από την Καβαζίδου Η. Ελένη, στα πλαίσια έρευνας για τον έντεχνο χορό στη Β.Ελλάδα
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΖΟΥΝΤΙΘ ΝΕΙΛ
Η Judith Neil γεννήθηκε Bornemouth της Αγγλίας. Στα τέσσερά της χρόνια μεταναστεύει με την οικογένειά της στη Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε), όπου και ξεκινά μαθήματα κλασικού χορού. Στα εννέα της επιστρέφουν οικογενειακώς στην Αγγλία, σύντομα όμως μεταναστεύουν στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής για επαγγελματικούς λόγους, μια χώρα που στην πορεία –όπως λέει η ίδια– έγινε η δεύτερή της πατρίδα.
Στα δεκατρία της χρόνια συμμετείχε σε μία ακρόαση μικρών χορευτών κλασικού χορού ανά τη Νότια Αφρική και τη Ζιμπάμπουε για να εισαχθεί σε κρατικό Καλλιτεχνικό Σχολείο Μέσης Εκπαίδευσης του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου και πέτυχε. Εκεί της δίνεται η ευκαιρία να εμβαθύνει σε διαφορετικές τεχνικές κλασικού χορού, ιστορία τέχνης, μουσικής και χορού, χορό με χειρισμό οργάνων, flamenco έως και αρχαίους ελληνικούς χορούς (τελετουργικούς, δραματικούς κ.α.).
Από τα έντεκα μέχρι τα δεκαέξι της χρόνια διαπρέπει σε διαγωνισμούς χορού. Στα δεκαεπτά της επιστρέφει στην Αγγλία για να ολοκληρώσει της σπουδές της και με την προοπτική μιας καριέρας ως performer. Εκεί, συνεχίζει τις σπουδές της στην Κρατική Σχολή Μπαλέτου Bush-Davies School και αποκτά τους τίτλους RAD & ISTD, παράλληλα δε, εξειδικεύεται στο flamenco, τις κλακέτες, την υποκριτική και το τραγούδι.
Στα δεκαεννιά της επιστρέφει στη Νότιο Αφρική και ξεκινά μια σειρά συνεργασιών με το Κρατικό Μπαλέτο του Γιοχάνεσμπουργκ και το Nicomelan Opera Theater. Αναζητώντας ευκαιρίες και επιδιώκοντας ταξίδια εμπλέκεται σε ομάδες που ανεβάζουν μιούζικαλ & καλλιτεχνικά σόου και συνεργάζεται με πρακτορεία μοντέλων που ζητούσαν χορευτές (για πολύ-θεαματικές εκθέσεις μόδας και διαφημιστικές καμπάνιες) περιοδεύοντας έτσι, σε διάφορες πόλεις της Νότιας Αφρικής.
Το νεαρό της ηλικίας της και ο φιλελεύθερος χαρακτήρας της, σε συνδυασμό με τις ρατσιστικές διακρίσεις που ήταν σε
έξαρση στη Νότιο Αφρική εκείνη της εποχή, την ωθούν σε μια νέα αποχώρηση στην Αγγλία. Οι αλλεπάλληλες ακροάσεις οδηγούν σε εξάντληση και διαδοχικούς τραυματισμούς, παρακωλύοντας έτσι τους υψηλούς της στόχους. Το καλοκαίρι του 1978 επιλέγεται στο σώμα χορευτών του Φώτη Μεταξόπουλου για μία σειρά παραστάσεων στο Δελφινάριο της Αθήνας. Το 1979 έρχεται στη Θεσσαλονίκη. Αυτή ήταν και η πιο καθοριστική στιγμή για την επαγγελματική της καριέρα. Αποφασίζει να μείνει προσωρινά στην Ελλάδα για επαγγελματικούς λόγους, ο γάμος της όμως με τον Παναγιώτη Αμπατζίδη και τη γέννηση των δύο παιδιών της επηρέασαν την τελική απόφασή της, ώστε εγκαθίσταται πλέον μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.
Το 1979 παρακολουθεί μαθήματα στη σχολή χορού της Κύρκης Αγραφιώτου, όπου στη συνέχεια διδάσκει μοντέρνο χορό και τζαζ, όπως και στη σχολή της Ρούλας Καφαντάρη. Το 1980, έγγαμη πλέον με Έλληνα και μητέρα, δημιουργεί κατόπιν παρότρυνσης του συζύγου της και σε συνεργασία μαζί του, την 1η της Σχολή Χορού στη Θεσσαλονίκη. Μέσα σε μία πενταετία, η ανταπόκριση του κόσμου οδήγησε στη δημιουργία μιας σειράς σχολών και studio φυσικής κατάστασης στη Θεσσαλονίκη και στην περιφέρειά της. Το προσωπικό απαρτίζονταν από αξιόλογους άγγλους καθηγητές χορού, αλλά και Έλληνες, απόφοιτους της Βασιλικής Ακαδημίας Χορού της Αγγλίας.
