[παρουσίαση: Παναγιώτης Χαλούλος]
Από τις 29 Νοεμβρίου έως τις 8 Δεκεμβρίου 2024 στο διατηρητέο κτήριο του Σκαγιοπουλείου Ιδρύματος (είσοδος από την οδό Σολωμού) στην Πάτρα παρουσιάζεται από τη Φωτογραφική Ομάδα του «Α.Σ.Τ.Ο. Επικοινωνούμε» ένα πρωτότυπο Φωτογραφικό Φεστιβάλ με εκθέσεις, σεμινάρια και παρουσιάσεις για την τέχνη της φωτογραφίας. Αναπτύσσονται στο χώρο, σε ξεχωριστές αίθουσες του κτηρίου, 11 ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας από μέλη της Ομάδας Φωτογραφίας, αλλά και διακεκριμένους προσκεκλημένους καλλιτέχνες.
Είδαμε εντυπωσιακές φωτογραφίες που παρουσιάζουν και σχολιάζουν διάφορες πτυχές της ζωής μας, ψυχικές στάσεις και καταστάσεις, όμορφες στιγμές, όπως στις φωτογραφίες του Σάκη Ροδίτη με θέμα τα παιδιά («Με τα παιδάκια μας στον ώμο») – τι ευρηματικός τίτλος για την ενότητα των φωτογραφιών του και είναι τόσο ωραίο να βλέπεις τα μικρά παιδιά να παίζουν ή να βοηθούν στις εργασίες των μεγάλων· και τι να πει κανείς για τη φωτογραφία με το πέταγμα του περιστεριού μπροστά από το κορίτσι και τη χαρά του προσώπου της ή για το φωτογραφικό στιγμιότυπο, που συνέλαβε ο φακός του Σάκη με το …«ιπτάμενο» πάνω από τους καναπέδες κορίτσι, που από την απόλαυση των ματιών ο θεατής νιώθει να πετά και ο ίδιος – έτσι ακριβώς ένιωσα μπροστά στις πανέμορφες φωτογραφίες με τα παιδιά!
Ένας εσωτερικός μονόλογος στις φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Κοτορένη («Δεν είμαι αρκετός»), σκηνοθετημένες με ιδιαίτερα φροντισμένο χρώμα και φωτοσκιάσεις, συνήθως μέσα στο δωμάτιο του διαμερίσματός του βιώνοντας τη μοναχικότητα και τα άγχη του. Σημειώνει ο Κωνσταντίνος: «Δεν είμαι αρκετός… Μια φράση που παίζει συνέχεια στο κεφάλι μου… Οι γονείς μου θέλανε να γίνω ο πρώτος, δεν θέλανε να περάσω ό,τι είχαν περάσει αυτοί. Με βοήθησαν, με προστάτευσαν. Με προστάτευσαν υπερβολικά πολύ… Κάθε βήμα που έκανα ήταν γεμάτο ανασφάλεια… Τίποτα δεν ήταν αρκετά καλό… Δεν ήμουν αρκετά καλός… Ήμουν μοναχός μου…»
Καθημερινές στιγμές που συνθέτουν τον παλμό της ζωής σε δρόμους της δικής μας πόλης ή σε πόλεις ταξιδιών της Γιάννας Παναγοπούλου («Όλα είναι δρόμος»), η οποία σημειώνει για την επιλογή των θεμάτων της: «Με κεντρικό άξονα την ανθρωποκεντρική ματιά… Οι δρόμοι εδώ λειτουργούν όχι απλώς ως περάσματα, αλλά ως σκηνές όπου ξετυλίγεται η ανθρώπινη εμπειρία…»
Οι φωτογραφίες του Νίκου Τσακανίκα («A mountain of black stones») φαίνεται να εστιάζουν στα δύσκολα προβλήματα της ζωής – φωτογραφίες με ύφος τραγωδίας θα έλεγα!..., ο άνθρωπος ενταγμένος σε μια σκοτεινή και μαύρη περιοχή, που φαίνεται να του απορροφά τη ζωτικότητα όσο κι αν προσπαθεί να το αποφύγει αυτό!... Εντυπωσιακό το στήσιμο των μοντέλων του και ο σκηνικός χώρος!
Εικόνες σαν ζωγραφικοί πίνακες σε χρωματικές αρμονίες εντυπωσιακές, κυρίως σε παλ τόνους, από ένα ιδιωτικό σχολείο της Τήνου, που ιδρύθηκε το 1867 από Ουρσουλίνες μοναχές για κορίτσια αριστοκρατικών οικογενειών, ίχνη από την παρουσία τους στο παρελθόν, φωτογραφίες που μιλάνε για «μια ουτοπία όπου η εκπαίδευση, η ευτυχία και η ευημερία των κοριτσιών φαινόταν να έχουν την ίδια βαρύτητα», όπως σημειώνει η φωτογράφος Ρέα Παπαδοπούλου («Τα κορίτσια κοιμούνται επάνω»).
«…Για τις εικόνες μου πατώ στα βήματα των κοριτσιών μέσα από τους διαδρόμους στις τάξεις, τα δωμάτια, τον κήπο. Διαβάζω μεγάλες λίστες ονομάτων που περικλείουν τη μνήμη του σχολείου… Ακούω τον άνεμο να στροβιλίζει τις απαλές ψιθυριστές φωνές τους» γράφει η Ρέα Παπαδοπούλου. Φωτογραφίες που μαρτυρούν ακόμα, με το ιδιαίτερο στήσιμο του κάθε πλάνου, την άλλη ιδιότητα της φωτογράφου ως αρχιτέκτονας…
Στην ενότητα «Carnaval» της Αλεξάνδρας Σταμοπούλου ένας αποκριάτικος δράκος κατακόκκινος, σαν φωτιά, φαίνεται να …εκτοξεύει τη γλώσσα του, σαν φλόγα, προς τις κυρίες θεατές σε ένα μπαλκόνι την ώρα της καρναβαλικής παρέλασης. Σαν απειλή ή σαν αστείο αποκριάτικο, σαν να βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα του; Μάλλον το δεύτερο, που ταιριάζει στο εύθυμο και περιπαιχτικό πνεύμα της αποκριάς!
Τα παραπάνω ενδεικτικά για όσα όμορφα παρουσιάζονται στη σπουδαία αυτή εκδήλωση του «Α.Σ.Τ.Ο. Επικοινωνούμε».
«Α.Σ.Τ.Ο. Επικοινωνούμε» [Αντιεφησυχαστικός Σύλλογος Τωρινών Ονειροπόλων]: Είναι ένας καθαρά εθελοντικός σύλλογος που πιστεύει βαθιά στην ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και παρεμβαίνει ουσιαστικά σε τομείς που αφορούν την κοινωνία, την παιδεία, τον πολιτισμό και το περιβάλλον.
Η φιλοσοφία του βασίζεται στην εθελοντική δράση, την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, τη δημιουργική έκφραση, τη κοινωνική προσφορά και την προσωπική πρόοδο.
Στόχος των ομάδων που λειτουργούν στο σύλλογο είναι η προσωπική ανάπτυξη και η συλλογική δράση για έναν άλλο τρόπο ζωής, όπου όλοι θα έχουν χώρο για δημιουργία και έκφραση.
Οι εκθέσεις φωτογραφίας θα είναι ανοιχτές καθημερινά από τις 17:00 έως τις 21:00.