To κείμενο γράφει η Βαλεντίνη Δαφνούλη.
Τρίτος χρόνος της παράστασης «Αριστερόχειρες» από την ομάδα 4frontal στο Θέατρο Μπέλλος, σε σκηνοθεσία του Θανάση Ζερίτη, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Νεφέλης Μαϊστράλη.
Η συγκεκριμένη παράσταση είναι βασικά αυτό που θα έπρεπε να βλέπουμε στις σχολικές γιορτές των παιδικών μας χρόνων, αντί των εκδηλώσεων που στοχεύουν να προπαγανδίσουν την ενίσχυση κάποιου εθνικιστικού πνεύματος.
Ξεκινώντας την ιστορία από τα ιδρύματα που ίδρυσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη στον Εμφύλιο πόλεμο, οι σχολικές στολές της αντιδραστικής τροφίμου και της καταπιεσμένης ομαδάρχισσας, τα εθνικιστικά ποιήματα ή το γράμμα ενός νεαρού παιδιού προς τον χαμένο του αδελφό, όλα μαζί θέτουν απευθείας τον τόνο, τον χρόνο και την ταυτότητα του έργου. Πέραν από τις «Παιδοπόλεις» της Φρειδερίκης, η αφήγηση βασίζεται και σε άλλα πολιτικά γεγονότα της περιόδου του Εμφυλίου, που διαμόρφωσαν την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα και ιστορία, θόλωσαν την έννοια της συλλογικότητας και διήγειραν την ιδέα μιας εθνικής ταυτότητας που καθόρισε τη σύγχρονη μεταπολεμική ιστορία. Η σκηνογραφία και τα κουστούμια (Γεωργία Μπούρδα), η μουσική σύνθεση της παράστασης, και η καθαρεύουσα, όλα συμπληρώνουν άψογα τις αφηγήσεις των χαρακτήρων, που φανταστικά ενσαρκώνουν οι ηθοποιοί. Οι δραματουργικές και σκηνοθετικές επιλογές του Θανάση Ζερίτη προκαλούν αμεσότητα και αποδίδουν με εύστοχο σατιρικό ύφος την πολιτική κριτική που το κείμενο προσφέρει.
Η Νεφέλη Μαϊστράλη στη σκηνή είναι τουλάχιστον απολαυστική – ειδικότερα ενσαρκώνοντας τον ρόλο της Φρειδερίκης, με κωμωδία που θυμίζει Ντίνα Κώνστα ή Καίτη Κωνσταντίνου. Ο Τάσος Δημητρόπουλος καταπληκτικά εναλλάσσεται από τον χαρακτήρα του κοινοτάρχη που θυμίζει κινούμενο σχέδιο, στον σύντροφο και στρατιώτη του Δημοκρατικού στρατού – όπου μαζί με τον Πάνο Τοψίδη, συνθέτουν και αποδίδουν μια από τις πιο κομβικές και συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές του έργου, που αφορά την τραγωδία του χρονικού της Νιάλας, την άνοιξη του 1947. Ο Χάρης Κρεμμύδας κερδίζει τις εντυπώσεις με την ερμηνεία του αριστερόχειρα, ενώ η Ελένη Βλάχου άνετα ελίσσεται μεταξύ αντιφατικών ρόλων.
Η διανομή των ρόλων μαζί με την προσέγγιση του εκάστοτε ηθοποιού ενίσχυσαν την ποιότητα της παράστασης. Το σκηνικό χρησιμοποιήθηκε εύστοχα και η ροή των ιστοριών παρέμεινε σαφής και ανεπιτήδευτη.
Θέατρο Μπέλλος - Κέκροπος 1, Πλάκα – Ακρόπολη
To κείμενο γράφει η Βαλεντίνη Δαφνούλη.