε μια ανοιχτή ιδέα γύρω από τον μύθο και τον τρόπο που ήθελε να τον προσεγγίσει. Αρχίσαμε να συζητάμε τον Νοέμβριο του 2023 και από τότε δημιουργούμε και αναπτύσσουμε το έργο. Τον περασμένο Δεκέμβριο ξεκινήσαμε τις συζητήσεις και τις συναντήσεις για τη διανομή του έργου, και πραγματοποιήσαμε τρεις φάσεις ακροάσεων. Περίπου τον Μάρτιο, καταλήξαμε στην τελική μορφή της ομάδας. Αποφασίσαμε ότι θέλουμε η ομάδα να αποτελείται αποκλειστικά από επαγγελματίες καλλιτέχνες-ηθοποιούς, οι οποίοι διαθέτουν τις ικανότητες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του είδους θεάτρου που δημιουργούμε.
Τι ιδέα παρουσιάστηκε σε καθέναν από εσάς στην αρχή της διαδικασίας, και πώς σκεφτήκατε ότι μπορείτε να συμβάλλετε σε αυτήν την ιδέα; Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις και εντυπώσεις;
Ρηγίνος - Η ιδέα που μου παρουσιάστηκε αφορούσε το είδος Punchdrunk (η πιο εδραιωμένη ομάδα που υπηρετεί το συγκεκριμένο είδος θεάτρου), immersive experiential theatre, βασισμένο στον μύθο του Μινώταυρου. Αυτό το είδος θεάτρου είναι ακριβώς αυτό που με κινητοποιεί και με εμπνέει. Ασχολούμαι κυρίως με folk ιστορίες από όλο τον κόσμο, ελληνικούς μύθους και αρχαία ελληνικά κείμενα, οπότε όταν άκουσα την πρόταση, ήταν για μένα ξεκάθαρο: έπρεπε να το κάνω.
Δένια - Η ακρόαση που μου έκανε ο παραγωγός και με επέλεξε ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα. Το πρότζεκτ άρχισε να παίρνει μορφή σιγά-σιγά, και υπήρχαν στιγμές που ακόμα και εγώ δυσκολευόμουν να κατανοήσω πλήρως την ιδέα του. Αυτό συμβαίνει συχνά, γιατί πίσω από κάθε ιδέα δεν αρκεί μόνο η έμπνευση· χρειάζεται και η κατάλληλη τεχνική και τέχνη για να υλοποιηθεί. Όταν μας παρουσιάστηκε ο Ριγίνος ως ο σκηνοθέτης αυτής της ιδέας, ήταν σαν να είχες στα χέρια σου ένα λευκό χαρτί και ένα μολύβι—η ιστορία δεν γράφεται αυτόματα, αλλά χρειάζεται κάποιον να δώσει μορφή σε αυτήν. Από τη στιγμή που είδα ότι υπήρχε κάποιος που πήρε αυτό το "χαρτί και το μολύβι" και άρχισε να το αξιοποιεί με τέτοια δεξιοτεχνία από την πρώτη κιόλας μέρα, ήξερα ότι ήθελα να γίνω μέρος αυτού. Και ακόμα θέλω να είμαι μέρος του, παρά τις δυσκολίες και τις προκλήσεις. Η εμπειρία αυτή είναι εξαιρετικά ιδιαίτερη για μένα, δεν έχω βαρεθεί ούτε στιγμή. Μάλιστα, πολλές φορές εύχομαι να έχουμε κι άλλες πρόβες. Συνεργάζομαι με άτομα που θαυμάζω βαθιά, και για μένα αυτό είναι μια τεράστια ευτυχία. Αυτή η διαδικασία με εξελίσσει, όχι μόνο ως καλλιτέχνη, αλλά και ως άνθρωπο, και με κάνει να νιώθω ότι προχωρώ μπροστά μαζί με την ομάδα.
