Ας ξεκινήσουμε με ένα σύντομο βιογραφικό: Ονοματεπώνυμο, τόπος καταγωγής/διαμονής, απασχόληση, κτλ
Ονομάζομαι Λένα Πετροπούλου. Τα τελευταία πολλά χρόνια ζώ και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη. Κατάγομαι από τη Δράμα! Ασχολούμαι με το θέατρο σε όλες του τις πιθανές εκδοχές... ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, εμψυχώτρια ομάδων, κειμενογράφος και ότι άλλο έχει να κάνει με αυτόν το χώρο! Με καλούς φίλους και συνεργάτες έχουμε τη δική μας ομάδα δημιουργίας, τους NOVAN Theater Group, και το «αδερφάκι» του, την ομάδα παιδικού θεάτρου «Σκοινί Κορδόνι», κι αυτό μας καθιστά τυχερούς!
Καλύτερη (και χειρότερη ανάμνηση) από παιδική ηλικία;
Η καλύτερη παιδική ανάμνηση είναι το σπίτι στο χωριό, παρέα με τον παππού και τη γιαγιά, τις κότες, τις γάτες, τις αγελάδες, τις πίτες και την απόλυτη ελευθερία του να είσαι παιδί! Η χειρότερη παιδική ανάμνηση είναι οι ψείρες... κάθε χρόνο, δυό και τρείς φορές το χρόνο! Απελπισία!
Θεσσαλονίκη. Συνειδητή επιλογή ή «αναγκαίο κακό»;
Απολύτως συνειδητή! Στα μάτια μου ήταν (τότε!) η πιο όμορφη και ενδιαφέρουσα πόλη του κόσμου. Δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού! Αυτά στα προκαλεί ο έρωτας και η έλλειψη άλλων εικόνων! Ο τρόπος να ζήσω στη Θεσσαλονίκη ήταν οι σπουδές. Κι εδώ έρχεται το αναγκαίο κακό... Νομική Θεσσαλονίκης!
Πρώτη επαφή με το θέατρο ερασιτεχνικά;
Στην αυλή της γιαγιάς μου με όλα της τα ρούχα, στη γειτονιά με τους φίλους μου, στις σχολικές γιορτές με τους συμμαθητές μου... το παιχνίδι!
Πρώτη επαφή με το θέατρο επαγγελματικά;
Η πρώτη παράσταση για την οποία πληρώθηκα ως ηθοποιός ήταν ‘Ο Επιστάτης’ του Πίντερ, που παρουσιάστηκε στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ μπροστά στον Πίντερ! Είχε κληθεί από το Αγγλικό τμήμα για να αναγορευτεί επίτιμος διδάκτορας. Μου είχαν πεί πως ήταν κάτι σπουδαίο όλο αυτό! Μάλλον ήταν, αλλά εγώ δεν τον ήξερα τον κύριο!!!
Πώς προέκυψε η συγγραφή θεατρικών έργων;
Από μικρή μου άρεσε να γράφω. Ποιήματα. Σκέψεις. Ημερολόγια. Ιστορίες. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο, κάπως τα πράγματα ήρθαν και κούμπωσαν... μου φαινόταν πως πιά έχει νόημα όλο αυτό. Οι λέξεις δε θα μένουν στο χαρτί, θα γίνονται εικόνες, θα τις μιλάνε άνθρωποι, οι ιστορίες θα ταξιδεύουν! Νομίζω έτσι έγινε...ναι!
Τι συναισθήματα σας δημιουργεί να βλέπετε μια ιδέα σας να γίνεται πραγματικότητα επί σκηνής;
Δε με πιάνουν τα συναισθηματικά μου! Οι παραστάσεις φτιάχνονται με κόπο και θέλουν χρόνο, πρόβες, να λύνεις σπαζοκεφαλιές... Είναι μερικές στιγμές που, λόγω των ηθοποιών και τις δικής τους συνεισφοράς και δημιουργικότητας, συγκινούμαι και συνειδητοποιώ πως αυτά είναι λόγια δικά μου στο χαρτί... Δε θα γινόταν, όμως, τίποτα αν εκείνοι δεν έδειχναν πίστη! Ίσως αυτό το κομμάτι ακουμπά πιο πολύ μέσα μου.
Παιδικό θέατρο. Τι το κάνει ελκυστικό; Ποιες είναι οι δυσκολίες του;
Αγαπώ το θέατρο για παιδιά ή όπως το λέμε στην ομάδα ‘Σκοινί-Κορδόνι’ το θέατρο για μικρούς ανθρώπους! Είναι ένας μοναδικός τρόπος να ‘συνομιλήσεις’ με το μέλλον. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι εικόνες μπορεί να δημιουργούνται στα παιδικά μυαλά, τι από όλα αυτά του λέμε μένει στην ψυχή τους, αν μια μελλοντική επιλογή τους θα έχει επηρεαστεί από μια δική μας εικόνα. Το εύχομαι! Δε θα το μάθω ποτέ, αλλά θα ήθελα να το πιστεύω. Έτσι βρίσκω νόημα σε αυτή τη δουλειά. Να μείνει πίσω κάτι καλό! Αν κάτι βρίσκω δύσκολο στο θέατρο για παιδιά είναι ότι πρέπει δημιουργώντας το να έχεις κατά νου πως πρέπει διαρκώς, ασταμάτητα και έξυπνα να κεντρίζεις το ενδιαφέρον και την προσοχή τους, χωρίς να γίνεσαι ΄φθηνός’ .
Δυσκολότερο κοινό: ενήλικες ή παιδιά;
Δεν τα ξεχωρίζω!
Τελικά ποια είναι η ανταμοιβή του σκηνοθέτη μιας παράστασης;
Να έχει την ευκαιρία να δεί την παράσταση! Να είναι ανάμεσα στο ‘πάνω στη σκηνή’ και στο ‘κάτω στους θεατές’. Διπλός κατάσκοπος! Οι ηθοποιοί διαρκώς λένε πως θα ήθελαν να δουν μια φορά την παράσταση από έξω! Τους καταλαβαίνω!
Πόσο σημαντικό είναι να έρχονται οι άνθρωποι σε επαφή με οποιαδήποτε μορφή τέχνης;
Πολύ! Πολύ! Πολύ! Απαλύνει τον πόνο σου, ακονίζει την αισθητική σου, ξυπνά τη φαντασία σου, σου χαρίζει άλλα μάτια να δεις τον κόσμο, μιλά για εκείνα που εσύ δεν είχες λέξεις να πείς, σε ταξιδεύει μέσα σου και πέρα από σένα... Είναι το ωραιότερο πράγμα που έκανε ο άνθρωπος πάνω στη Γη... δυστυχώς για να μάθει να διαχειρίζεται όλα τα άλλα στραβά κι ανάποδα που έχει κάνει!
Τι θα μπορούσε να αντικαταστήσει το θέατρο στην καθημερινότητα σας ως μορφή έκφρασης και δημιουργίας;
Η φύση, τα ταξίδια, η συναναστροφή με ωραίους ανθρώπους
