της Κλεοπάτρα Σβανά. Στο θέατρο «Σημείο», παρουσιάζεται ο μονόλογος του Στρίντμπεργκ ''Η πιο δυνατή''. Ένας μονόλογος που έχει γραφτεί 120 χρόνια πριν, αλλά είναι πάντα επίκαιρο το θέμα του, στις καθημερινές μας συζητήσεις. Το τρίτο πρόσωπο!
Αρχίζοντας η παράσταση, κατάλαβα ότι θα δώ κάτι διαφορετικό. Η προσέγγιση του σκηνοθέτη Δημήτρη Κανέλλου, κάνει τη διαφορά σε σχέση με όσα μέχρι στιγμής έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Όταν ξεκίνησε να μιλά η ηθοποιός Ελένη Κούστα τα λόγια του μονολόγου μου ήρθαν στο μυαλό γιατί είναι ένας μονόλογος που κατεξοχήν διδάσκεται στις δραματικές σχολές. Είμαστε όμως τόσο άπειροι τότε ως φοιτητές για να υποδυθούμε το ρόλο μιας βαθιά πληγωμένης γυναίκας που δεν μπορούμε να καταλάβουμε το κείμενο.
Για να παρακολουθήσεις μια παράσταση καμιά φορά χρειάζεται και να έχεις βιώσει κάποια πράγατα για να αντιληφθείς το μέγεθος της μεγαλειότητας του έργου ή της υποκριτικής.
Η Ελένη Κούστα μόνη πάνω στη σκηνή, ως νύφη με εμμονές, παραπαίοντας εδώ κι εκεί και σκοντάφτοντας στους καθρεφτες. Οι καθρέφτες ήμασταν όλοι εμείς. Το εφέ αυτό μεγέθυνε το πρόβλημα και τους θεατές και μας έκανε συμπαίκτες, παρατηρητές στην ιστορία που περιγελούσαμε ίσως, απορούσαμε, συμμετείχαμε, συμπονούσαμε την πρωταγωνίστρια. Άξια στάθηκε μόνη πάνω στη σκηνή η κυρία Κούστα όπου είχε να δώσει υποκριτικά πάρα πολλά και με ευλαβική σιγή το κοινό την παρακολουθούσε.
Τα σκηνικά και το κουστούμια της Νόρας Δεληδήμου με την επιμέλεια της Ελένης Μανωλοπούλου είναι στα συν της παράστασης, αφού ξεχωρίζουν και δίνουν μια διαφορετική προσέγγιση που υποστηρίζεται από όλο το σύνολο.
Τα πρόσθετα τραγούδια που γράφτηκαν για την παράσταση σε στίχους Θράσου Καμινάκη με την μουσική επένδυση του Κώστα Χατζόπουλου υπό τη σύνθεση της Δήμητρας Γαλάνη, ήταν το κάτι διαφορετικό για να μεγεθυνθεί η παράσταση, η διάρκεια της οποίας δεν ξεπερνά τα 35 λεπτά.
Οι Φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου, κρατούσαν το θέαμα ζωντανό!
Θεωρώ ότι είναι άξια λόγου αυτή η παράσταση γιατί διέκρινα μια εντιμότητα στην προσπάθεια που έκανε ο θίασος να παρουσιάσει μια άλλη άποψη που είναι σεβαστή. Βέβαια είναι λίγο δύσκολο να γίνει αντιληπτή η παράσταση σε αδαές κοινό, καθώς μένει κοκαλωμένο στο τέλος μην έχοντας καταλάβει αν τελείωσε ή όχι, αν πρέπει να χειροκροτήσει ή όχι κι αν πρέπει να φύγει ή όχι.
Παρ' όλα αυτά η Κούστα σε κοιτούσε μέσα στα μάτια και απευθυνόταν σε σένα κι εσύ ως θεατής αισθανόσουν ένοχος γι' αυτά που σου έλεγε η ηρωίδα!
Θα ήθελα λίγη περισσότερη κίνηση από την Ειρήνη Αλεξίου. Αφού δώσαν χώρο στο τραγούδι, θα μπορούσαν να δώσουν περισσότερο χώρο στην κίνηση. Βέβαια η ηρωίδα υποστήριζε την δυσκαμψία της με βάση το χαρακτήρα της. Θα ήθελα λίγη μεγαλύτερη έκπληξη όσον αφορά το κομμάτι αυτό για να γίνει στο τέλος μια ανατροπή. Όχι πως ό,τι υπήρχε ήταν ελλιπές αλλά ένιωσα ότι δεν αφέθηκαν όλα τα εκφραστικά μέσα της ηθοποιού και ο σκηνοθέτης κρατήθηκε συντηρητικός σε αυτό το επίπεδο.
Όσοι θέλετε να δείτε την παράσταση έχετε μόνο λίγες μέρες ακόμα!
Κλεοπάτρα Σβανά
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
