της Κλεοπάτρας Σβανά. Η αρχή του Αρχιμήδη είναι η γνωστή σε όλους μας άνωση. Ο Ισπανός συγγραφέας Ζουζέπ Μαρία Μιρό έγραψε ένα εμπνευσμένο έργο με αφορμή τα συνεχή κρούσματα παιδεραστίας και παιδοφιλίας που μέσω της εξέλιξης των διαδικτυακών μέσων έχουν εκτραχυνθεί.
Στις μέρες μας είμαστε περισσότερο ανοιχτοί σε πρωτοποριακές ιδέες και συστήματα μέσω του σχολείου ή των χώρων που εκπαιδεύονται παιδιά π.χ, ωδεία, γυμναστήρια, φροντιστήρια κ.α. Εκεί είναι που αρχίζει το παιχνίδι. Άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας μπορεί ηθελημένα ή άθελά τους να κάνουν κακό σε ένα παιδί. Οποιοδήποτε κακό. Αυτό είναι το θέμα για το οποίο γράφει ο Μιρό.
Το θεατρικό έργο αυτό παρουσιάζεται στο θέατρο Αργώ σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ. Η απόδοσή της ήταν στα Ελληνικά δεδομένα σαν να επρόκειτο για ελληνικό έργο.
Μπαίνοντας στην αίθουσα ακούς τη μουσική του Γιώργου Αντωνίου που σε βάζει σε κλίμα μυστηρίου. Κατά τη διάρκεια της παράστασης δεν υπήρχε μουσική παρά μόνο ηχητικά εφέ και ήχοι δίνοντας το στίγμα της ατμόσφαιρας. Η μουσική παίζει και μετά το τέλος της παράστασης η οποία λειτούργησε ώς τίτλοι αρχής και τέλους.
Το σκηνικό μια υποτιθέμενη πισίνα στο βάθος. Πλακάκια και αντανακλάσεις από πλακάκια. Δύο πάγκοι αποδυτηρίων. Απλό, έξυπνο. Υπεύθυνος γι' αυτό είναι ο Αλέξανδρος Νικόλαος Ζιώγας που έκανε και την καλλιτεχνική διεύθυνση.
Τους σχεδιασμούς των φώτων έκανε η Κατερίνα Μαραγκουδάκη, η οποία έπαιξε με κάποιες αντανακλάσεις. Θα ήθελα ένα λίγο μεγαλύτερο παιχνίδι, ως υπογράμμιση συναισθημάτων. Τα κουστούμια των δύο ηθοποιών επιμελήθηκε η Οrsalia Parthenis, σύγχρονα και καθημερινά.
Ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς σε τούτη την παράσταση θα έλεγα υπήρξε ένας καλός μαέστρος που ακροπατά ανάμεσα στις ισορροπίες. Ισορροπίες στο που είναι το δίκιο και η αλήθεια. Φώτισε όλες τις πλευρές κι άφησε το θεατή να αποφασίσει. Έπαιξε με τις κινήσεις με τη γλώσσα του σώματος. Με αντιθεατρικά μέσα. Είχε μια κινηματογραφική ματιά γι' αυτό και απέφυγε κάθε υπερβολή ακόμα και στις εντάσεις υπήρξε φειδωλός. Δεν ήθελε να υψώνει φωνές δεν το κρεσένταρε θεατρικά. Το άφησε σαν σε κινηματογραφική ταινία να ρέει απλά καθημερινά. Έπαιξε με πλάτες, κινηματογραφικές αμόρσες όπως μου είπε. (Αμόρσα στον κινηματογράφο είναι όταν δύο συνομιλητές μιλούν κι έχουμε στη μεριά του φακού το πρόσωπο του ενός ηθοποιού και μέρος του σώματος του άλλου ηθοποιού). Η κινηματογραφική δυναμική είναι εμφανής από τα συνεχή flash back σαν ένα είδος αμοντάριστων πλάνων. Οι παύσεις οι σιωπές και τα κενά ολοκληρώνουν την κινηματογραφική αισθητική.
Η Αντιγόνη Κουλουκάκου, κλήθηκε να ερμηνεύσει ένα χαρακτήρα πολυσύνθετο στο ρόλο της διευθύντριας. Έπαιξε και αυτή με τα δάχτυλά της, την πλάτη της. Τη γλώσσα και τη στάση του σώματος. Ο χαρακτήρας που υποδύεται ξεδιπλώνεται αργά και δικαιολογεί κάθε της στάση και έκφραση. Πειστική σε ένα χαρακτήρα αληθινό από τις αντιδράσεις της.
Ο Παναγιώτης Μαλικούρτης ως Τζόρτντι φάνηκε πόσο πολύ είχε δουλευτεί από το σκηνοθέτη. Η κάθε του κίνηση, η κάθε του αντίδραση. Το κάθε του χαμόγελο. Η κάθε αγχώδης, ή ανασφαλής, ή αμυντική συμπεριφορά, φαινόταν καθαρά στην τεχνική του. Ένας καλός νέος υπάκουος ηθοποιός.
Ο Βασίλης Τσιγκριστάρης, ο άλλος προπονητής αγχωμένος και μπλεγμένος σε μια κατάσταση που κάποια στιγμή γνωρίζει και αναγκάζεται να καλύψει χωρίς να το θέλει. Δύσκολος και άχαρος ο ρόλος που χρειάστηκε να παίξει. Αν αυτός ήταν ο στόχος, τον πέτυχε.
Ο Αλέξιος Κοτσώρης είναι ο γονέας. Ο γονέας που είναι απών. Αλλά χωρίς να ακούσει το ίδιο του το παιδί εφ' όσον είναι απών ακούει τη μάζα. Αυτό που λένε όλοι. Αποφασίζει να διεκδικήσει το δίκιο του και είναι αυτός που δημιουργεί τις συγκρούσεις. Δεν είναι ακόμα οργισμένος είναι διερευνητικός και σταθερός όπως ο ρόλος ενός πατέρα. Έτοιμος να μαχηθεί για το παιδί του.
Το τέλος αφήνεται στην φαντασία κάθε θεατή. Ίσως περίμενα κάτι πιο τραγικό. Μια αυτοκτονία, ή έναν πνιγμό παιδιού. Η παράσταση ήταν σαν ένα παιχνίδι, όλοι παίξαν αλλά κανένας δεν έχασε ή δεν κέρδισε σίγουρα.
Η αμεσότητα και η αλήθεια του έργου είναι οι πολλές αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει το διαδίκτυο και συγκεκριμένα το facebook. Ένα πρόβλημα ενδεχομένως μικρό μπορεί να μεγιστοποιηθεί. Ή ένα μεγάλο πρόβλημα μπορεί να συγκαλυφθεί. Ποιές είναι οι ευθύνες και ποιά είναι τα όρια; Αυτά είναι τα προβλήματα και τα ερωτήματα που θέτει το έργο στους θεατές. Είναι μια παράσταση που θα προβληματίσει κάθε θεατή. Μικρό ή μεγάλο. Μαθητή, γονέα, δάσκαλο, εκπαιδευτικό, εκπαιδευτή.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Λεπτομέρειες για την παράσταση πατήστε ΕΔΩ
