Διάβασα αυτό το βιβλίο μόνο και μόνο επειδή μου το δάνεισε ο αγαπημένος μου κύριος Σταύρος. Και δεν το τελείωσα κι ακόμα. Διαβάζοντας το, σκέφτομαι πως δεν υπήρχε ποτέ, καμία περίπτωση να διάβαζα αυτό το βιβλίο.
Σαφέστατα πραγματεύεται ένα φλέγον ζήτημα όπως η ενδο-οικογενιακή βία και κακομεταχείριση, πράγμα πάρα πολύ συνηθισμένο στην Ελλάδα, και απαράδεκτο όπως και να έχει.
Όμως. ΟΜΩΣ. Δεν καταλαβαίνω πιο το επίπεδο των χιλιάδων αναγνωστών που όχι απλά πλήρωσαν, αλλά έγραψαν και καλά σχόλια για το βιβλίο.
Διαβάζω τα comments κάτω από το link (http://www.psichogios.gr/site/Books/show/1002553) που επισυνάπτω, κι αναρωτιέμαι: που την είδες μωρή την καλή πλοκή και τις άψογες περιγραφές; Και "μωρή", μιας και στην πλειοψηφία τους οι σχολιαστές είναι γυναίκες. Και το οτι τόσες γυναίκες φαγώθηκαν με αυτό το βιβλίο δεν είναι τυχαίο. Δεν έχει να κάνει με το αντικείμενο, αλλά με το οτι η ιστορία αφορά τέσσερις κακοποιημένες γυναίκες, που στην μετά-κακοποίησης ζωή τους, έγιναν τα τέσσερα κλασσικά γυναικεία κλισέ.
Η μια παντρεύτηκε, έγινε μάνα, και έζησε στην Νέα Υόρκη βγάζοντας χρήματα ως μοντέλο(!), και ζώντας σαν γκομενίτσα στο Gossip Girl (εβδομαδιαίο σπά, γεύματα στο Plazza, πανάκριβα μαγαζιά), θεωρητικά ξεπέρασε τα τραύματα της. Η άλλη παντρεύτηκε στην Αυστραλία, χώρισε, έγινε αρτίστα εργασιομανής και λεσβία (πιο κλισέ πεθαίνεις), και η τρίτη μετά το θάνατο του άντρα της, χάρη στον οποίο έφυγε στη Γερμανία, έγινε επιχειρηματίας με δικό της φαγάδικο και παραγωγή (ήτο και μαγέρισσα). Η μάνα τους έμεινε πίσω και πέθανε, υπό άθλιες συνθήκες. Δεν σας λέω κάτι άλλο, μη γίνω και spoiler.
Πέρα από τα απαράδεκτα κλισέ και τις εξίσου απαράδεκτες περιγραφές των ζωών των εν λόγω γυναικών στην ώριμη ηλικία τους, η ζωή τους προ ξενιτιάς, βέβαια είναι νταρκίλα, βέβαια επιβεβαιώνουν την απίστευτη οπισθοδρομικότητα γύρω στο 1960, και πράγματι η κατάσταση είναι άσχημη λόγω της παρουσίας του ψυχοπαθή και βίαιου πατέρα και της αμέτοχης δουλικής μάνας.
Δεν το συζητώ, πως το κομμάτι του τότε έχει ένα ενδιαφέρον. Όμως ας μη τα παραλέμε είναι και το μοναδικό.
Ακόμα και η νταρκίλα μόλις πιάσεις το νόημα είναι αναμενόμενη. Ακόμα και στις καταστάσεις κορύφωσης της υπόθεσης, εύκολα μπορείς να σκεφτείς τρείς πιθανές εκδοχές εξέλιξης της ιστορίας, και όπως είναι αναμενόμενο, πέφτεις και μέσα.