Χριστίνα - Η πρώτη μου συνάντηση με τον παραγωγό έγινε σε ένα καφέ. Είχε δει το βιογραφικό μου, το οποίο είχα στείλει για παραγωγές του θεάτρου με το οποίο συνεργαζόταν, και έτσι με εντόπισε. Αυτό που με έπεισε από την αρχή ήταν ότι φαινόταν να είναι ένας άνθρωπος με πάθος, ανάλυση και πολλή ενέργεια. Στην πρώτη μας συνάντηση, τόσο με τον σκηνοθέτη όσο και με τον παραγωγό, ένιωσα κάτι φρέσκο, κάτι καινούργιο. Μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι το όλο εγχείρημα πήγαινε κόντρα σε ό,τι είχα συνηθίσει, και αυτό με έπεισε να προχωρήσω. Ένιωσα αμέσως ότι θα γίνει κάτι δημιουργικό και από την αρχή το πλάσαμε όλοι μαζί με σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Ήταν μια πρόκληση που χρειαζόμουν εκείνη την περίοδο, γι' αυτό και την αποδέχτηκα. Το γεγονός ότι θα έπαιζα τον Ποσειδώνα με κέρδισε επίσης. Μου αρέσει γενικά να υποδύομαι χαρακτήρες που είναι "κόντρα" σε εμένα, και αυτός ο ρόλος με ιντρίγκαρε πολύ.
Χρήστος - Γνωρίζοντας τη Δένια, προτάθηκα για την παραγωγή και έτσι ήρθα σε επαφή και με τον παραγωγό. Δυστυχώς, λόγω άλλης παράλληλης δουλειάς, ξεκίνησα τη συμμετοχή μου λίγο πιο αργά σε σχέση με το υπόλοιπο καστ. Στην πρώτη μου πρόβα συνειδητοποίησα τι ακριβώς σήμαινε αυτό το έργο, ενώ οι υπόλοιποι είχαν ήδη αρχίσει να δουλεύουν και να χτίζουν το δικό τους μέρος. Και επειδή ο παραγωγός μας είχε βάλει να φορέσουμε μάσκες, και εγώ δεν γνώριζα τη Δένια, ομολογώ πως στην αρχή αγχώθηκα λίγο με τα rituals που γινόντουσαν. Ωστόσο, όσο προχωρούσε η πρόβα, άρχισα να νιώθω πιο άνετα και στο τέλος έφυγα πολύ χαρούμενος. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ φυσικά.
Ας συζητήσουμε το είδος της παράστασης και την πολυδιάστατη φύση της, καθώς είναι immersive. Μπορείτε να μας δώσετε μια ματιά στη σύνθεση της ιδέας και στην υλοποίησή της; Ποιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετωπίσατε για να ολοκληρωθεί το όραμα και πώς καταφέρατε να το εκτελέσετε με επιτυχία;
Ρηγίνος - Εκτός από τη σκηνοθεσία, έχω αναλάβει τη σύλληψη ολόκληρης της ιδέας, γιατί όπως ανέφερα νωρίτερα, εγώ πήρα μια αρχική ιδέα, έναν μύθο, και έπρεπε να του δώσω σάρκα. Η ιστορία προέρχεται από έναν από τους αρχαιότερους μύθους, και μέσα από αυτόν ξετυλίγεται το οικογενειακό δέντρο χαρακτήρων που συναντάμε στους περισσότερους ελληνικούς μύθους και τραγωδίες, καθώς και στο υπόλοιπο ρεπερτόριο του αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Αυτό ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση—πώς θα μπορούσα να συμπυκνώσω έναν μύθο σε μια παράσταση και πώς από αυτόν τον μύθο θα δημιουργούσα μια αλληγορία.
Προσωπικά, δε με ενδιαφέρει να ντύσω τους ηθοποιούς με λινάτσα και να τους βάλω στη σκηνή να παίξουν όπως αρχαίο θέατρο. Ήθελα κάτι διαφορετικό. Αν μιλήσουμε για πρόκληση, αυτή ήταν η μεγαλύτερη—πώς θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε έναν μύθο μέσα σε μια αόριστη αλλά σύγχρονη συνθήκη. Διάβασα πάρα πολύ. Πέρασα μία εβδομάδα κλεισμένος σε ένα σπίτι στην Κυψέλη (το σπίτι της βοηθού σκηνοθέτη, Νίνα Σωτηροπούλου) με ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες, διαβάζοντας τον μύθο και προσπαθώντας να γράψω σκηνές που θα καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του. Κάθε σκηνή έπρεπε να έχει το δικό της ενδιαφέρον, μια διαφορετική αισθητική και να τοποθετείται σε διαφορετικό χρονικό σύμπαν, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτοτέλειά της. Στο τέλος, τα καταφέραμε —εγώ, οι γόβες και η βοηθός σκηνοθέτη.
