Kριτική παρουσίαση της παράστασης από την Κλεοπάτρα Σβανά
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Στο θέατρο Αγγέλων βήμα κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:30 από 9 Μαίου ως 14 Ιουνίου θα παρουσιάζεται το θεατρικό έργο ΠΟΙΟ ΣΩΜΑ των Κυπρίων συγγραφέων Ελένης Κοσμά, και Κορίνας Κονταξάκη. Το έργο έχει παρουσιαστεί με μεγάλη επιτυχία στην Κύπρο.
'' Το σώμα μου
Αυτή η Άβυσσος που είναι μέσα...
Κατοικώ σε ξένο σώμα το μόνο που ζητώ είναι να ελευθερωθώ αρνούμαι να πεθάνω σε ξένο σώμα αρνούμαι να μη ζήσω έστω και για λίγο και σε χρειάζομαι όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Σε χρειάζομαι να με κοιτάξεις αρνούμαι να πεθάνω σε ξένο σώμα....''
Διαβάζοντας αυτά τα λόγια υπέθεσα πολλά πράγματα και σκέφτηκα πολλά περισσότερα για το τι ακριβώς θα δώ. Τίποτα από όλα αυτά που φαντάστηκα δεν είδα. Είχα προτρέξει και είχα ήδη σχηματίσει στο μυαλό μου ένα άλλο θεατρικό έργο. Τελικά το έργο μιλά για την ψυχή.
Η Ψυχή είναι πάντα μία και έχει τα ίδια συναισθήματα σε όποιο σώμα και να κατοικεί. Το μήνυμα που έλαβα από το έργο είναι αυτό. Με βοήθησε να καταλάβω πώς αυτό ισχύει για όλους, άντρες, γυναίκες, εύσωμους, μικρόσωμους, άσπρους, μαύρους, κίτρινους.
Αν και το ακριβές θέμα είναι η δυσφορία φύλου εγώ θα επιμείνω ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε διττοί και έχουμε τη θηλυκή και την αρσενική μας φύση και υπόσταση.
Το έργο συγκεκριμένα θίγει τη δυσφορία που μπορεί να νιώσει ένα άτομο αν έχει αυξημένες ορμόνες του αντίθετου φύλου που το κάνει να νιώθει αμήχανα σε ένα σώμα. Αυτό συμβαίνει συχνά και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι δυσάρεστο για αυτόν που το βιώνει αλλά και για το περιβάλλον του. Θα επισημάνω το πόσο σημαντικό είναι να αντιλαμβανόμαστε τα θέλω μίας ψυχής ανεξάρτητα από το σώμα στο οποίο φιλοξενείται.
Τη σκηνοθεσία την ανέλαβε ο Μενέλαος Καρατζάς ο οποίος είχε μια δική του οπτική στα πράγματα παρουσιάζοντας το θέμα χωρίς να σχολιάζει. Είχε αποστασιοποιηθεί από το αντικείμενο δίνοντας φως στο γεγονός απλά ως κάτι υπαρκτό στην κοινωνία. H μουσική του επιμέλεια ενδιαφέρουσα αλλά με το σταγονόμετρο δοσμένη.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια είχαν αναλάβει οι: Κατερίνα Χριστίνα Μανωλάκου και Άρτεμις Σιέρρα. Τα σκηνικά ήταν απλά χαρτόκουτα που γίνονταν τα πάντα μέσα στο έργο, τοίχος, δώρο, εικόνες, υπολογιστής, τραπέζια, καρέκλες κλπ. Τα κουστούμια απλά μεν εύστοχα δε.
Η επιμέλεια κίνησης ήταν της Κάτιας Σαβράμη. Η κίνηση ήταν σχηματικά αποδεκτή και εναρμονισμένη, θα ήθελα περισσότερη κίνηση σε κάποια σημεία.
Οι φωτισμοί ήταν του Βαγγέλη Μουντρίχα, χωρίς πολλές εκπλήξεις, μόνο μία ήταν η στιγμή ξαφνιάσματος φωτιστικά όταν άναψαν τα χρωματιστά μακρόστενα φωτάκια φθορίου.
Η Σελήνα Διαμαντοπούλου υποδύθηκε την θηλυκή πλευρά της ψυχής ενώ ο Γιώργος Κοσκορέλλος την αρσενική πλευρά. Στα σημεία επαφής τους σκηνικά είχαν εναρμόνιση. Προσπάθησαν και οι δύο να είναι στο ίδιο μήκος κύματος χωρίς να παρεκλίνουν. Αυτό το κατάφεραν αλλά η υποκριτική τους ήταν φλατ σε ορισμένα σημεία .
Η Ειρήνη Παπαδημάτου ως μία μητέρα λίγο αποστειρωμένη αλλά με μεγάλη κατανόηση.... ήταν ένα ξένο σώμα στην παράσταση, καθώς φαινόταν να κρατά μια αποστασιοποίηση από τα πράγματα. Αυτό εξέλαβα ως σκηνοθετική οδηγία.
Τέλος η Αριστέα Σταφυλαράκη ως φίλη προσπάθησε να είναι όσο μπορεί ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των ηρώων. Υποκριτικά αφέθηκε και ξεδιπλώθηκε ίσως περισσότερο από όλους.
Θα επιθυμούσα να είχε ένα γρηγορότερο ρυθμό η παράσταση για να κρατά το ενδιαφέρον πιο ζωντανό.
Είναι ένα θέμα που δεν έχει ξανασυζητηθεί με αυτή την μορφή στο θέατρο έχω την εντύπωση. Ως θεματολογία έχει μια πρωτοτυπία, από κοινωνικής και κοινωνιολογικής άποψης.