«Χρωμογραφία ΙΙΙ». Μία φωτογραφική έκθεση που είναι συνέχεια δύο προηγούμενων εκθέσεων. Με ποιο τρόπο ενώνονται μεταξύ τους και την τελευταία σας δουλειά τί την διαφοροποιεί από τις προηγούμενες δύο;
Εμπνεύστηκα τον τίτλο Χρωμογραφία από τη λέξη και την έννοια «φωτογραφία». Μ’ αυτές τις φωτογραφικές σειρές της Χρωμογραφίας επεδίωξα να εισάγω μια «νέα φωτογραφία», που θα αποτελούσε μια φωτογραφική πρόταση με ζωγραφικά πλαστικά στοιχεία.
Το 2008 παρουσίασα τη Χρωμογραφία Ι, όπου κεντρικό θέμα ήταν «ανθρώπινες φιγούρες». Η Χρωμογραφία ΙΙ ακολούθησε το 2012, με θέμα «συνθέσεις με λουλούδια». Η δουλειά αυτή ολοκληρώνεται με το τρίτο και τελευταίο μέρος τη Χρωμογραφία ΙΙΙ, με θέμα τη «νεκρή φύση». Για άλλη μια φορά σκόπευα να χρησιμοποιήσω το φωτογραφικό μέσο για τη δημιουργία εικόνων. Λουλούδια διαφόρων ειδών γίνονται αναπόσπαστα κομμάτια της σύνθεσης και χάνονται μέσα σ’ αυτήν, μετατρέπονται σε τέρατα, φαντάσματα ενός άλλου χώρο-χρόνου. «Πρόθεσή μου είναι να προσδώσω στις άψυχες αυτές συνθέσεις ζωή, να τις μετατρέψω σε natura vivente, όπου ο πρωταγωνιστής είναι τα λουλούδια.
Η δουλειά αυτή, προέκυψε σε μια φάση της ζωής μου που είχα πάρει άλλες κατευθύνσεις και προσωρινά εγκατέλειπα τη ζωγραφική. Αντί για το πινέλο, χρησιμοποίησα τον φωτογραφικό φακό μ’ έναν διαφορετικό τρόπο κι έπλασα ένα «εικαστικό-φωτογραφικό στυλ», μια ζωγραφική-φωτογραφία.
Πόσο συγγενείς είναι η φωτογραφία με την ζωγραφική;
H ιστορία της φωτογραφίας συνυφαίνεται μ’ εκείνην της ζωγραφικής: οι φωτογράφοι για μισό τουλάχιστον αιώνα, δανείζονται εικαστικά στοιχεία από τη θεματολογία της ζωγραφικής και μιμούνται το ύφος των ζωγράφων της εποχής. Μελετώντας την ιστορία της φωτογραφίας, παρατηρούμε ότι οι σύγχρονοι φωτογράφοι συχνά αντλούν τις μεθόδους τους από τη σχέση τους με τη ζωγραφική, άλλοτε εμπνεόμενοι από τους κώδικες της παραδοσιακής ζωγραφικής, άλλοτε εξερευνώντας την περιπλοκότητά της.
Από την άλλη πλευρά, οι καλλιτέχνες παρακολουθούν στενά την εξέλιξη της φωτογραφίας ως ανεξάρτητης καλλιτεχνικής έκφρασης. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο πρωτεργάτης της εννοιολογικής τέχνης Marcel Duchamp, χρησιμοποίησε την φωτογραφία σαν ένα εργαλείο ανάλυσης για το ερευνητικό του έργο και αρνήθηκε κάθε συγχωνευτική ώσμωση μεταξύ φωτογραφίας και ζωγραφικής.
Προφανώς χωρίς την ύπαρξη της φωτογραφίας, εικαστικά κινήματα όπως η Pop Art ή ο Υπερρεαλισμός, ίσως δεν θα είχαν ποτέ εμφανισθεί, τουλάχιστον όχι στις μορφές που τα γνωρίζουμε σήμερα. Εξίσου βέβαιο είναι ότι η Μοντέρνα Τέχνη δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα χωρίς ώθηση από τη φωτογραφία.
Στην έκθεση σας που θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017 στην Αίθουσα Τέχνης «The Image Gallery» το ένα μέρος των έργων είναι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ενώ το δεύτερο μέρος έγχρωμες με την χρήση ενός κόκκινου φίλτρου. Μιλήστε μας για τα έργα σας και για τον τρόπο που θα παρουσιαστούν στον εκθεσιακό χώρο.
Το κτίριο που στεγάζεται η «Image Gallery», βρίσκεται στο νούμερο 36 της λεωφόρου Αμαλίας, ήταν παραδοσιακά γνωστό ως το “Μέγαρο Λυκιαρδόπουλου”. Τώρα φιλοξενεί εκδηλώσεις και εκθέσεις. Στον πολύ ωραίο αυτό χώρο, θα παρουσιαστούν 35 φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων (ασπρόμαυρες φωτογραφίες και κόκκινες-μαύρες) καθώς επίσης και 50 μικρές φωτογραφίες (20x30 εκ.). Αυτές θα εκτεθούν όλες μαζί σε έναν τοίχο και θα αποτελούν είτε ένα μεγάλο έργο, είτε πολλά μικρά αυτόνομα έργα. Θα εκτεθεί επίσης και μια παλιά φωτογραφία του Ηλία Δεκουλάκου με την τεχνική του κόκκινου φίλτρου.
