Κριτική της Κλεοπάτρας Σβανά
Βρέθηκα κι εγώ στο Πάνθεον που παρουσιάζεται η ροκ όπερα του Έλληνα συνθέτη Νίκου Καρβέλλα. Περίμενα να δώ τι είναι αυτό που χάνω τόσα χρόνια μη έχοντας δει ροκ όπερα.
Τόσα και τόσα είχαν ακουστεί για τους ΄΄Δαίμονες΄΄ τη ΄΄Μάλα΄΄ και τα καταπληκτικά αριστουργήματα της μουσικής που με τόση μαεστρία ο καλλιτέχνης προσφέρει στο κοινό. Κόσμος πολύς, κυρίως κυρίες και κύριοι άνω των 60 οι οποίοι δεν άντεξαν τα υψηλά ντεσιμπέλ και στο διάλειμμα αποχώρησαν. Και άλλες κυρίες κατενθουσιασμένες από την τέχνη. Το γεγονός ότι μελοποιείς κάθε στίχο δίνοντάς του άλλη ενορχήστρωση και λίγες ψηλές νότες δεν σημαίνει ότι είναι όπερα, ούτε τέχνη.
Θα απαντήσω αυτό που με τόσο ωραίο τρόπο ο Διονύσης Χαριτόπουλος είχε σχολιάσει στην ταινία του illustration με την τελευταία σκηνή βάζοντας όλη την υψηλή κοινωνία να παρακολουθεί όπερα εκστασιασμένη και οι στίχοι του τραγουδιού ήταν από ένα γνωστό λαϊκό άκουσμα, δοσμένο με ενορχήστρωση για την όπερα.
Η παραγωγή ήταν πλούσια με σκηνικά και κουστούμια εντυπωσιακά. Ο θίασος πολυπληθής και μια ορχήστρα εξ' ίσου πολυάριθμη. Ένας ολόκληρος μηχανισμός που δούλεψε σκληρά για ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα προς τέρψη του πλατέος κοινού.
Η πρώτη σκηνή δράσης του έργου είναι και η χειρότερη. Μια κτηνωδία που δίνεται απλόχερα στο κοινό και παραδίπλα η τραγουδίστρια- πρωταγωνίστρια υποφέρει. Μετά οι σκηνές μία μία παρουσιάζονται διαδοχικά και ο μύθος εξελίσσεται. Υποτίθεται ότι τα γεγονότα διαδραματίζονται περίπου τη δεκαετία του 1940. Μετά βέβαια ξαφνικά βρισκόμαστε σε άλλη δεκαετία του 1970 αλλά η αριθμητική δεν μου βγαίνει. Στο έργο δηλώνεται ότι έχουν περάσει 23 χρόνια αλλά αν δεν κάνω λάθος από το 1940 ως το 1970 είναι 30 χρόνια ακριβώς.
Δεν υπάρχει σαφής χρόνος και τόπος των γεγονότων στην αρχή. Εκτός από τη στιγμή που υποτίθεται έχουν μεταφερθεί στην Αμερική. Γιατί ενώ οι δημιουργοί είναι Έλληνες επέλεξαν ξένα ονόματα και έναν υποτιθέμενο ξένο τόπο που το έργο διαδραματίζεται; Εκτός από τα λάθος μηνύματα που μπορεί να στέλνονται υπάρχει μια σύγχυση. Ο ναζισμός και ο κουμουνισμός στην πρώτη σκηνή ''παλεύουν''. Είναι το πολιτικό μήνυμα που στέλνει ο συνθέτης;
Το σκηνικό από τις καμπάνες του Εντελβάις, που υποτίθεται είναι πανδοχείο είναι πιστό αντίγραφο από την Παναγία των Παρισίων. Έχουμε την πρώτη αναφορά σε άλλο μιούζικαλ. Ο κουασιμόδος στο έργο αυτό είναι ένας ΄΄κακός'' ναζί και παιδεραστής.
Ο γιος που είναι ένας ροκ σταρ, μου θύμισε πολύ τον jim Morison. Η Ωδή στην ηρωίνη ήταν το αποκορύφωμα της μουσικής ΄΄έκστασης΄΄!;
Η μάνα σαν άλλη Ιοκάστη παγιδεύεται στα σχοινιά της μοίρας. Εδώ γυρνάμε πολύ πίσω, καθώς ο μεγάλος Σοφοκλής με τον Οιδίποδα του, αναπαράγεται για ακόμη μια φορά με διαφορετικό τρόπο.
