Ένας συγγραφέας αποφασίζει να επιστρέψει μετά από 12 χρόνια στο πατρικό του για να ανακοινώσει στα μέλη της οικογένειάς του τον θάνατό του.
Ιδιαίτερο υπαρξιακό δράμα, με έντονα τα στοιχεία της αυτοαναφορικότητας και την βαθιά απόκοσμη αίσθηση. Αυτή συνιστά απόρροια της έσω απορρύθμισης όλων των οικογενειακών μελών φτάνοντας στα όρια της νεύρωσης.
Ο λυρισμός συνυπάρχει με τον κυνισμό ανάμεσα στο ονειροφώτιστο παρελθόν και στο ζοφερό μέλλον. Σκηνοθετικά ξεχωρίσουν τα έξοχα κοντινά που λειτουργούν ως ερμηνευτικός δείκτης ανίχνευσης της εντός αχαρτογράφητης περιοχής των βασικών ηρώων, ερχόμενη σταδιακά στην επιφάνεια. Αυτό που στοιχειώνει την ταινία είναι ο θάνατος που ενέχει πολλούς σημασιακούς συμβολικούς κώδικες.
Μπορεί να ερμηνευτεί ως το τέλος της νιότης, το τέλος της ελπίδας για το εκάστοτε ποθούμενο όνειρο, η απόγνωση ως απόσταγμα της βίωσης της ψευδαίσθησης της ζωής, ο κλειστός κόσμος που επιβάλλει το άκαμπτο κοινωνικό σύστημα και τα στερεότυπα, η ελεγεία του έρωτα στην όποια έκφανσή του, η εμπέδωση της φθοράς και του πεπερασμένου, η αδυναμία κατανόησης του ρόλου, της θέσης και των συναισθημάτων του άλλου. Η μεγαλύτερη τραγικότητα στην ταινία είναι η αποξένωση, ακόμη και από τον ίδιο τον εαυτό σου, από τις παιδικές σου αναμνήσεις.
Η ύψιστη τραγικότητα, το προφητικό, πανέμορφο, βλέμμα εσωτερικού μαρασμού του πρωταγωνιστή, η διαισθητική ενόραση της μακαβριότητας που αποπνέει για να περιτυλίξει έξι χρόνια αργότερα στην αληθινή ζωή και τον αναπαριστώμενο συγγραφέα. Σπαρακτικό ψυχόδραμα, με έντονα υφέρπουσα θεατρικότητα, σεισμογραφικές ερμηνείες από τα βασικό καστ που αξίζει να (ξανά)ιδωθούν για να αποτιμηθούν.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός κινηματογράφου.
