Δύο κείμενα από το βιβλίο της Ειρήνης Μαρίας Τσουκάλη "Έχω likes, άρα υπάρχω", που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς
ο σύνδεσμος για το βιβλίο είναι: https://www.ekdoseis-radamanthys.gr/products/eirini-maria-tsoykali-%e2%80%93-echo-likes%2c-ara-yparcho/
Κρίση Ταυτότητας
Γνωρίζω το όνομα μου, αλλά αγνοώ ποια είμαι. Απολύτως. Έχω κάνει τα πάντα για να θυμηθώ ή καλύτερα να αισθανθώ ή ακόμα και να καταλάβω ποια, πραγματικά, είμαι.
Οι ειδικοί καταλήγουν πως πάσχω από κρίση ταυτότητας. Ωστόσο, συνήθως, οι άνθρωποι που ασχολούνται μαζί μου το παραβλέπουν και με αντιμετωπίζουν φυσιολογικά. Αλλά εγώ ξέρω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Με αναλύουν και με περιγράφουν συχνά και σε όλα αυτά που καταγράφουν, αναγνωρίζω μια έντονη οικειότητα. Προσπαθώ τότε να αφεθώ, νομίζοντας πως θα συμφιλιωθώ ξανά με τον εαυτό μου. Αδύνατον, γιατί στην πράξη υπάρχει πάντα κάτι παράταιρο, κάτι υπερβολικό.
Όταν οι άνθρωποι βάζουν σε εφαρμογή τις καταγραφές τους για μένα, νιώθω ένα ψήγμα υστεροβουλίας εκ μέρους τους. Ίσως μια προσπάθεια εκμετάλλευσης του χαρακτήρα μου προς όφελός τους, γιατί η θεωρία με την εφαρμογή απέχουν έτη φωτός. Λείπει ο αυθορμητισμός, η αυθεντικότητα. Εκεί εντοπίζω το πρόβλημα και όσο κι αν δεν μου αρέσει, οφείλω να παραδεχτώ πως, αυτό που με τρομάζει, είναι μια πραγματικότητα. Είμαι πλαστή ή επίπλαστη.
Κουράστηκα. Αφήνομαι να χαθώ. Κρατάω μόνο το όνομά μου. Με λένε -σίγουρα- Παράδοση.
Το όνειρο του κόμη Δράκουλα
Πέθανα πριν πολλά πολλά χρόνια. Μου κάρφωσαν ένα παλούκι στην καρδιά, αφού, πρώτα, με διέσυραν και με χλεύασαν ως τέρας. Ο φόβος τους απέναντί μου πήρε τρομακτικές διαστάσεις και η φαντασία τους με θέλησε να ξεδιψώ με ανθρώπινο αίμα.
Αν ζούσα σήμερα, ίσως να ήμουν πιο ευτυχής. Άκουσα πως στην εποχή αυτή, κάποιοι πίνουν το αίμα του κοσμάκη, αδιάκριτα και απενοχοποιημένα. Αν και οι πολίτες τους εξουσιοδοτούν για να επιληφθούν των προβλημάτων, συχνά αναγκάζονται να τους παρακαλούν για τα πλέον αυτονόητα, ενώ τους στρώνουν χαλιά για να πατήσουν. Λένε, μάλιστα, πως αυτή η κατάσταση είναι (χρόνια τώρα) μια κανονικότητα. Φαίνεται να την έχουν δεχτεί, σαν κάτι το νομοτελειακό.
Θα μου ταίριαζε η εποχή, πράγματι. Κι αν ακόμη η αλλεργία μου στο φως του ήλιου, δεν θα μου επέτρεπε να εκτελώ το καθημερινό καθήκον μου στην πρωινή τηλεοπτική ζώνη, φαντάζομαι πως θα αρκούσε απλά ένα πέρασμα απ’ τις ειδήσεις των 20:00 μ.μ.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε 33 διηγήματα.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν πάσχετε από οποιαδήποτε μορφή σοβαροφάνειας, μην προχωρήσετε στην ανάγνωσή τους. Το παρόν βιβλίο δεν διαθέτει κανένα ίχνος σοβαρότητας και δεν θα σας σεβαστεί καθόλου.
Τι κοινό μπορεί να έχει ο καραγκιόζης με τον κόμη δράκουλα, ή ένας ταπεινός ψυχολόγος με μια απλή κότα;
Τι χρειάζεται για να είναι κανείς σήμερα υπερήρωας;
Υπάρχουν αόρατοι άνθρωποι ανάμεσά μας;
Διηγήματα βγαλμένα από τη ζωή, αλλά γραμμένα με μαγικό μελάνι. Παραμορφωμένα και έτοιμα στο πιάτο σας, για να τα απολαύσετε καυτά.
Είναι πραγματικοί ήρωες σε μια φανταστικοί καθημερινότητα ή φανταστικοί ήρωες σε μια πραγματική καθημερινότητα;
Είναι εντός κι εκτός πραγματικότητας, αληθινοί και ταυτόχρονα μυθοπλαστικοί ως εκεί που δεν πάει.
Παρακαλώ προσδεθείτε. Οι αναταράξεις αναμένεται να είναι σφοδρές. Είτε γελάσουμε, είτε κλάψουμε, ένα είναι σίγουρο: Θα το περάσουμε μαζί!
«Σαν χρονογραφήματα ξεδιπλώνονται οι τόσο μικρές, αλλά και τόσο μεστές σε νοήματα ιστορίες. Ένα βιβλίο γεμάτο με διηγήσεις, που άλλοτε σαν παραμύθια μας ταξιδεύουν στη χώρα της αυτογνωσίας και της ονειροφαντασίας, και άλλοτε μας προσγειώνουν σε στιγμές της σκληρής καθημερινότητας. Με σαρκασμό και σατιρική διάθεση, η συγγραφέας προσεγγίζει θέματα που καίνε και καταφέρνει με τη γραφή της να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει», Χρήστος Τσαντής, επιμελητής της έκδοσης και υπεύθυνος των Εκδόσεων Ραδάμανθυς.
Λίγα λόγια από την συγγραφέα
Μεγάλωσα στην Κω και οι ρίζες της καταγωγής μου εκτείνονται σε Νίσυρο και Κάλυμνο, με τα ίχνη τους να χάνονται κάπου στα παράλια της Μικράς Ασίας. Σπούδασα Ανακαίνιση και Αποκατάσταση Κτιρίων στο ΑΤΕΙ Πατρών. Σήμερα εργάζομαι ως διαπιστευμένη διαμεσολαβήτρια. Κοιτάζοντας, λοιπόν, τον φάρο στο παλιό λιμάνι των Χανίων, ξέρω μονάχα πως θέλω να συνεχίσω να ταξιδεύω, να μοιράζομαι τη ζωή μου με όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους, να δίνω χάδια στην Μυρτώ και την Αύρα, να αισθάνομαι στα πέλματά μου τη δροσερή άμμο πλάι στη φλυαρία της θάλασσας τα καλοκαιρινά βράδια και μέχρι να μεγαλώσω, να έχω γίνει συγγραφέας. Ως τώρα, έχουν πάρει σάρκα και οστά μερικοί απελευθερωμένοι ασβοί και μια μετανοημένη μάγισσα. Έχω ακόμα πολλά βιβλία να γράψω.