Όταν δημιουργώ, βλέπω πάντα την τελική σκηνή στο μυαλό μου. Βασικό κομμάτι της δημιουργικής μου διαδικασίας είναι τα φώτα, η οπτική γωνία του θεατή (καθώς για εμάς ο θεατής είναι μέρος της δράσης), η μουσική και η συνολική αίσθηση. Αν μπορώ να το δω στο μυαλό μου, τότε μπορώ να το μεταφράσω στην υπόλοιπη δημιουργική ομάδα, π.χ., στη Νίνα Φραντζεσκάκη, υπεύθυνη για την κίνηση, ή στον παραγωγό και μετά μαζί, στην υπόλοιπη ομάδα.
Όταν ολοκληρώνω τη σύνθεση, φυτεύω την ιδέα μου στους ηθοποιούς. Δίνω καλλιτεχνική ελευθερία στα παιδιά να δημιουργήσουν βάσει αυτής της ιδέας και στη συνέχεια ενορχηστρώνω το αποτέλεσμα. Είμαι πολύ χαρούμενος που η ομάδα που έχουμε αποτελείται από εξαιρετικά ικανούς καλλιτέχνες. Ο Χρήστος, ως χορευτής, βοηθάει πάρα πολύ στα τεχνικά κομμάτια που οι υπόλοιποι δεν έχουμε αγγίξει, ενώ οι επαγγελματίες ηθοποιοί, όπως η Δένια και η Χριστίνα, βοηθούν τους νεότερους, λιγότερο έμπειρους καλλιτέχνες της ομάδας, προσφέροντας την καθοδήγησή τους.
Ποιες είναι οι εμπειρίες σας και η επαφή σας με αυτό το είδος θεάτρου; Γιατί σας ενδιαφέρει και πώς σας έχει επηρεάσει ως καλλιτέχνες;
Ρηγίνος - Μου αρέσει πολύ η διαδικασία της ενορχήστρωσης. Ο συνδυασμός διαφορετικών στοιχείων με κρατάει ενεργό και θεωρώ πως και ο σύγχρονος θεατής ενδιαφέρεται να δει κάτι πολυδιάστατο. Η δημιουργία μιας εικόνας δεν περιορίζεται μόνο στη σκηνική δράση—περιλαμβάνει τον ήχο, τα φώτα, ακόμα και κάποιες προβολές. Μπορεί να είναι ζωντανό, να φλερτάρει με το στατικό ή και να τα συνδυάζει. Με την εμπειρία μου τόσο ως θεατής στο εξωτερικό όσο και ως επαγγελματίας, παρατηρώ ότι υπάρχει μια στροφή προς το υβριδικό θέαμα, όπου διαφορετικά μέσα συνδυάζονται για να δημιουργήσουν κάτι μοναδικό. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να μεταφερθεί και να προσαρμοστεί σε διάφορες σκηνές. Κατανοώ ότι ο στόχος μας είναι να αξιοποιήσουμε την ποικιλία των μέσων για να περάσουμε μηνύματα, συνδυάζοντας διαφορετικές αισθητικές και αισθήσεις που γεννιούνται. Αυτό είναι που, για μένα, αποτελεί την καλλιτεχνική ταυτότητα της παράστασης: να δημιουργείται μια μοναδική αίσθηση μέσα από την αισθητική της κάθε σκηνής. Κάθε σκηνή έχει τη δική της ξεχωριστή αισθητική και αίσθηση, και αυτό είναι κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό. Οι καλλιτέχνες παραμένουν οι ίδιοι, αλλά η ατμόσφαιρα, η αίσθηση και η ενέργεια κάθε σκηνής είναι διαφορετική από την προηγούμενη ή την επόμενη, και αυτή η ποικιλία είναι που κρατά το κοινό σε εγρήγορση και το έργο ζωντανό.