Το ένα μέρος της έκθεσης είναι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί με φιλμ και το άλλο, είναι έγχρωμες φωτογραφίες τραβηγμένες με ψηφιακή μηχανή, με την χρήση ενός κόκκινου φίλτρου. Στις ασπρόμαυρες εικόνες, συνθέσεις λουλουδιών σε βάζα ορισμένες φορές κάτω από ημίφως, αχνο-φαίνονται σαν ονειρικά τοπία, αέρινα, γίνονται οφθαλμαπάτες και έχουν κίνηση σαν να χορεύουν. Η χρήση μιας «παραδοσιακής» φωτογραφικής τεχνικής, δηλαδή η αναλογική φωτογραφία με 400αρι φιλμ, προσθέτει στις εικόνες κόκκο (θόρυβο), με αποτέλεσμα να θυμίζει μια πιο «κλασσική φωτογραφία».
Οι έγχρωμες φωτογραφίες είναι ψηφιακές και η τεχνική είναι πιο σύνθετη. Ένα κόκκινο φίλτρο (δαχτυλίδι με κόκκινο γυαλί) μπαίνει μπροστά από τον φωτογραφικό φακό και μετατρέπει την εικόνα σε μονοχρωματική, έτσι η φωτογραφία γίνεται κόκκινη. Αντίστοιχα φωτογραφικά πειράματα έκανε το 1970 ο πατέρας μου, ο ζωγράφος Ηλίας Δεκουλάκος. Οι συνθέσεις των λουλουδιών στη Χρωμογραφία ΙΙΙ παραπέμπουν σε «ζωγραφικές εικόνες». Δημιουργείται μια θολότητα στο φωτογραφικό θέμα, η οποία προσδίδει επιπλέον κίνηση. Αλλού το παιχνίδι της κίνησης και της θολότητας είναι πιο έντονο, οπότε το αποτέλεσμα είναι εικόνες πιο ονειρικές. Άλλοτε οι πιο έντονες αντιθέσεις με γραμμές και μαύρα παίζουν ένα διαφορετικό εικαστικό παιχνίδι και σαν γραφές, δημιουργούν την αίσθηση ότι πρόκειται για μεγάλα σχέδια με κάρβουνο.
Η διαφοροποίηση των δύο αυτών οπτικών πειραματισμών με το κόκκινο φίλτρο και το ασπρόμαυρο φιλμ ήταν φυσικά σκόπιμη, δόθηκε όμως ιδιαίτερη προσοχή στην συνοχή της παρουσίασής τους.
Ο καλλιτέχνης πρέπει να βάζει ταμπέλες για την ιδιότητα του; Ζωγράφος, φωτογράφος, γλύπτης ή πρέπει ν’ αφήνεται ελεύθερος και να εκφράζεται ανάλογα με την περίοδο που δημιουργεί;
Το να υπάρχει εξειδίκευση σε κάτι δεν είναι κακό, αντιθέτως αποτελεί επιπλέον γνώση και εμπειρία, άλλωστε και οι γιατροί έχουν ειδικότητες... πιστεύω δεν είναι σωστό να βάζουμε ταμπέλες. Εγώ έχω σπουδάσει και εξασκώ τρία επαγγέλματα, είμαι ζωγράφος, φωτογράφος και designer. Το γεγονός ότι η Τέχνη έχει μεγάλο εύρος σε εφαρμογές, δεν περιορίζει αυτομάτως την εικαστική δημιουργία ή τον τρόπο που αυτή γίνεται. Στη δική μου δουλεία εικαστική και σχεδιαστική, σαφέστατα το ένα επηρεάζει το άλλο. Οι ιδέες είναι σαν συγκοινωνούντα δοχεία, οποιοδήποτε νέο ερέθισμα συνεχίζει και πλουτίζει ό,τι έχω στο μυαλό μου. Ο κάθε καλλιτέχνης, άσχετα με την ιδιότητά του, ανάλογα με το θέμα και τους στόχους του, αποφασίζει τους δρόμους που θα τον οδηγήσουν στο αποτέλεσμα που θέλει. Άλλοτε αυτό συμβαίνει μέσα από μια κάποια ελευθερία, άλλοτε όχι.
Και οι συλλέκτες πόσο επηρεάζουν έναν καλλιτέχνη για το τί θα δημιουργήσει;
Οι συλλέκτες αρκετές φορές «επεμβαίνουν» στο έργο των καλλιτεχνών, προτείνοντας αυτό που ζητάει η αγορά την εκάστοτε περίοδο. Σίγουρα νέες τεχνικές και πρωτοποριακά θέματα μπορεί να προκαλούν αμηχανία ή και ανασφάλεια. Τέτοιοι περιορισμοί, δεν υπάρχουν όταν αναγνωριστεί ο καλλιτέχνης. Θα φέρω σαν παραδείγμα τον Έλληνα ζωγράφο Γιώργο Μπουζιάνη και τον Jeff Koons: δύο ιδιαίτεροι καλλιτέχνες πολύ διαφορετικοί από τους άλλους, που όταν αναγνωρίστηκαν, το έργο τους έγινε ανάρπαστο.
