Κριτική της Κλεοπάτρας Σβανά. Για δεύτερη χρονιά φέτος η παράσταση ΄΄η ζωή μου στην Τέχνη΄΄ του Άντριου Κάουι, ανεβαίνει στο θέατρο Αργώ. Είδα την παράσταση και πέρυσι και μου είχε αρέσει πάρα πολύ για την απλότητά της. Ήταν μια παράσταση ενός μικρού θιάσου που ξεχώριζε γιατί δεν είχε να φοβηθεί τίποτα καθώς επρόκειτο για μια καθαρή θεατρική παράσταση.
Δεν είχε κανενός είδους φτιασίδι ή τερτίπι για εντυπωσιασμό και εφέ μόνο για να τραβήξει κόσμο. Είχε μια ειλικρινή θεατρική αμεσότητα. Ξαναείδα και φέτος την παράσταση και γέλασα παρ' ότι ήξερα τί συμβαίνει. Αυτό βέβαια με βοήθησε να εμβαθύνω στους χαρακτήρες των ηρώων και να παρακολουθήσω άλλες λεπτομέρειες.
Θα ήθελα να σημειώσω για την περσινή παράσταση ότι έβλεπα γκριμάτσες, υπονοούμενα υποκριτικά που δεν ήταν φτιαχτά, αλλά σε αφήναν να γελάσεις.
Φέτος ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς ξεδιάλυνε περισσότερο τους χαρακτήρες και την πλοκή του έργου.
Κατά βάση είναι μια παράσταση που έχει αξιοπρέπεια, που οι ηθοποιοί της την στηρίζουν και έχει ενδιαφέρον. Αφήνει το θεατή να περάσει καλά στο θέατρο.
Στο ρόλο του Γκράχαμ ο Παναγιώτης Νάτσης, ο οποίος είναι τόσο μα τόσο πιστικός ως σκηνοθέτης. Πέρσι είχα πιστέψει ότι όντως είναι ο σκηνοθέτης. Φέτος ήθρα στη θέση του και θυμήθηκα ότι όλα όσα του συμβαίνουν μου έχουν συμβεί και εμένα στη σκηνή και στις πρόβες με ηθοποιούς. Ιδανικός για το ρόλο με την υπέροχη σταθερότητα της φωνής του, και τη σταθερότητα του χαρακτήρα που εξέπεμπε!
Στο ρόλο του Στήβεν ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, ο οποίος πέρυσι με έκανε να γελάσω με τις σιωπές του και τις εκφράσεις του προσώπου του. Φέτος ήταν λιγότερο ενεργητικός σε ότι αφορά τις γκριμάτσες και τις μούτες. Είχε εμβαθύνει αρκετά παίζοντας ένα ρόλο που έχει εκτός από αφέλεια και μια κρυφή εξυπνάδα αλλά και πολύ συναισθηματισμό. Ο τύπος που παίζει είναι ο κλασικός ηθοποιός που δεν ξέρει γιατί σπούδασε ηθοποιός και έχει μπερδέψει αρκετά την τέχνη με τους ρόλους και τη ζωή. Ο κλασικός σωματαράς με λίγο μυαλό. Όταν αποκαλύπτεται ως ρόλος και ως χαρακτήρας κανείς δεν πιστεύει την ευρύτητα των δυνατοτήτων του.
Στο ρόλο της Ρεβέκας η Νατάσσα Μήττα, η οποία ως παρουσία ήταν εξαιρετική γιατί ταίριαζε με την ηρωίδα. Σπιρτόζα και ιντριγκαδόρα όσο πρέπει για το ρόλο. Έξυπνη και γρήγορη στη σκηνή. Κρατούσε την παράσταση με τη γοητεία της. Τα κουστούμια της ήταν ιδανικά γιατί ολοκλήρωναν την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα που υποδύθηκε.
Τα σκηνικά λιτά και λειτουργικά, ο ρομαντισμός διάχυτος με νύξεις στο παρελθόν και η επιστροφή στη δεκαετία του 90 αρκετά ηχηρή. Όσον αφορά τον ήχο, διότι μουσικές δεν θα έλεγα ότι υπήρχαν. Υπήρχαν μόνο κάποια μουσικά μοτίβα που υπογράμιζαν ή σχολίαζαν τη δράση.
Η παράσταση γενικά μπορεί να σταθεί άρτια και ανταγωνίζεται τις πολύβουες γκράντε παραστάσεις με τις πλούσιες παραγωγές που οι μεγάλες σκηνές χρησιμοποιούν ως δέλεαρ.
Είναι μια προσπάθεια ανθρώπων με σεβασμό στην τέχνη τους. Η Ζωή μου στην τέχνη άλλοστε! Το σασπένς και η πλοκή του έργου πλέκει παράλληλα τις ζωές ανθρώπων, ηθοποιών, ρόλων.
Το παιχνίδι του έρωτα, το παιχνίδι της εξουσίας επί σκηνής είναι η θεματολογία της παράστασης. Ένα πολυδιάστατο έργο που τελικά είναι τόσο απλό και καθημερινό.
Είναι μια παράσταση για τα παρασκήνια της ζωής και του θεάτρου. Και ναι μπορεί να φαίνεται ως υπερβολή αλλά όλο αυτό που παρουσιάζει το έργο είναι μια μικρή κρυφή αλήθεια.
Τη μετάφραση την έχει κάνει η Βίλλυ Τερτίπη τη μουσική η Σίσσυ Βλαχογιάννη. Ενδυματολόγος είναι η Άρτεμις Υψηλάντη Ναπολέων. Το σχεδιασμό φωτισμών τον έκανε η Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Και την καλλιτεχνική διεύθυνση ανέλαβε ο Αλέξανδρος Νικόλαος Ζιώγας.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