Ως Καλλιτεχνική Διευθύντρια, φρόντιζε πάντα να ενημερώνεται για ότι αφορούσε την τέχνη της διατηρώντας επαφές με σημαντικά πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου και παρακολουθώντας διάφορα σεμινάρια εξειδίκευσης σε θέματα διδακτικής, ανατομίας και χορογραφίας στην Αγγλία και την Αμερική. Από το 1981 μέχρι το 2007 πραγματοποιούσε ετήσιες παραστάσεις χορού με τους μαθητές των σχολών της στο Θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, στο Βασιλικό Θέατρο, στο Μέγαρο Μουσικής και σε άλλα μικρότερα θέατρα. Συχνά, η ίδια σχεδίαζε και έραβε στολές των μαθητών της, έφτιαχνε μάσκες, κατασκεύαζε σκηνικά.
H Judith Neil ήταν η βασική χορογράφος όλων των ετήσιων παραστάσεων των σχολών της. Επίσης χορογράφησε κατά καιρούς σόου για καλλιτεχνικά κέντρα διασκέδασης. Το 1981 ίδρυσε την ομάδα χορού «Ελληνικό Μπαλέτο Θεσσαλονίκης». Αργότερα συνεργάσθηκε για ένα μικρό διάστημα ως χορογράφος με την ομάδα χορού «Ελληνικό Χοροθέατρο» του Ντίνου Φανάρα.
Στην πορεία της, ως χορογράφος και ως δασκάλα, η Judith Neil είχε μια ιδιαίτερα ισότιμη σχέση με τους μαθητές της. Υποστήριζε και επένδυε στα όνειρά τους και στο ταλέντο τους, ενθάρρυνε τις σπουδές τους στο εξωτερικό, αλλά και τους ανήγαγε σε ισότιμους συνεργάτες της. Με το έργο της η Judith Neil συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση και αναβάθμιση του αγγλικού συστήματος έντεχνου χορού στη Θεσσαλονίκη, συνάμα με την προγενέστερή της Βίκη Σιάνου, έργο που ξεκίνησε η Μαίρη Λιάτσου.
Τα προσωπικά της δράματα συνετέλεσαν σημαντικά στις επαγγελματικές της επιλογές. Προκειμένου να επιβιώσει στη δύσκολη γι' αυτήν ελληνική πραγματικότητα, συχνά αναγκάστηκε να εργαστεί ως χορεύτρια και χορογράφος νυχτερινών κέντρων της Θεσσαλονίκης και της περιφέρειας, γεγονός που επιβάρυνε το καλλιτεχνικό και κοινωνικό της προφίλ και επηρέασε την επαγγελματική της πορεία. Από την άλλη, αυτή η εμπειρία την έφερε κοντά σε σπουδαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού πενταγράμμου ως συνεργάτη.
Το λικνιστό της βάδισμα, οι αιθέριες κινήσεις, το επιβλητικό παράστημά της, χαρακτηριστικά μίας προσωπικότητας με μεγάλη αυτοπεποίθηση και δυναμισμό, το χαμηλό δε προφίλ της συχνά αντανακλώνται στους καλλιτέχνες που αυτή γαλούχησε.
«Συχνά αισθάνθηκα φυλακισμένη εδώ στην Ελλάδα, χωρίς ευκαιρίες, χωρίς προοπτικές...», λέει η ίδια «Συχνά ένιωθα την ανάγκη να υποκριθώ, να γίνω πιο σεμνή, πιο ντροπαλή, πιο ψεύτικη, για να παίξω εκείνους τους ρόλους που υπαγόρευε η ελληνική νοοτροπία... Προσαρμόστηκα... τα πράγματα όμως ήταν πολύ δύσκολα για όλους εμάς τους ξένους, τους αλλοδαπούς».
Παρόλα αυτά, η Judith Neil, υπερβαίνοντας πολλές φορές την ελληνική πραγματικότητα, απέδειξε ότι καλλιτέχνης δεν είναι
αυτός που υποδουλώνεται σε κοινωνικά ταμπού και προκαταλήψεις, αλλά αυτός που κάθε φορά δημιουργεί αισθητική και μεταμορφώνει τις πράξεις του σε έργο τέχνης, ανεξαρτήτως επαγγελματικού περιβάλλοντος.
Πολλοί μαθητές της ακολούθησαν επαγγελματική καριέρα ως χορευτές, χορογράφοι, ή χοροδιδάσκαλοι, εκ των οποίων αρκετοί διακρίθηκαν στον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο.
Παραπομπές
1. Προσωπικό αρχείο Judith Neil
2. Συνέντευξη με τη Judith Neil
3. Συνεντεύξεις από Μαθητές, Συνεργάτες και Συναδέλφους της Judith Neil
4. Δελτία Τύπου Ελληνικών & Ξένων Εφημερίδων
5. Αφιερώματα από Περιοδικά