Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά. Το έργο του Έντεν φον Χόρβατ, ''Καζιμίρ και Καρολίνα'' για λίγες ακόμα παραστάσεις στο καρτέλ Τεχνοχώρος.
Είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Δημοσθένη Παπαδόπουλου για το έργο αυτό το οποίο σκηνοθετεί. Φοβήθηκα ότι θα δω κάτι πολύ πρωτοποριακό και δεν ήξερα αν θα μου αρέσει. Τις φοβάμαι τις μοντερνιές. Η αλήθεια είναι ότι ναι είχε ένα πολύ μοντέρνο και ρεαλιστικό τρόπο αντιμετώπισης και σκηνοθεσίας όλο αυτό το εγχείρημα. Θα το χαρακτήριζα ως μία υπερπαραγωγή με το χαμηλότερο κόστος. Μια κραυγή μέσα στη βουή, το πλήθος και το ρεύμα.
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος διασκεύασε το έργο στα σημερινά δεδομένα και το άπλωσε όσο μπορούσε και εκμεταλλεύτηκε κάθε δυνατότητα που του δόθηκε. Μπαίνοντας στο χώρο άκουγες ''σκυλάδικα'' τι γίνεται αναρωτήθηκα; Όταν ξεκίνησε η παράσταση κατάλαβα ότι ήταν μέρος του παιχνιδιού. Με βία ξεκίνησε η παράσταση. Η εποχή που βιώνουμε έχει πολύ βία. Σκουπίδια, βία, ανθρώπινες σχέσεις που πονάνε και σκίζονται στις δύσκολες συνθήκες. Η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, η αθλιότητά μας. Ένας υπέροχος αντικατοπτρισμός παρουσιάστηκε με τον πιο έξυπνο τρόπο. Μέσα από ένα κείμενο που είχε γραφτεί για την ανάλογη κρίση του 1929.
Όλη η παράσταση είχε σκηνοθεσία. Δεν κοιτούσα τους ηθοποιούς, τα κουστούμια, τα φώτα, τα σκηνικά. Έβλεπα το βλέμμα του σκηνοθέτη. Η μουσική ήταν εύστοχη και απόλυτα ταιριαστή. Κοίταξα να δώ ποιός την έχει κάνει και ήταν η επιμέλεια του σκηνοθέτη. Μετά από 15 χρόνια που είχα ξαναδεί μια παράσταση που σκηνοθέτησε το 314, κι έπειτα από την περιπλάνηση του Παπαδόπουλου στο Βερολίνο είδα την εξέλιξή του.
Ο κάθε ηθοποιός ήταν σωστά επιλεγμένος για το συγκεκριμένο ρόλο και με την ανάλογη ενδυμασία. Δυνατές όλες οι παρουσίες, όλες οι κραυγές αγωνίας, απελπισίας, κτητικότητας, αυτοσυντήρησης, διεκδίκησης......
Ένας χαμός γινόταν, μια δυνατή έκρηξη συναισθημάτων και πράξεων. Ένα ξέσπασμα, ένας θυμός μια αλήθεια. Κι όταν λέω υπερπαραγωγή το εννοώ, μια συντονισμένη σκηνοθεσία που όχι ακριβώς κινηματογραφικά αλλά ρεαλιστικά χρησιμοποιήθηκαν στη σκηνή αυτοκίνητα μηχανές τα πάντα. Ανατροπές δράση. Μια συνεχής υπερδιέγερση. Σπασίματα, χοροί, μουσικές, εντάσεις, ξεσπάσματα. Αλήθειες.
Δεν πιστεύω ότι κάποιος θεατής δεν θα δει τη ζωή του στην παράσταση αυτή, όταν οι μισοί έχουν χάσει τη δουλειά τους, τη σχέση τους, όταν έχουν προσπαθήσει να πουλήσουν το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειάς τους για την επιβίωση. Ένας χαρακτήρας από όλους θα είστε εσείς.
Υπέροχες σκηνές οι χορεύτριες (Ελεονώρα Αντωνιάδου, Ιουστίνα Μάτσιασεκ) που στη σαπίλα των πάντων εξακολουθούν και χορεύουν στο δικό τους ρυθμό. Το ξέσπασμα του Καζιμίρ ( Βασίλη Μπισμπίκη) με ένα χορό μηχανικό. Όταν ο άνθρωπος νεκρώνει μέσα του κάνει μηχανικές κινήσεις. Εύστοχη η επιλογή του Μπισμπίκη για Καζιμίρ. Μου άρεσε πολύ.
Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή αναφορά στην Καρολίνα (Ευτυχία Γιακουμή) η οποία έχει το κοινό της και τους φαν της. Οι δυνατότητές της υποκριτικά είναι τεράστιες και τις έχω ξαναδεί όχι μόνο ως Καρολίνα αλλά και ως Λούλου λίγους μήνες πριν, ήταν ο ρόλος που η ίδια τον απόθέωσε.
Το παλτό του Στέλιου Τυριακίδη ήταν όλος ο ρόλος του και ο ίδιος ενώ είναι ένα νέο παιδί μας έπεισε για το ρόλο αυτό.
Ο Παναγιώτης Σούλης η αινιγματική φυσιογνωμία και ο ρόλος καταλύτης.
Η Μαρία Σκαφτούρα πειστικότατη και ιδανικότατη για το συγκεκριμένο ρόλο.
Ο Μάνος Καζαμίας ρε ρόλο μπαλαντέρ.
Ο Ιάσωνας Παπαματθαίου σε μια συνεχή ένταση.
Ο φωτισμός ήταν αρκετά φλατ σε ορισμένες σκηνές προφανώς για να επισημανθεί η απόλυτη σήψη. Η επιμέλεια των φωτισμών ήταν του Σάκη Μπιρμπίλη.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια του Kenny Mac Lellan. Όλο το σκηνικό ήταν λειτουργικό και γεμάτο. Μπύρες , κασόνια , παλέτες παντού. Θα διαφωνήσω λίγο στο κουστούμι της Καρολίνας αν και υποψιάζομαι τους λόγους για τους οποίους το επέλεξε.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μια παράσταση γροθιά στο στομάχι.
