Με αφορμή την ατομική σας έκθεση “Save the Forest” που πραγματοποιείται στο Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας μέχρι και τις 30 Ιουνίου, θελήσαμε να σας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Τι θα λέγατε να ξεκινήσουμε την γνωριμία μας, περιγράφοντας την διαδρομή του φωτογραφικού σας πρότζεκτ;
Καταρχάς θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου, για την φιλοξενία των σκέψεων και της συνεύρεσής μας. Το φωτογραφικό πρότζεκτ “Save The Forest”, περιέχει μια μεγάλη διαδρομή, όπου η γέννηση της πραγματοποιείται λόγω της αγάπης μου για τα δέντρα. Μέσα από παιδικές μνήμες καλοκαιριού και κατασκήνωσης, θυμάμαι τα δέντρα να υπάρχουν για ν’ αγαπούν. Kάθε καλοκαίρι στην χώρα μας, καίγονται τα δάση. Οι καταστροφές είναι ανυπολόγιστες. Κάθε καλοκαίρι φλέγεται ένα κομμάτι μου, πενθεί, νιώθει ενοχή. Έτσι λοιπόν, το φθινόπωρο του 2021 έγινε επιτακτική ανάγκη η δημιουργία ενός φωτογραφικού πρότζεκτ που έχει ως μήνυμα την διάσωση των δασών με εστίαση την σχέση «δέντρου - ανθρώπου». Οι λήψεις πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή του Τατοίου και της Πάρνηθας και ολοκληρώθηκαν μέχρι και τον Μάρτιο του 2022. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου, για τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο έργο, γιατί παρόλο τις αντίξοοες συνθήκες, καταφέραμε να συνδημιουργήσουμε το μήνυμα «αφύπνισης» που εκπέμπει η γη ολόκληρη, για την κλιματική αλλαγή.
Τα τελευταία χρόνια λόγω της εποχής “Covid”, οι διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις έχουν διαταραχθεί και επαναπροσδιοριστεί. Η τέχνη πιστεύεται πως έχει επηρρεαστεί από τις νέες συνθήκες; Σε προσωπικό επίπεδο ως καλλιτέχνης, πόσο ρόλο έχoυν παίξει για τις δημιουργίες των κάδρων σας;
«Συμβαίνουν οι φόβοι μας», αυτός θα μπορούσε να ήταν ένας τίτλος για την «αποκάλυψη» του σήμερα. Με αφορμή τους αποκλεισμούς, την επικοινωνία μέσω μιας οθόνης, την υποχρεωτικότητα της εικοσιτετράωρης συγκατοίκησης, την ασκητική ενός covid και άλλα άπειρα που ζήσαμε, πως να μην έχει επηρρεαστεί και η πιο μικρή λεπτομέρεια της ύπαρξης μας; Ένας ολιστικός επαναπροσδιορισμός που η τέχνη, αν και μουδιασμένη ακόμα, αντανακλά όμως, την αλληλεπίδραση των ανθρώπινων σχέσεων. Νομίζω πως είναι εν εξελίξει η επίδραση των συνεπειών της περιόδου «covid». Άρα και η τέχνη έχει να επικοινωνήσει πολλά στο μέλλον που μέχρι στιγμής δεν έχουν ωριμάσει καλλιτεχνικά. Χρειάζεται χρόνος και χώρος για να μετουσιωθούν δημιουργικά, οι ουσιώδεις επιρροές. Προσωπικά, σε ένα συνειδητό επίπεδο, αντέδρασα αντανακλαστικά. Υπήρξε άμεση η δημιουργία μιας σειράς φωτογραφικών πορτρέτων με παιδιά-εφήβους που βίωναν τον εγκλεισμό και την στέρηση μιας ολοκληρωμένης επικοινωνίας, λόγω της χρήσης μάσκας. Πιστεύω πως όλη αυτή την περίοδο τα κάδρα μου, έχουν την απόλυτη καταγραφή της αποξένωσης και μοναξιάς που βιώσαμε. Η σύνθεση των έργων εμπεριέχει τον εγκλωβισμό της ανθρώπινης ύπαρξης σε μια δυστοπική ακινησία.