Χριστίνα - Αρχικά, θεωρώ ότι αυτή η παράσταση απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, λόγω των θεμάτων που αγγίζει. Αυτό που με συναρπάζει καλλιτεχνικά είναι η δυνατότητα να αποδίδεις θεατρικά μυθικές μορφές, απόκοσμες προσωπικότητες, και να τις φέρνεις κοντά σου. Μιλάμε για τον Μινώταυρο, την Αθήνα, τον Ποσειδώνα—χαρακτήρες βαθιά ριζωμένους στη μυθολογία, αλλά με τρόπο που διατηρεί το απόκοσμο και συνάμα το άμεσο στοιχείο τους, ιδίως μέσα από την αλληλεπίδραση με το κοινό. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς παρουσιάζονται οι σχέσεις των χαρακτήρων στην παράσταση. Όταν είμαστε μικροί, έχουμε συχνά μια ρομαντική εικόνα της μυθολογίας. Όμως, όταν την εξετάζεις πιο βαθιά, βλέπεις το σκοτάδι που υπάρχει στις σχέσεις και τις προσωπικότητες αυτών των χαρακτήρων. Η παράσταση μιλάει για έννοιες όπως το πάθος, ο έρωτας, το μίσος, η απληστία, ο ανταγωνισμός—έννοιες διαχρονικές και οικείες. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι σημαντικό να δούμε αυτούς τους χαρακτήρες μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία και να συζητήσουμε για αυτά τα θέματα ανοιχτά. Η Πασιφάη, για παράδειγμα, έχει τόσο τη σκοτεινή όσο και τη φωτεινή πλευρά της. Αντίστοιχα, ο Ποσειδώνας, που ελέγχει τη φύση και την ισορροπία, είναι πανίσχυρος—μπορεί να επιβληθεί και να προκαλέσει κακό. Αυτή η διττότητα των χαρακτήρων είναι που δίνει βάθος στις ιστορίες τους και τις καθιστά τόσο συναρπαστικές, καθώς αντανακλούν ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη.
Δένια - Από μεριάς μου, αγκάλιασα αμέσως τη διάδραση, γιατί πιστεύω ότι ακόμα και σε ένα μη διαδραστικό θέατρο, όπου δεν σπάει ο τέταρτος τοίχος και ο θεατής είναι πιο παθητικός, υπάρχει πάντα μια μορφή αλληλεπίδρασης. Το θέατρο, από τη φύση του, είναι ζωντανό, στο παρόν και εφήμερο, και γι’ αυτό το λόγο του οφείλουμε να παραμένει ζωντανό. Στη συγκεκριμένη παράσταση, όπου γινόμαστε ένα με αυτό και αλληλεπιδρούμε με το κοινό, το βρίσκω κάτι που με ελκύει ιδιαίτερα. Δεν είχα ξανακάνει κάτι παρόμοιο με τέτοιον τρόπο και μου αρέσει να εξερευνώ τα όριά του. Αν και δεν επωμίζομαι μεγάλο ποσοστό της αλληλεπίδρασης, όπως άλλοι χαρακτήρες, μπορώ να δω το αποτέλεσμα που παράγεται. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική και αυτό την κάνει συναρπαστική. Μου αρέσει να μιλάω με ενέργειες— ας πούμε, μπαίνω εγώ ως κοινό με την ενέργεια ενός τραυματισμού, κάποιος άλλος μπαίνει με την ενέργεια ενός χωρισμού, ή με άγχος για τα κοινόχρηστα, ή με έρωτα για την τέχνη. Κάθε φορά, διαφορετικές ενέργειες συγκλίνουν στη σκηνή, η Πασιφάη ταυτόχρονα μπαίνει τυφλωμένη από την παρέμβαση του Ποσειδώνα και οδηγείται σε ακραίες πράξεις. Αυτό το "μου", το "σου", το "εσάς" μετατρέπεται σε ένα μεγάλο “όλον" και αυτή η συλλογική ενέργεια που δημιουργείται πιστεύω πως ενδιαφέρει το κοινό, και όταν αφήνονται αρκετά ελεύθεροι, μπορεί να παραχθεί κάτι μαγικό.
Ρηγίνος - Γενικά, ο θεατής έρχεται στο θέατρο με τη δική του ενέργεια, και εμείς θέλουμε να την αξιοποιήσουμε, όχι να την κρύψουμε. Έχουμε μάθει να αφουγκραζόμαστε αυτή την ενέργεια και να την ενσωματώνουμε στην παράσταση, επιτρέποντας στον θεατή να επηρεάζει αυτό που συμβαίνει επί σκηνής. Αυτό είναι ένα μαγικό στοιχείο που προσθέτει βάθος σε μια θεατρική συνθήκη, γιατί αμέσως μετατρέπεται σε μια εμπειρία πολύ προσωπική. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να επιτυγχάνεται στις παραστάσεις μου—αυτή η αλληλεπίδραση να δημιουργεί μια ξεχωριστή, ζωντανή εμπειρία, όπου ο θεατής δεν είναι απλώς παρατηρητής, αλλά κομμάτι του κόσμου που φτιάχνουμε μαζί.
