Ο Γιώργος Φειδάς έγραψε ένα ενδιαφέρον θεατρικό έργο για τη φετινή θερινή θεατρική σεζόν που παρουσιάζεται στο θέατρο Αθηνά.
Το έργο έχει σασπενς και κάποιες ανατροπές στο τέλος. Το γεγονός ότι σε βάζει να παρακολουθείς με αγωνία τη συνέχεια αυτό σημαίνει ότι έχει καταφέρει το στόχο του.
Το σκηνικό έχει λευκές αποχρώσεις και σου ανοίγει τη διάθεση γιατί βλέπεις ένα όμορφο φωτεινό υποτιθέμενο σπίτι. Ο Αντώνης Χαλκιάς έχει εδώ και χρόνια στήσει σκηνικά πολλών παραστάσεων, δεν χρειάζεται συστάσεις.
Τα κουστούμια απλά και καθημερινά σύγχρονα τα επιμελήθηκε η Αλεξάνδρα Κατσαϊτη. Δεν είχαν καμία παραφωνία και ήταν απόλυτα δεμένα με το χαρακτήρα του κάθε ήρωα. Ήταν η απόλυτη ευστοχία της ενδυματολόγου.
Η μουσική επιμέλεια ήταν τηλεοπτικού τύπου θα έλεγα. Ο Βασίλης Θωμόπουλος ο σκηνοθέτης κατάφερε να συντονίσει τους επτά ηθοποιούς του και ήταν ξεκάθαρη η βαβούρα ( βαβούρα που δημιουργείται από τις καταστάσεις της φάρσας, και των σκηνικών αντικειμένων γκαγκ) επί σκηνής χωρίς να προσθέτει μία επί πλεον και να δημιουργεί μουτζούρα στο αποτέλεσμα.
Η καλύτερη παρουσία επί σκηνής ήταν κατ' εμέ αυτή της Μαρίας Κορινθίου η οποία όσο περνάει ο καιρός προσπαθεί να εμπλουτίζει τα εκφραστικά και υποκριτικά της μέσα. Είναι μία ηθοποιός που δεν εγκαταλείπει και θέλει να βελτιώνεται όλο και περισσότερο. Ήταν απόλυτα φυσική σε αυτό που υποδύθηκε και συγκρίνω έχοντας δει και προηγούμενες δουλειές της στη σκηνή.
Η Μαριάννα Τουμασάτου όσο περνούν τα χρόνια έχει μια υπέροχη αξιοθαύμαστη φρεσκάδα. Ενώ διατηρεί μια σταθερότητα στην υποκριτική της προσέγγιση.
Ο Μάριος Αθανασίου έχει πολύ ενδιαφέρον όταν υποδύεται κωμικούς ρόλους. Του πάει πολύ.
Ο Κώστας Αποστολάκης έχει μια υπερδιέγερση και μία υπερκινητικότητα επί σκηνής την οποία πάντα συνδέει με τους ρόλους του τα τελευταία χρόνια.
Ο νεαρός Ρένος Ρώτας κάνει τη δυναμική προσπάθειά του στο δυναμικό του ξεκίνημα.
Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι μια ευχάριστα όμορφη παρουσία που τραβά τα βλέμματα, η οποία αν έχει την όρεξη να δουλέψει στο χώρο θα έχει και την ανάλογη συνέχεια.
Τέλος η Χριστίνα Τσάφου είναι η εκρηκτική παρουσία της παράστασης που ανατρέπει κατά κάποιο τρόπο την τροπή της ιστορίας. Με μούτες και σκέρτσα παίζει με το κοινό της και περνοδιαβαίνει άνετη επί σκηνής.
Στην παράσταση ήταν πολλά παιδιά τα οποία στο τέλος ζητούσαν φωτογραφίες με τους πρωταγωνιστές μιας και τους είναι πολύ οικείοι από την τηλεόραση.
Η οδός πατησίων και τα στενάκια της που κάποτε έσφυζαν τα καλοκαίρια από κόσμο και από παραστάσεις τώρα έχει μόνο αυτή την παράσταση που κρατάει έναν ισχυρό παλμό. Αυτό είναι ελπιδοφόρο και ικανοποιητικά θετικό για την ελληνική θεατρική επιχείρηση και τους εργαζόμενους κάθε τομέα στο θέατρο.
Κλεοπάτρα Σβανά
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
