Της Κλεοπάτρας Σβανά. Καιρό έχω να γράψω και προβληματίστηκα αυτές τις μέρες μιας και πάλι έχουμε εκλογές. Οι δημοσιογράφοι για μένα ήταν το πιο άχρηστο επάγγελμα γιατί δεν καταλάβαινα το ρόλο τους.
Τώρα είναι εμφανές ότι εφ’ όσον δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, -γιατί η δουλειά τους είναι να μεταφέρουν την είδηση κι όχι να τη σχολιάζουν- μας ποτίζουν με τις δικές τους ιδέες και το δικό τους φανατισμό.
Πόσο φτηνά έχουν γίνει όλα πλέον, μια εμπορευματοποίηση ακόμα πιο αισχρή από αυτή που είχε ξεκινήσει με την αρχή του life style. Οι αόρατοι εχθροί του παρελθόντος είναι πλέον ορατοί. Αυτό που δεν καταλαβαίναμε πριν 20-30-40 χρόνια, το βλέπουμε τώρα μπροστά μας.
Μιλούσαμε για ιμπεριαλισμό χωρίς να καταλαβαίνουμε την ακριβή απειλή του είδους. Ναι τα χάσαμε όλα, και τη γλώσσα και τα έθιμα, και τα σύνορα, και το νόμισμα, την ταυτότητά, και τη διαφορετικότητά μας. Όλα.
Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Μας πάει όπου θέλει το κύμα. Αντίσταση καμία. Χάβουμε οτιδήποτε μας προσφέρουν.
Τα κατάφεραν γιατί κάναν τα παιδιά μας αγράμματα και μπαίνουν στα πανεπιστήμια χωρίς καμία κατάρτιση. Με βαθμολιγίες κάτω από τη βάση αλλά έχουν όλοι πλέον ένα πτυχίο κι ας μην ξέρουν να μιλήσουν.
Τα κατάφεραν γιατί δεν έδωσαν το έναυσμα και την ανάγκη στα παιδιά μας να ακούσουν μια διαφορετική μουσική, έναν άλλο στίχο. Δεν τους κέντρισαν το ενδιαφέρον για γνώση για μάθηση για κατάκτηση θησαυρών που είναι κρυμμένοι στα βιβλία, στα μουσεία, στα θέατρα, στους στίχους.
Όλα είναι fast food και η μουσική, και η άθληση, και η διασκέδαση όλα.
Με καμία αντίσταση, όλοι πλέον κλαίγονται για τα λιγότερα χρήματα γιατί μας κάναν να είναι σημαντικά τα χρήματα. Μας έμαθαν να βασιζόμαστε σε αυτά και τώρα μας τα αρπάζουν μέσα από τα χέρια για να μας ποδηγετήσουν ακόμα περισσότερο. Ευχόμαστε να είναι ΄΄το μη χείρον βέλτιστο΄΄ και δεν πολεμάμε για το πραγματικά καλό.
Ο καθένας με τις γνώσεις του, τις εμπειρίες του, το επάγγελμά του οφείλει να βοηθήσει και να δώσει τα φώτα του για την ανάπτυξη της κοινωνίας και την αφύπνιση του λαού.
Ας σκεφτούμε ότι εμείς πλέον πρέπει να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας. Βουλιάξαμε αλλά για να σωθούμε πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Πίσω στις ρίζες μας, στη φύση στο πρωτογενές υλικό που θα μας ξαναπλουτίσει. Να δημιουργήσουμε να παράξουμε να υπάρξει ξανά αλυσίδα.
Θέλω να έχουμε περισσότερους αγρότες γιατί θα αγαπάνε τη γη κι όχι γιατί θα περιμένουν την επιχορήγηση. Θέλω να γεμίσουν τα χωριά πάλι παιδιά γιατί οι γονείς τους θα δουλεύουν στη γη και οι δάσκαλοι τώρα θα είναι απαραίτητοι και στο πιο απομακρυσμένο χωριό. Κι όταν οι οικογένειες ξανά πάνε εκεί που ανήκουν θα αρχίσουν και τα άλλα επαγγέλματα να είναι απαραίτητα και να αναπτύσσεται η οικονομία. Τότε θα χρειαστούν και οι γιατροί στις επαρχίες, και οι φαρμακοποιοί, και οι λογιστές, και οι τοπογράφοι, και οι μηχανικοί, και εκτός από τους απλούς δασκάλους και οι άλλοι εκπαιδευτικοί. Οι τεχνικοί οι μάστορες και σιγά σιγά θα παίρνουν ζωή τα νεκρωμένα χωριά και θα είναι πιο δυνατά κι από μία πόλη. Τότε όταν θα γίνει αυτό η χώρα μας δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα. Όμως κάποιοι δεν το θέλουν αυτό, δεν τους συμφέρει. Γιατί έχουμε πόλεμο και αυτοί παίζουν εις βάρος μας ανεβάζοντας και κατεβάζοντας τα χρηματιστήρια. Κάνοντάς μας να εξαρτόμαστε από τράπεζες και χρήματα πλαστικά και με απλωμένο χέρι να είμαστε επαίτες αυτού που δήθεν με μεγαλοψυχία μας προσφέρουν, το οποίο έντεχνα κατάφεραν και μας έκλεψαν.
Της Κλεοπάτρας Σβανά
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