Χρήστος - Δυστυχώς και ευτυχώς, ο χαρακτήρας μου δεν έχει πολύ άμεση επίδραση με το κοινό, οπότε έχω την ευκαιρία να παρατηρώ από έξω το πώς κινείται ο κόσμος. Παρακολουθώ τους πιο προχωρημένους χορευτές, τους επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά και το ίδιο το κοινό—πώς ακολουθεί τους ηθοποιούς σε αυτή τη συνθήκη και τους εμπιστεύεται. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τον ρόλο που αναλαμβάνει ο κάθε ηθοποιός και την αυτοπεποίθηση που έχει - απαραίτητη για να κερδίσει την προσοχή και την εμπιστοσύνη του κοινού. Αυτή η δυναμική είναι σημαντική, καθώς οι ηθοποιοί έχουν το «πάνω χέρι» σε αυτό το πλαίσιο. Η αλληλεπίδραση αυτή δημιουργεί ένα μοναδικό κλίμα που επηρεάζει και τους θεατές, καθιστώντας την εμπειρία ακόμα πιο ζωντανή και αξέχαστη.
Ρηγίνος - Με βάση αυτό που είπε ο Χρήστος, έχουμε δύο κατηγορίες κοινού: από τη μία, το κοινό που θέλει να είναι ενεργό κομμάτι της παράστασης, και από την άλλη, το κοινό που προτιμά απλά να παρακολουθεί. Η εμπειρία των συμμετοχικών θεατών είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν των παθητικών παρατηρητών, και αυτή η αντίθεση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Από ένα σημείο και μετά, οι γραμμές μεταξύ περφόρμερς και κοινού αρχίζουν να θολώνουν. Αυτή η αλληλεπίδραση δημιουργεί μια μοναδική δυναμική, όπου όλοι γίνονται κομμάτι της ίδιας εμπειρίας. Ο θεατής που συμμετέχει ενεργά έχει την ευκαιρία να νιώσει τη στιγμή πιο έντονα, ενώ ο θεατής που παρακολουθεί μπορεί να απορροφήσει την ατμόσφαιρα και την ενέργεια της παράστασης με διαφορετικό τρόπο. Αυτός ο συνδυασμός καθιστά την εμπειρία του θεάτρου ακόμα πιο πλούσια και πολυδιάστατη.
Σχετικά με τη σύμπτυξη των ειδών που αναφέραμε και τις μυθικές, απόκοσμες προσωπικότητες που παρουσιάζονται στην παράσταση, ποιος είναι ο στόχος αυτής της παραγωγής; Γιατί επιλέξατε να θίξετε τον συγκεκριμένο μύθο, και πώς η σκοτεινή του διάσταση επηρεάζει την αφήγηση;
Ρηγίνος - Θεωρώ ότι, γενικότερα, καταπιεζόμαστε πολύ ως κοινωνία σε διάφορα επίπεδα, κυρίως σε ό,τι αφορά την έννοια του «όμορφου». Συχνά, συνδέουμε το όμορφο με κάτι φωτεινό και χαρούμενο, αλλά στην πραγματικότητα, το όμορφο είναι απλά κάτι που έχει μορφή - μορφή έχει ολόκληρη παράσταση και όλοι χαρακτήρες που είναι σε αυτήν, όπως και ο μύθος ο ίδιος. Η κοινωνία τείνει να προβάλλει μόνο τη φωτεινή της πλευρά, καταπιέζοντας τη σκοτεινή της διάσταση. Είναι σημαντικό να ανακαλύψουμε και να αποδεχτούμε αυτή τη σκοτεινή πλευρά, καθώς αυτό είναι ειλικρινές και μας βοηθάει να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Στην παράστασή μας, το στοιχείο του λαβυρίνθου είναι κεντρικό: εγώ είμαι ο λαβύρινθος, εγώ είμαι το τέρας, εγώ είμαι η ιστορία. Αυτό είναι κάτι που θέλω να σκεφτεί το κοινό στο τέλος—ότι όλοι μας έχουμε τις σκοτεινές και φωτεινές μας πλευρές και ότι η αποδοχή τους είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας.
