Αρχές της δεκαετίας του ’80. Βρισκόμαστε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ένα νεαρό ζευγάρι προσπαθεί να μπει δυναμικά στη ζωή κάνοντας πράξη τα όνειρά του.
Η υφή της κοινωνίας φαίνεται ότι τείνει να γίνει φιλελεύθερη, απαλλαγμένη από αρτηριοσκληρωτικές προκαταλήψεις και στερεότυπα, ανοιχτή στη διαφορετικότητα, πράγμα, ωστόσο, που αναιρείται στη συγκεκριμένη κινηματογραφική αναπαράσταση.
Το αντρόγυνο δεν μπορεί να δεχτεί ότι το παιδί τους πάσχει από σύνδρομο Ντάουν. Οι φοβίες για μια εφιαλτική ζωή χωρίς να μπορούν να πραγματώσουν τα όσα επιθυμούν αρχίζουν να τους στοιχειώνουν. Δεν θέλουν να προκαλέσουν τον οίκτο των άλλων. Αποφασίζουν έτσι να σκοτώσουν το παιδί τους με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Τού δίνουν νερό αντί για γάλα. Με τον τρόπο αυτό, το παιδί με μαθηματική ακρίβεια είναι καταδικασμένο να πεθάνει από πείνα, χωρίς να κατηγορηθούν ποτέ οι γονείς-δολοφόνοι. Το βρέφος τελικά πεθαίνει, δεν σταματά να κλαίει σε όλη την ταινία. Αυτό είναι που καταδικάζει τους πρωταγωνιστές στη διάλυση των ονείρων τους, καταστρέφει για πάντα τη σχέση τους, χωρίζουν, ενώ οι τύψεις τους κυνηγάνε μόνιμα.
Πρόκειται για μια αριστουργηματική ταινία που προσωπικά θα την χαρακτήριζα κοινωνικό θρίλερ. Αληθινή στον εφιάλτη της, αδιανόητη στην σκληρότητά της. Το μήνυμά της είναι προφητικό και επίκαιρο. Ποια τα όρια της διαφορετικότητας και πόσο μπορούμε να την αντέξουμε δίχως να προξενεί στίγμα στην ίδια την ύπαρξή μας; Πόσο ώριμη είναι η κοινωνία στην κάθε της έκφανση ώστε να δεξιώνεται και να στηρίζει άτομα που χρειάζονται ειδική μέριμνα; Σαράντα χρόνια μετά την συγκεκριμένη ταινία έχει αλλάξει η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία σε τέτοια θέματα;
Εξαιρετικές οι ερμηνείες των ηθοποιών, ειδικά του δίδυμου Λαζαρίδου-Καφετζόπουλος, έξοχη η φωτογραφία, θαυμάσια σκηνοθεσία που αποδίδει με αριστοτεχνικό τρόπο το σκοτεινό φόντο του κλειστού χώρου ως σηματοδότη του πιο αποτρόπαιου εγκλήματος που ξετυλίγεται αργά, βασανιστικά και εξοντωτικά μπροστά στα μάτια όλων μας, κάνοντάς μας να νιώθουμε συνένοχοι, ίσως και να είμαστε τελικά. Σιωπηλοί μάρτυρες μιας αποκρουστικής σύγχρονης τραγωδίας.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης-κριτικός
