της Κλεοπάτρας Σβανά. Το δράμα είναι το τρίτο είδος του αρχαίου ελληνικού ποιητικού λόγου. Τα άλλα δύο είναι το έπος και η λυρική ποίηση. Το δράμα χωρίζεται σε τρία ακόμη είδη: την τραγωδία ,την κωμωδία και το σατυρικό δράμα.
Ζούμε στην Ελλάδα και έχουμε την τιμή και την τύχη να έχει γεννηθεί το δράμα σε αυτό τον τόπο. Επίσης διδασκόμαστε στα σχολεία κάποιες από τις αρχαίες τραγωδίες. Τα καλοκαίρια η Επίδαυρος και τα θέατρα βρίθουν από παραστάσεις είτε κωμωδίες είτε τραγωδίες. Ένα μοναδικό Σατυρικό δράμα υπάρχει ολόκληρο σωσμένο: ''ο Κύκλωπας'' του Ευρυπίδη και έτυχε να το δώ φέτος.
Δεν είχα διαβάσει το κείμενο και με δίψα ήθελα να απολαύσω τον Ευριπίδη. Όμως το έργο είχε διασκευαστεί από τον σκηνοθέτη. Δε θα γράψω για το ότι δεν συμφωνώ με αυτού του είδους την αντιμετώπιση των έργων ούτε θα γράψω για την επιλογή του θιάσου να κάνει κάτι πρωτοποριακό. Απλά θα δηλώσω την ανάγκη μου να βλέπω όσο το δυνατόν έργα ατόφια και να παρουσιάζονται με τον πιο ιδανικό τρόπο (αν υπάρχει αυτός) που να προσεγγίζει την εποχή που γράφτηκε το έργο και έτσι να μάθω και να δω τη μαγεία της τότε εποχής. Το σήμερα το ζω και το ζούμε όλοι, δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνει κάποιος επί σκηνής.
Άλλωστε το αν κάτι είναι τέχνη το βλέπουμε μετά από καιρό. Όταν έχει περάσει ο χρόνος και έχει κατασταλάξει η ιδέα.
Όσον αφορά το δράμα, επειδή αρκετός κόσμος δεν έχει την ευκαρία να διαβάσει αυτά τα κείμενα, καλό θα ήταν να παρουσιάζονται όπως έχουν γραφτεί.
Το σατυρικό δράμα συνήθως το παρουσιάζαν μετά από μία τριλογία έργων (τρεις τραγωδίες), με δηκτικό σκοπό αλλά και για συναισθηματική αποφόρτιση μετά από τα τρία προηγούμενα τραγικά δράματα.
Θα θελα πολύ ακόμα κι από μαθητές να βλέπω τραγωδίες ή και κωμωδίες του Αριστοφάνη να παίζονται όχι μόνο για να παρακολουθεί το κοινό των γονέων αλλά και για τα ίδια τα παιδιά να μπαίνουν στο πνεύμα του αρχαίου δράματος.
Όσο κι αν έχω διαβάσει ή αν έχω δει κινηματογράφο, η θεματολογία των τριών τραγικών ποιητών εξακολουθεί και είναι αξεπέραστη. Τα έχουν γράψει σχεδόν όλα μέσα στα έργα τους και όλοι εμείς οι σύγχρονοι πατάμε πάνω σε αυτούς.
Να θυμίσουμε ότι ο Αισχύλος πρέσβευε την υπερβολή, έδειχνε το πομπώδες και έκανε τους ήρωές του ανώτερα υπερφυσικά πλάσματα. Στις τραγωδίες του η μοίρα και το θείο έστεκαν απέναντι στους ανθρώπους και τους καθόριζαν.
Ο Σοφοκλής παρουσίαζε τους ήρωές του όπως θα έπρεπε να είναι, ιδανικούς δηλαδή. Η μοίρα και το θείο καθόριζαν τους ανθρώπους αλλά τους έδινε ελευθερία και εσωτερική δύναμη για να πραγματοποιήσουν το στόχο τους.
Ενώ ο νεότερος Ευριπίδης υπήρξε ρεαλιστής και στα έργα του παρουσίαζε τους ήρωες όπως είναι.
Πριν τους τρεις αυτούς μεγάλους τραγικούς υπήρχε ο Θέσπης ο οποίος ήταν ο πρώτος τραγικός ποιητής και είχε εισαγάγει τον πρώτο υποκριτή στο θέατρο. Ο Χοιρίλος ο οποίος ήταν μαθητής του Θέσπη και εισήγαγε τις προσωπίδες στο θέατρο και τις θεατρικές ενδυμασίες. Ο Φρύνιχος, ο οποίος εισήγαγε τα γυναικεία πρόσωπα στην τραγωδία και τελιεοποίησε σε μεγάλο βαθμό το δράμα. Ο Πρατίνας ασχολήθηκε με το σατυρικό δράμα, ενώ ο Αισχύλος έβαλε δεύτερο υποκριτή στο θέατρο, ο Σοφοκλής τον τρίτο υποκριτή και τέλος ο Ευριπίδης έφτασε το δράμα στην ύψιστη ακμή του.
Κλεοπάτρα Σβανά Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
