Της Κλεοπάτρας Σβανά. Ποιός φοβάται το σκοτάδι άραγε; Εμείς! Που το δελτίο τύπου μας άφησε στο σκοτάδι. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου και τις πληροφορίες που πήραμε για την παράσταση, ήταν άλλες από αυτό που πραγματικά είδαμε.
Αρχικά δεν ξέρω πώς να ονομάσω αυτή την παράσταση. Παράσταση ακριβώς δεν είναι, ούτε μουσικοθεατρική, ούτε θέατρο με μουσική, ούτε μουσική με θέατρο. Είναι ένα ''σόλο''. Η καταπληκτική τραγουδίστρια Μαρία Κώτη με την υπέροχη φωνή της και τις ιδιαίτερες ικανότητές της στο παραδοσιακό τραγούδι και τα γυρίσματά της που είναι ομολογώ κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει. Παρουσιάζεται επί σκηνής και τραγουδά. Που και που λέει κάποια μικρή ιστορία.
Ενώ ξεκινάει καλά με μια ιδιαίτερη θρησκευτική ευλάβεια και μυσταγωγία το όλο δρώμενο, μετά μπερδεύει λίγο τις ιστορίες χωρίς συνοχή αρχή μέση και τέλος. Το σκηνικό είναι εξαιρετικό το οποίο σε βάζει σε μία ατμόσφαιρα. Η Κυρία Κάκια Χατζηγιαννίδη και ο βοηθός της Κωσταντίνος Χαλδαίος εργάστηκαν πολύ σωστά για ένα παραδοσιακό ελληνικό σκηνικό.
Ο κύριος Πάνος Κουκουρουβλής που σχεδίασε τους φωτισμούς ενίσχυσε την όμορφη ατμόσφαιρα του υπάρχοντος σκηνικού.
Όμως το κοινό καθ' όλη τη διάρκεια παρακολουθούσε βουβό και αμήχανο. Το ίδιο κι εγώ καθώς δεν σου άφηνε περιθώρια συμμετοχής αυτό που παρακολουθούσες. Θα προτιμούσα έναν ανοιχτό χώρο για μια τέτοια παράσταση ή ένα πιο χαλαρό στυλ όπως για παράδειγμα ένα bar theater. Μέσα σε μια μικρή πλατεία θεάτρου το κοινό αναγκάζεται να παρακολουθήσει όχι μια παράσταση αλλά μια μουσική πρόσκληση μιας γυναίκας. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι αυτό είναι ένα είδος θεάτρου δωματίου. Αισθάνθηκα ότι τρύπωσα σε μια κουζίνα και παρακολουθούσα μια γυναίκα να τραγουδά στην κουζίνα της όπως συμβαίνει σε όλες τις κουζίνες του κόσμου και σε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Δεν ήταν σαφή τα μηνύματα και ο λόγος ύπαρξης της παράστασης.
Ο πιανίστας Κωστής Ζουλιάτης έκανε τη δουλειά του, συνεπαίρνοντάς τον το πάθος που και που και κρατούσε ζωντανό το ρυθμό της παράστασης. Η σκηνοθεσία του Τάσου Καρακύκλα προσπάθησε να παίξει με κάποια αντικείμενα και κάποιες σκιές του σκοταδιού.
Κλήθηκα να γράψω τις εντυπώσεις μου για αυτό που είδα και θα ήθελα να προετοιμάσω το επόμενο κοινό να ξέρει πως δεν θα παρακολουθήσει κάτι που έχει ξαναδεί. Είναι κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο. Το όλο πλαίσιο της παρουσίασης αυτού του εγχειρήματος κινείται σε αξιοπρεπείς κλίμακες. Όμως δεν αφήνεται αέρας στους θεατές να καθίσουν ήρεμοι στις θέσεις τους και να ταξιδέψουν.
Της Κλεοπάτρας Σβανά Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
λεπτομέρειες για την παράσταση πατήστε ΕΔΩ