Οι επαναλήψεις σε ξεπερασμένο στυλ Βιζυηνού, θεωρητικά θα έπρεπε να προσδίδουν δραματικότητα και α κορυφώνουν τον μύθο κάνοντας μικρές χρονικές συνδέσεις, μα όχι, απλά κουράζουν και δεν είναι καν σε άκρως κρίσιμα σημεία πλοκής. Σαν να μην έφτανε αυτό, η πληθώρα παρεκβάσεων και εγκιβωτισμένων αφηγήσεων έρχεται να εντείνει την ήδη αυξανόμενη βαρεμάρα, και απλά να σε "μπερδέψει" απίστευτα μ' αυτά τα συνεχή μπρος πίσω.
Μου γεννάται η απορία, γιατί οι "μοντέρνοι" συγγραφείς να προσπαθούν τόσο εμονικά να μιμηθούν τη ροή ενός κινηματογραφικού σεναρίου, ενώ γράφουν ένα μυθιστόρημα, γιατί να καταστρέφουν κάθε αγωνία που μπορεί α δημιουργηθεί σε έναν αναγνώστη διαβάζοντας ένα βιβλίο που έχει το κατάλληλο μέγεθος για να βάλεις πάνω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο σου έναντι βάσης.
Και μόνη μου απαντώ: Γιατί μια καλή ιστορία όσο ενδιαφέρον ή διαστροφή κι αν έχει, το μεγαλύτερο ρόλο όταν μιλάμε για συγγραφή, τον έχει ο λόγος, η γραφή του δημιουργού του. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, μιλάμε για έλλειψη αυτού του τάλαντου. Αχ, κι όσο σκέφτομαι πως κάποιος περιμένει την Χρυσηίδα να εκδώσει το επόμενο "αριστούργημα" της, κοντεύουν να μου πέσουν τα μαλλιά. Και το ξέρω πως από πουθενά δεν θα μπορούσε αυτός ο πλανήτης να έχει τα κριτήρια για να μπορεί να κρίνει ένα βιβλίο όχι από το περιεχόμενο αλλά από το επίπεδο και την τεχνική, μα αν είναι δυνατόν, όλη η Ελληνική Λογοτεχνία βασίστηκε σε λαογράφους και πεζογράφους, που είχαν τα φώτα να το κάνουν σωστά. Και όσο και διαβασμένοι κι αν είναι εν τέλει αποδεικνύεται πως δεν ξεπεράστηκαν ποτέ.
Πάντως χαίρομαι που έχει βρεθεί το σωστό κράμα γραφής, περιεχομένου, λόγου και τεχνικής, που κάνει ένα βιβλίο τόσο σιχαμερά εμπορικό (ακόμα και το εξώφυλλο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ένα άριστο παράδειγμα του εν λόγω συνδυασμού) και δίνει και σε κάποιους ανθρώπους που έχουν καλύτερη άρθρωση από το μεγαλύτερο μέγεθος του πληθυσμού, μια οικονομική διέξοδο, ένα βήμα για δόξα και όχι μόνο.
Hint of the Book// Ο πρόλογος της αγαπημένης Χρυσηίδας που λέει στους αναγνώστες πως έκλαιγε γράφοντας το βιβλίο μιας και βίωνε τις ωμές και σκληρές σκηνές που εκτυλίσσονται στο βιβλίο της. Μεταξύ μας, η τσόντα στο βιβλίο ελάχιστη, κι όσο για τη σκληρότητα, ναι, όταν το βιώνεις είναι απ τα χείριστα και σε κανέναν δεν θα 'πρεπε ποτέ να συμβεί, όμως μεταξύ μας, τα βίντεο που βλέπω με τα ζωάκια που τα κάνουν γούνα, πιο σκληρά μου φάνηκαν από τις περιγραφές της φίλτατης. Ας μαζέψουμε λεφτά, να στείλουμε στην φίλη μας το "Η Ιστορία του Ματιού" του Ζωρζ Μπατάιγ, για να φύγει το δάκρυ κορόμηλο και να καυλώσει και λίγο.
Tο άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο blog της αρθρογράφου, στο οποίο μπορείτε να βρείτε επιπλέον κείμενα:
http://irzzy.weebly.com/
Και στο Facebook: "Irzzy's Random Thoughts"