Χριστίνα - Με βάση αυτό, θέλω να προσθέσω ότι το όμορφο δεν προκαλεί πάντα μόνο θετικά ή φωτεινά συναισθήματα. Η ομορφιά μπορεί πολλές φορές να συνδυάζεται με πόνο και δυσκολίες. Αυτή η παράσταση εμβαθύνει σε υπαρξιακά και ανθρώπινα ζητήματα, καθώς και σε μια εσωτερική αναζήτηση. Εστιάζουμε στις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης, γιατί αυτές είναι επίσης κομμάτι μας. Αυτή η εξερεύνηση της σκοτεινής πλευράς δεν είναι μόνο μια αποδοχή, αλλά και μια αναγκαία διαδικασία για να κατανοήσουμε πλήρως την ολότητα της ανθρώπινης εμπειρίας. Μέσα από αυτήν την προσέγγιση, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι οι δύσκολες στιγμές και τα αρνητικά συναισθήματα είναι εξίσου σημαντικά με τα θετικά και ότι όλα αυτά συνθέτουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Δένια - Όταν έκανες σε αυτή την ερώτηση, λέω να δεις που σίγουρα θα ακούσουμε τέσσερα διαφορετικά πράγματα. Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες και θεωρώ ότι οι απόψεις τους συνομιλούν και με τη δική μου. Για εμένα, η αλληγορία αυτής της παράστασης είναι η αποδοχή του “σκοταδιού” μας και η κατανόηση του πώς καταλήγουμε σε κουτάκια που μας έχει κλείσει κάποιος άλλος —είτε αυτοί είναι οι γονείς μας, η κοινωνία, η αντίληψη του σωστού ή του όμορφου. Πορευόμαστε με το πώς μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι, γιατί δεν έχουμε καταφέρει να γνωρίσουμε ή να μιλήσουμε ανοιχτά για τον εαυτό μας. Ο Μινώταυρος, για παράδειγμα, θεωρείται ένα αιμοβόρο τέρας που τρώει παιδάκια, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα διαφορετικό πλάσμα που ζει σε έναν κόσμο όπου δεν βρίσκει αποδοχή. Αυτή η κατάσταση προκύπτει από την κατάρα που του έχει επιβληθεί από την εξουσία. Με τον ίδιο τρόπο, μεγαλώνουμε και εμείς σε μια κοινωνία γεμάτη στίγματα: μιας καταγωγής, μιας ρετσινιάς, ενός στερεότυπου που συχνά δεν εξερευνάμε ή δεν αποδεχόμαστε. Αυτή η παράσταση μας καλεί να αναγνωρίσουμε ότι αυτά τα "κουτάκια" μπορούν να περιορίσουν την αληθινή μας ταυτότητα και να μας εμποδίσουν από το να ζήσουμε ελεύθερα και αυθεντικά.
Ρηγίνος - Ακριβώς! Υπάρχουν χαρακτήρες που τους βλέπουμε με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε στο μυαλό μας ή από αυτό που έχουμε μάθει γι' αυτούς. Στην παράσταση, αναδεικνύεται ότι οι χαρακτήρες αυτοί γίνονται αυτό που γνωρίζουμε και θεωρούμε για αυτούς, όχι επειδή είναι πραγματικά έτσι, αλλά γιατί δεν έχουν αποδεχθεί οι άλλοι την αληθινή τους φύση - δεν θα πω περισσότερα για να το δεις, αλλά γίνονται αυτό που ξέρουμε γιατί δεν τους έχει αποδεχτεί ο κόσμος.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Ρηγίνο, τη Δένια, τη Χριστίνα και τον Χρήστο που μας έδωσαν μια καλύτερη εικόνα της παράστασης "I Am The Labyrinth”.
DARKPLAY THEATRE CAST
Δένια Μιμερίνη, Χριστίνα Σωτηρίου, Jonathan Ciccarelli, Νίνα Φραντζεσκάκη, Χρήστος Τζοβάρας, Γιώργος Παπαδάκος, Λίλη Τέγου, Katia LeClerc O’Wallis, Walter Lee Rooks, Μάιρα Σιδεριδου, Ηλιάνα Αντωνιάδου, Έρη Μαριόγλου, Σοφία Γεωργοπούλου, Αντζελίν Μαυρουλίδη, Adam Tyrrell, Παύλος Addimando, Μαρία Ασημακοπούλου, Μαριλένα Τουτουδακη, Margarita Fernandez, Zeshan Rodrigues
CREATIVE TEAM
Director / Σκηνοθεσία - Σύλληψη: Ρηγίνος Ρηγίνου
Movement Director: Νίνα Φραντζεσκάκη
Assistant Director: Νίνα Σωτηροπούλου
Costume Design: Sara Kowalczyk
Light Design: Παναγιώτης Λάμπης
Sound Composer / Writer: Wolfgang In London, K
Vocalists: Κατερίνα Αλεξάκη, Cristina Cyair
Marketing Manager: Ισμήνη δασκαρόλης
Usher: Πέτρα Τσέλιου
Title created by: Mαγδαληνή Παπανικολοπούλου
Artistic Director: K