To κείμενο γράφει η Βαλεντίνη Δαφνούλη
Η παράσταση I Am the Labyrinth του Ρηγίνου Ρηγίνου αποτελεί ένα τολμηρό θεατρικό εγχείρημα που ζωντανεύει τον αρχαίο μύθο του Μινώταυρου με σύγχρονες τεχνικές και εντυπωσιακή αισθητική, γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν. Σε μια πολυδιάστατη σκηνοθετική προσέγγιση που συνδυάζει σωματικό θέατρο, χορό, βίντεο-εγκαταστάσεις και βαθιά συναισθηματική υποκριτική, το έργο καλεί τον θεατή σε μια μοναδική εξερεύνηση του λαβυρίνθου, όχι μόνο ως χώρου, αλλά και ως σύμβολο της ανθρώπινης ψυχής.
Η παράσταση ξεχώρισε με τον επιβλητικό σκηνοθετικό της χαρακτήρα. Συγκεκριμένα, ο Ρηγίνος καταφέρνει να εισάγει το κοινό σε μια σχεδόν ονειρική ερμηνεία και παρουσίαση της τραγικότητας των κλασικών χαρακτήρων του μύθου.
Η σκηνή του θανάτου του Αστέριου, αποτελεί την πρώτη επαφή με την αισθητική του σκηνοθέτη, μέσω ενός οπτικά έντονου τελετουργικού ταφής, με δυναμική σκηνογραφία, ενδυματολογία (Sara Kowalczyk) και δράση. Έπειτα, η γέννηση του Μινώταυρου, ενώ αποδίδεται λιτά, με μινιμαλιστική ηχητική προσέγγιση, εντείνει και υποστηρίζει τη δραματικότητα του έργου και του μύθου. Στα ίδια πλαίσια, η σκηνή της Πασιφάης και των μινώταυρων εντυπωσιάζει με τη χορογραφία της, ενώ η νεανική αγάπη της Αριάδνης και του Θησέα, παρουσιασμένη με μια σύγχρονη αισθητική που ντύνει τον Θησέα με harness και αποδίδει την χρονική διάσταση της ιστορίας, συνοψίζει αυτή τη φρέσκια προσέγγιση. Οι σκηνές με παρών τον θεό Ποσειδώνα αναδεικνύουν επίσης τον επιβλητικό χαρακτήρα του έργου - ωστόσο άλλες σκηνές τελετουργιών και αναφορών στο θείο, αφήνουν ίσως την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να αποδοθούν ακόμα πιο ψυχεδελικά. Η μουσική (Wolfgang In London, K) και ο φωτισμός (Παναγιώτης Λάμπης) σαφώς και συμβάλλουν καθοριστικά στη δραματουργία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που αναδεικνύει την τραγικότητα του έργου και του μύθου, ενώ προσθέτουν στη μοντέρνα προσέγγιση του. Επιπλέον, η κινησιολογία της Νίνας Φραντζεσκάκη, ο πολυπολιτισμικός θίασος και η συμπεριληπτικότητα μέσω της δίγλωσσης και πολυδιάστατης παρουσίασης του, αποτελούν την επιτομή όπου εφάπτεται το κλασικό με το σύγχρονο.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αξιοσημείωτες, προσδίδοντας βάθος στους μυθολογικούς χαρακτήρες: η Χριστίνα Σωτηρίου ως Ποσειδώνας καταφέρνει να ενσαρκώσει τη θεϊκή υπόσταση με μινιμαλισμό, ενώ η Δένια Μιμερίνη ως Πασιφάη γεμίζει τη σκηνή με την εκφραστικότητα και την ενέργειά της, αναδεικνύοντας τη δραματική σύγκρουση του χαρακτήρα της. Ο Χρήστος Τζοβάρας, ενσαρκώνοντας (εν μέρει) τον Μινώταυρο, διακρίνεται για την κινησιολογική του δεξιοτεχνία και την επιβλητική σκηνική του παρουσία.
Ενώ η immersive εμπειρία δεν είναι τόσο διαδραστική όσο θα ανέμενε κάποιος, καταφέρνει ωστόσο να δημιουργήσει μια εντυπωσιακή αίσθηση εμβύθισης στον θεατή, επιτρέποντάς του να γίνει μέρος της ενέργειας του πολυάριθμου cast που κινείται επί σκηνής, αλλά και ανάμεσα στο κοινό. Η χρήση κεφαλαίων, αρχαίου κειμένου και άλλου οπτικοακουστικού περιεχομένου εντείνει την δραματικότητα και το πρωτοποριακό στοιχείο της παράστασης.
I Am the Labyrinth είναι μία πρόταση που προσκαλεί το κοινό να βυθιστεί στη σκοτεινή και συναρπαστική φύση του μύθου και της ανθρώπινης ψυχής.
Παράταση παράστασης 23 και 24 Νοεμβρίου στο ΠΛΥΦΑ.