Τα κοινωνικά μηνύματα που προφανώς ήθελε να περάσει ο δημιουργός φαντάζομαι ότι είναι: το παιχνίδι της μοίρας, η πορεία ενός παιδιού παρατημένο από τη μητέρα που καταλήγει από τους βιασμούς του πατριού στην ηρωίνη, ο παραγωγός που στοιχηματίζει στα χρήματα και βοηθά το παιδί να γίνει ροκ σταρ αλλά με τον ίδιο τρόπο τον αποκαθηλώνει. Η δύναμη της αγάπης και της μητέρας. Η φυγή από το σώμα του νεαρού στην κλινήρη κατάσταση του νοσοκομείου με υπερφυσικές διαστάσεις και μεταφυσικές αναζητήσεις. Η τελική συγχώρεση και κάθαρση. Η λύτρωση και η εξιλέωση από τα πάθη.
Δεν θα σχολιάσω τη μουσική, τους τραγουδιστές, τενόρους, ηθοποιούς που συμμετείχαν. Έκαναν όλοι τη δουλειά τους προσφέροντας ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Δεν θα αμφισβητήσω το ταλέντο και την ιστορία των ανθρώπων που συμμετείχαν, τις φωνές τους και τις καλλιτεχνικές τους δυνατότητες και διαστάσεις.
Αυτό που στοχεύω είναι τον τρόπο και τον κώδικα που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν, διαφημίζουν και πουλάνε προϊόντα. Η παράσταση αυτή είναι ένα προϊόν. Αν αρέσει ή όχι αφήνεται στο γούστο του κάθε ένα. Το προϊόν αυτό, πρέπει να πουλήσει γιατί από πίσω έχει πολλούς ανθρώπους για το οποίο εργάστηκαν. Κι αφού πρέπει να πουλήσει πρέπει να διαφημιστεί με κάθε τρόπο ως το υπέρτατο δημιούργημα.
Σέβομαι τη δουλειά, την πορεία, τις γνώσεις των ανθρώπων που δημιούργησαν αυτό το αποτέλεσμα. Υποψιάζομαι όμως ότι με αυτή την εναλλακτική προσφορά της μουσικής στα χρόνια της κρίσης βρέθηκε ένας τρόπος προσέλκυσης διαφορετικού κοινού.
Σημειώνω στα αρνητικά τις θέσεις του Β εξώστη από τις οποίες δεν ακούς καθαρά και ακούς βόμβο. Δεν βλέπεις όλη τη σκηνή και είναι τεράστια η απόσταση για να ξεχωρίσεις τους πρωταγωνιστές. Λίγο καλύτερες είναι οι θέσεις του Α εξώστη. Και σίγουρα τα ακριβότερα εισιτήρια έχουν και καλύτερη οπτική και ακουστική.
Δεν θέλω να απογοητεύσω τους fans της τραγουδίστριας σταρ της μουσικής. Δεν έχω να πω κάτι για τη φωνή της, για τις δυνατότητές της, ακόμα και για την υποκριτική της δεινότητα. Τα μιούζικαλ κατά βάση έχουν ως θεματολογία τέτοια θέματα και μέσα από το υπερθέαμα δημιουργούν μια ευχάριστη ή έντονα συγκινησιακή ατμόσφαιρα. Σε αυτό στόχευσαν και οι εμπνευστές βάζοντας στον πρωταγωνιστικό ρόλο ένα λαϊκό είδωλο του πενταγράμμου.
Οι συντελεστές της παράστασης:
Μουσική – Λιμπρέτο: Νίκος Καρβέλας
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας - Άννα Βίσση
Ενορχηστρώσεις, Μουσική Διεύθυνση: Αλέξιος Πρίφτης
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Πρωταγωνιστούν: Άννα Βίσση, Γιάννης Σιαμσιάρης, Θανάσης Αλευράς, Αιμιλιανός Σταματάκης και η Τάνια Τρύπη
Στην παράσταση συμμετέχουν οι Nικόλαος Καραγκιαούρης, Ελένη Αλεξανδρή, Ιβάν Σβιτάιλο, Άρης Πλασκασοβίτης, Νικόλας Ραπτάκης, Χριστίνα Αναγνωστοπούλου, Αντώνης Βλάχος, Δήμητρα Βλάχου, Γιώργος Γαζής, Σταυριάνα Γαρνάβου, Λούης Γεωργίου, Μαρία Θεοδώρου, Έλενα Κέκκου, Edgen Lame, Ευγενία Λιάκου, Αθηνά Μαντζώρου, Απόστολος Μπούρας, Carlos Eleuterio Perez, Μάριος Πετκίδης, Γιώργος Πουλιάσης.
της Κλεοπάτρας Σβανά Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