Ζούμε κυριολεκτικά στην «δυναμική της εικόνας» και κυρίως των Social Media. Θεωρείται πως η φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας και πλέον εύχρηστο σε όλους, καλείται όλο και περισσότερο να υπερασπιστεί την ταυτότητά της ως «είδος τέχνης» ;
Η εύκολη χρήση της ψηφιακής φωτογραφίας έχει πραγματικά απλοποιήσει την διαδικασία για μια λήψη εικόνας. Με χαροποιεί ιδιαίτερα να αντιλαμβάνομαι ότι ασχολούνται όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και σε ερασιτεχνικό επίπεδο, με την φωτογραφία. Η τέχνη όμως στην φωτογραφία είναι κάτι διαφορετικό. Η μαζικότητα και η εμπορευματοποίηση όμορφων εικόνων οδηγούν τον θεατή στην διασκέδαση, στην απόλαυση. Φυσικά, είναι αποδεκτό και απαραίτητο να συμβαίνει, αλλά, δεν απευθύνεται στον αγωγό της ψυχή μας που είναι το κάδρο όταν περιέχει τέχνη. Το διαφοροποιώ, χωρίς να έχω την πρόθεση να υποτιμήσω τα εύπεπτα κάδρα, διότι όλα μπορούν να συνυπάρξουν. Έτσι για έναν φωτογράφο, η πληθώρα των φωτογραφιών, λειτουργεί περισσότερο ως μια ενδιαφέρουσα πρόκληση, ώστε να επικοινωνήσει την ψυχή του με έναν πιο δημιουργικό και προσωπικό τρόπο.
Σε ένα παρόν γεωπολιτικών αναταράξεων και με ένα επισφαλές μέλλον, δημιουργείται εύλογα το ερώτημα : υπάρχει τόπος για τέχνη ή χρόνος για δράση;
Συνήθως τα ερωτήματα περιέχουν και την απάντηση. Σε μια εποχή που έχουν απολεσθεί χαρακτηριστικά ευδαιμονίας και ανεμελιάς, όπου ο τόπος έγινε άχρονος και ο χρόνος άτοπος, έγινε επιτακτική ανάγκη η σύζευξη τέχνης και δράσης. Οι συγκυρίες οδηγούν την ανθρωπότητα σε διάλογο, σε μια παγκόσμια ενηλικίωση. Νομίζω πως ήρθε η στιγμή να μεταπηδήσουμε από την ατομικότητα στην συλλογικότητα, από το «δεν μπορώ να κάνω κάτι», στο «μπορούμε». Άλλωστε, το βλέπουμε να συμβαίνει ήδη σε πολλά επίπεδα. Η σιωπή ανήκει στο παρελθόν.
Ο Βολταίρος είχε πει : «κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός θα έπρεπε να τον εφεύρουμε». Πιστεύετε το ίδιο ισχύει και για την τέχνη, ως αντίδραση για την «τρέλα των καιρών» ;
Αναμφισβήτητα ο Βολταίρος θίγει το θέμα της πίστης σε κάτι ανώτερο και την σημαντικότητά της για την ανθρώπινη ψυχολογία. Η πίστη είναι η αισιόδοξη εκδοχή στην ανθρώπινη απελπισία. Η τέχνη είναι κυριολεκτικά αυτό, μόνο που σε αυτή την περίπτωση, η δύναμη αντλείται από την πίστη για τον ίδιο σου τον εαυτό. Εδώ, το θαύμα πραγματοποιείται από την έκφραση της ψυχής και την αποδοχή της. Τα «σημεία των καιρών», ενδυναμώνουν την ανθρώπινη ανάγκη για έκφραση, μοίρασμα, ένωση. Η τέχνη είναι υπαρκτή επειδή εμείς είμαστε πιστοί στην ύπαρξης μας.
